My second trimester.

In mijn vorige blog vertelde ik over de eerste weken van mijn zwangerschap. Je leest hem HIER.

Het tweede trimester is toch wel mijn favoriete trimester. Alles krijgt een beetje meer vorm. Ik voel me goed. Mijn buik groeit en baby Frankie trapt al behoorlijk. Ik geniet hier onwijs van.

De 20 weken echo nadert. En ik maak me toch wel een beetje zorgen. Op Instagram heb ik wat mama’s langs zien komen met kindjes met een schisis. En ineens bekruipt de angst me. Wat als….? Door de corona maatregelen hebben we geen echo’s meer gehad na de termijnecho en alles is daarom extra spannend. Zal alles goed zijn met Frankie? En…. Wat is het geslacht van Frankie?

Het echocentrum waar ik mijn afspraak had blijkt een waardeloos Covid protocol te hebben. Ik mag tijdens de echo mijn man niet bellen. “say what?” Ik stuur ze een mailtje waarin ik aangeef deze regel niet te begrijpen. Het centrum vind het teveel ‘ruis’. Waarop mijn tegenvraag was hoe ze dan functioneren als er daadwerkelijk een 2e persoon in de ruimte zit. De echoscopiste schreef nog iets over privacy waarop ik aangaf dat het gaat om beelden van ons eigen kind en ik niks opneem maar ook hier hadden ze geen boodschap aan. We hebben de afspraak dan ook afgezegd en zijn naar een echobureau gegaan waar mijn man wel kon zien of ons kindje gezond was. Gelukkig vond ik die snel! Baby Lether is helemaal goedgekeurd tijdens de controle en ook weten we ein-de-lijk het geslacht. We houden dit overigens lekker voor onszelf.

Verder fluit ik mezelf door de zwangerschap heen behalve dan dat ik me op momenten heel erg slap voel en soms last heb van zichtverlies. Het verlies in zicht herken ik niet van mijn vorige zwangerschap maar het slappe – wat dronken- gevoel, wel.

Ik trek dus al snel aan de bel bij de verloskundige. “Volgens mij heb ik weer een lage bloeddruk i.c.m. een ijzertekort.” Laat ik duidelijk zijn, de meiden zijn echt schatten maar met een lage bloeddruk wordt gewoon heel weinig gedaan. Waar ik normaal een mooie bloeddruk van 120/80 heb zit ik nu op 100/45 en ik voel me ziek. Écht ziek. Uiteindelijk is het de huisarts die uit een bloedonderzoek haalt dat ik inderdaad een laag ijzergehalte heb en ze zet me aan de ijzer tabletjes. Precies wat ik nodig blijk te hebben. Mijn bloeddruk blijft laag maar doordat mijn ijzer weer wat hoger is, voel ik me niet meer ziek. Ik kan weer verder met dagdromen over de baby en over mijn dikke buik wrijven. Dat doe je toch het liefst als je zwanger bent.

Ondertussen weten we dus wat het geslacht is van de baby en hebben we een naam gevonden. Wat voelt dat fijn zeg. Bij Zoë hebben we nooit hoeven nadenken over een naam. Toen we een half jaar verkering hadden zei ik tegen Roy dat ik mijn dochter later graag Zoë wilde noemen. Hij vond deze naam ook heel mooi en 4 jaar later, na de pretecho met 15 weken, stond het vast: Ze gaat Zoë heten. We keken niet eens naar een andere naam.

Deze keer was het toch wel anders. Het leek wel alsof we het nergens over eens konden zijn. Het enige wat we niet wilde was dat de naam op een ‘ie’ klank zou eindigen. Debbie, Zoë.... ‘Frankie’…. Een beetje teveel van het goede. Oh, en een naam die niet typisch Nederlands is. Daar houden we ook niet van. Rond 24 weken hadden we dan toch onze naam gevonden. Het liefst schreeuw je hem dan van de daken. Herken je dat?

We konden in ieder geval weer wat van ons lijstje afstrepen.

- 20 weken echo; Check!

- Baby naam: Check!

- Geboortekaartje….. Aiiii

Dat geboortekaartje vind ik dus nogal een dingetje. Er is zóveel aanbod. De folders vliegen je om de oren als je één van de gratis zwangerschapsboxen opent. En ik zie door de bomen het bos niet meer. Dus ik heb jullie hulp nodig! Ik wil gewoon dat ik met een paar klikken een kaartje kan klaarzetten en na de geboorte makkelijk online kan versturen. Geen eeuwig gelik van enveloppen en geen mega hoge prijzen. Waar moet ik volgens jullie mijn kaartje kopen? De gouden tip ontvangt van mij een geboortekaartje na de geboorte van Frankie. 😉 

Volgen jullie mij ook op Instagram? 

@Theletherfamily