Na 2 probleemloze zwangerschappen, 2 keer achter elkaar een miskraam.

Wanneer je na 2 probleemloze zwangerschap 2 keer achter elkaar een miskraam krijgt.

Ik heb lang getwijfeld of ik deze blog online zou zetten, maar juist het lezen van de ervaringen van andere moeders zorgen er nu bij mij voor dat ik dit makkelijker een plaatsje kan geven. Ik weet dat ik niet alleen ben hierin en ik wens iedereen die een miskraam heeft gehad heel veel sterkte toe <3 het is niet niks.

Al vanaf dat ik jong was, wist ik dat ik later graag 2 kinderen zou willen. Ik ben zelf opgegroeid met een jonger zusje en ik kende eigenlijk maar weinig gezinnen waarbij er meer broertjes en zusjes waren.

2 kinderen is makkelijk dacht ik. Ze hebben elkaar, het past in een standaardauto, iedere ouder hoeft maar 1 kind in de gaten te houden. Ze kunnen allebei naast je zitten, op vakantie gaan is makkelijk met 2 kinderen etc.. noem maar op. Het was vooral allemaal heel praktisch dacht ik.

Toen kwam het moment dat ik zwanger was van mijn 2e. Ik voelde eigenlijk meteen al dat dit niet de laatste keer zou zijn. Dit kon niet de laatste keer zijn dat ik dit mee maakte, dat voelde veel te snel. Ik had het er eens met Thijs over en ook hij wilde toch wel graag meer dan 2 kinderen. Eigenlijk was toen de ‘beslissing’ genomen of liever de wens voor een 3e was ontstaan.

Ik begon toch even te twijfelen toen mijn 2e zoontje geboren was. Ik moest mijn aandacht zien te verdelen en ik had continu het gevoel dat ik ze te kort deed. Yngvi was een veeleisende baby qua contact en sliep ‘pas’ met 11 maanden langer dan 3 uur aan een stuk. (Ik zeg pas, want Quinn deed dit vanaf het begin eigenlijk al, die moesten we echt wakker maken voor een voeding).

Toen Yngvi 3 maanden was, kwamen we erachter dat hij een zeldzame ‘groeiziekte’ had, hemihyperplasie. (hier zal ik binnenkort ook nog een blog over schrijven). Op dat moment wisten we nog niet goed wat ons te wachten stond, maar het was duidelijk dat we ‘veel’ met hem naar het ziekenhuis moesten. Ook dit zorgde ervoor dat ik ging twijfelen of we er nog een kindje bij zouden willen.

Later dat jaar bleek dat zijn hemihyperplasie niet het gevolg was van een syndroom en dat er ook in zijn DNA geen rare dingen zijn gevonden. Een spontane mutatie en dus niet erfelijk. Dat was voor ons wel een opluchting en zijn assymetrie bleek erg mee te vallen. Toen Yngvi echt baby-af was met zijn 1e verjaardag hebben we de knoop doorgehakt. We willen heel graag een 3e kindje erbij.

Zowel met Quinn als met Yngvi was ik eigenlijk direct zwanger. Ook deze keer ging ik er dus vanuit dat we op dat gebied tegen weinig problemen zouden aanlopen. 2 maanden na Yngvi’s 1e verjaardag had ik een positieve test in mijn handen. Superblij waren we ermee.

3 dagen later kreeg ik ineens krampen en verloor ik wat bloed. Op dat moment begon bij mij de twijfel.. is dit wel goed? Is het nog een innestelingsbloeding of is er iets anders aan de hand? Aangezien het bloedverlies de dag erna weer stopte, dacht ik aan een innestelingsbloeding. Een week later verloor ik hele kleine beetjes bruin bloed. Dit hield 4 dagen aan, het was echt minimaal en het varieerde van bruin tot donkerrood. Daarna stopte het weer. Op dat moment voelde ik eigenlijk al wel dat er iets niet in orde was, maar omdat ik weet dat bloedverlies in het 1e trimester redelijk vaak voorkomt en ik verder geen krampen meer heb gehad, heb ik er verder niet echt meer bij stil gestaan.

Weer 2 weken later kreeg ik weer minimaal bruin bloedverlies. Het was de avond voor Quinn zijn 3e verjaardag toen ik bij de verloskundige zat voor een echo. Ik zou toen bijna 8 weken zwanger zijn, maar er was alleen een leeg vruchtzakje op de echo te zien. De verloskundige durfde niet met 100% te zeggen dat het niet goed was, dus maakten we nog een afspraak voor over 2 weken.

Na de echo fietste ik alleen terug naar huis. Ik moest heel hard huilen, maar ik dwong mezelf te stoppen toen ik thuiskwam. Quinn en Yngvi moesten nog naar bed en ik wilde niet dat ze me zo verdrietig zouden zien. Toen de kindjes eenmaal op bed lagen, moest ik nog even huilen, maar dat stopte ik weer weg. Ik moest nog een verjaardagstaart maken voor Quinn. Dat zorgde voor een beetje afleiding en de volgende dag heb ik toch een leuke dag gehad. Vanwege corona kwam er maar weinig visite, en niemand wist eigenlijk dat we voor een 3e kindje gingen. Het was makkelijk om er niet aan te denken.

De week erna kwamen af en toe wat tranen, maar het ergste was het afwachten en de onzekerheid. Zou ik toch minder ver zwanger zijn dan ik dacht? Had de verloskundige het gewoon niet goed gezien? Lag het vruchtzakje gewoon in een ongunstige positie om het goed te kunnen bekijken? Ik wist het echt niet meer. Een week na de echo heb ik van gekkigheid nog maar een zwangerschapstest gedaan, die knalde er echt vanaf! Ik weet dat het niks zegt, maar het bevestigde in ieder geval dat er iets aan het gebeuren was daarbinnen.

3 dagen later kreeg ik rood bloedverlies en heb ik de hele dag krampen gehad. De dag erna zette dit door en ik wist al genoeg. Vanaf het moment dat de kinderen savonds op bed lagen kreeg ik erg heftig bloedverlies met veel stolsels en krampen die voelden zoals weeën. Alsof mijn lijf aanvoelde dat dit het juiste moment was. Ik lag met een warme kruik op mn buik op de bank en liep om de haverklap naar de wc waar het er letterlijk uitstroomde. Ik herhaalde keer op keer.. “het is goed zo, laat het maar los.” Ik voelde me verdrietig, maar vooral opgelucht. Eindelijk zekerheid en eindelijk deed mijn lijf weer wat het moest doen.

Ik vroeg me af wanneer het bloedverlies te erg was, want ik wilde niet zomaar de verloskundige bellen. Ik sprak met mezelf af als het erger zou worden dan dit of als het langer dan 4 uur zou duren dat ik dan zou gaan bellen. Precies 4 uur later nam de pijn en het bloedverlies af. Die nacht heb ik gelukkig goed kunnen slapen.

De volgende dag had ik enorme pijn in mijn onderrug en last van mijn bekken. (Na de bevalling van Yngvi kreeg ik last van bekkeninstabiliteit en precies die pijn voelde ik nu ook weer). Het bloedverlies was afgenomen tot een normale menstruatie. De dagen erna nam de pijn langzaam af. Ik heb nog zeker 2 weken bloedverlies gehad.

Achteraf vond ik het eigenlijk best wel heftig. Ik ben helemaal niet kleinzerig met dit soort dingen en neem eigenlijk nooit pijnstilling, maar ik heb het dit keer wel serieus overwogen. Uiteindelijk toch maar niet gedaan. Ik had gewoon niet verwacht dat ik echt weeën zou krijgen. Hoe groot is dat vruchtzakje nou? Hoe kan zoiets kleins toch zo heftig zijn? Ik las vaak dat het aanvoelde als een wat heftigere menstruatie, maar dit was echt gewoon een mini bevalling.

Een week later had ik nog een echo om te controleren of de miskraam volledig was. Die dag had ik weer licht bloedverlies en op de echo was nog een klein restje te zien. De verwachting was dat dit er met de volgende menstruatie vanzelf uit zou komen. Het bloedverlies zette door en blijkbaar was dit ook meteen mijn menstruatie. Voor mijn gevoel heel snel, maar ik heb natuurlijk 2 weken lang bloedverlies gehad na de miskraam. Ik heb normaal best een regelmatige cyclus, dus deze zou 5 dagen ‘te vroeg’ zijn. Volgens de verloskundige was dit heel goed mogelijk en het verliep verder ook gewoon als een normale menstruatie.

Weer een week later kreeg ik opnieuw een echo en alles wat gelukkig helemaal schoon! Alles bij elkaar, vanaf de positieve test op 6 juni tot de echo op 17 augustus waarop te zien was dat alles weer schoon was, heeft het best lang geduurd vond ik. Alles was weer zoals het moest zijn en alles werkte weer zoals zou moeten, dus wilde ik direct weer proberen om zwanger te worden.

Nog geen 2 weken later had ik weer een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Dit keer zonder ook maar een druppel bloedverlies. Ik voelde me goed en ik had er goede hoop in. Een miskraam is gewoon een kwestie van pech en ik heb mijn portie nu gehad. Omdat ik snel weer opnieuw zwanger was, vervaagde het gevoel van mijn miskraam. Ik stond er niet zo meer bij stil en het was voor mij een afgeronde zaak.

Vanwege de onzekerheid die een vroege echo met zich meebrengt, heb ik getwijfeld of ik weer een vroege echo wilde. Ik heb het toch maar gedaan, als het niet goed was of niet optimaal zou ik gewoon van het ergste uit gaan en niet meer twijfelen. Wat als het toch goed is? Als je geen kloppend hartje ziet vanaf 6 a 7 weken is de kans dat het wel goed is echt minimaal. Dus een afspraak gemaakt voor 24 september. Ik zou dan 7 weken en 2 dagen zwanger zijn, ver genoeg om een kloppend hartje goed te kunnen zien.

Een dag voor de echo had ik een leuk dagje uit gepland met mijn mama en mijn zusje. Even een dagje zonder de kids en even eruit. Ik verheugde me er echt op.

Die ochtend werd ik wakker met een beetje bloedverlies, echt maar een veegje. Ik maakte me verder geen zorgen, ik had al die tijd geen bloedverlies gehad, en dit kan nog gewoon zijn van een bloedvaatje of iets dergelijks. Geen krampen ook, dus hop lekker shoppen.

We gingen naar Loods5 en net na de lunch moest ik even naar de wc. Daar verloor ik echt een hele ‘klodder’ met donkerrood bloed en slijm. Dit is dus niet goed. Ik was echt even in shock. Hoe kan dit nu nog een keer gebeuren dacht ik? Wat is nu de kans dat je 2 miskramen achter elkaar krijgt? Ik liep naar mama en mn zus en moest keihard huilen midden in de winkel.

De vorige keer had ik al vrij vroeg een soort vaag onderbuik gevoel dat het niet klopte, het voelt niet goed, of het voelt anders. Achteraf kon ik het rijmen met de vage ‘klachten’ die ik had. Dit keer kwam het totaal uit het niets en omdat ik net een miskraam achter de rug had, hield ik er totaal geen rekening mee dat het direct weer mis zou kunnen gaan.

Thijs wist ook echt even niet wat hij moest zeggen. Dit had hij ook totaal niet verwacht. We zijn nogal nuchtere mensen, dus echt veel meer hebben we niet gehuild. De rest van de avond heb ik een beetje op de bank gezeten. Ik voelde me leeg, ik voelde niets.

Gelukkig had ik de dag erna de echo gepland staan, dus ik kon direct ‘zien’ of het inderdaad mis was gegaan. Het bloedverlies is direct gestopt na die ene keer, dus dat vond ik wel vreemd. Op de echo was inderdaad te zien dat er een vruchtzakje was, ter grootte van ongeveer 6 weken. Ook zagen we een hele kleine embryo, maar zonder kloppend hartje. Het is dus een week daarvoor gestopt met groeien. Ook was er naast het vruchtzakje een flinke bloeding te zien. De echoscopiste zei dat ze verwacht dat het er binnen een paar dagen wel uit zou komen.

Ik heb er niet meer om kunnen huilen. Mijn verdriet was eruit gekomen toen ik de dag voor de echo bloedverlies had en dat was het denk ik ook. Ik voel me niet echt meer verdrietig. Ik merk dat ik vooral heel boos ben om alle verloren tijd. Ik denk nog steeds dat het een kwestie van pech is geweest, dus ik ben niet van plan om nu allerlei onderzoeken te gaan doen om te kijken of er een oorzaak gevonden kan worden. Ik wil op dit moment vooral dat de miskraam snel doorzet. Ik wil er vanaf en ik wil weer met een schone lei opnieuw kunnen proberen.

Medicijnen of curretage is natuurlijk een optie bij een missed abortion, maar ik vind de risico’s en eventuele bijwerkingen te groot. De medicijnen die je krijgt gaan ook niet samen met borstvoeding. Ik zie daar dus echt tegenop. Ik hoop heel erg dat het toch vanzelf loskomt. De vorige keer gebeurde dat bijna 6 weken na het stoppen met groeien. Dat zou betekenen dat het nog een aantal weken zou kunnen duren…Ik weet niet of ik deze keer zo lang wil wachten. Ik merk wel dat met iedere week die voorbij gaat, ik de beslissing om medisch in te grijpen toch weer uit stel. Ik vertrouw nog steeds heel erg op mijn lijf dat het weer het juiste zal doen.

Wat ik ook moeilijk vond zijn de opmerkingen die ik kreeg van mijn naasten. ‘Het is nog maar zo klein, het is eigenlijk nog niks’ of ‘Je hebt gelukkig al 2 kinderen’ of ‘Zou je nou echt wel voor een 3e kind gaan?’. Ik snap de opmerkingen en ik weet ook dat ze goed bedoeld zijn, maar het steekt wel een beetje. 

Ja, het is niet meer dan een klompje cellen, maar ik ben niet verdrietig om dat klompje cellen wat niet verder groeit. Ik ben verdrietig omdat de verwachting die ik in mijn hoofd had nu weg is. En ja, ik heb al 2 kinderen en daar ben ik heel erg blij mee, maar de wens voor een derde kind is niet minder dan de wens voor een 1e kind. Als er om een of andere reden nooit meer een kindje bij zou komen, dan zou dat voor altijd als een gemis blijven voelen.

Aangezien ik nog steeds aan het wachten ben op de miskraam, zal ik dit verhaal op een later tijdstip af moeten maken. Hopelijk duurt dat niet al te lang meer!