mola zwangerschap 2017

November 2016: ik en mijn man besloten om aan kinderen te beginnen, we hadden tegen niemand iets gezegt. Zou leuke verassing zijn dachten we. Het was al snel raak op 25 januari 2017 hadden we een positieve zwangerschapstest. Ons geluk kon niet op, dat zo snel al.

Maandag 13 februari 2017: we kregen de 1ste echo, samen gingen we naar de verloskundige. We begonnen met de echo, er werd gezegt. Hier zie je het eitje en ik denk daar de embryo, maar nog geen hartje misschien is het daar nog iets te vroeg voor. Vervolgens vraagt ze, komt een 2ling bij u in de familie voor? Mijn man zegt, ja mijn 2 oudere broers zijn 2ling. Oke wand dan gaan we even bij dit eitje kijken of we daar wat kunnen zien. Wij wat verbaast nog een eitje? Daar was niet zo heel veel op de vinden. Waarop er werd gezegt, misschien is het nog wat tevroeg. We hebben wel 1 embryo gezien, maar voor de zekerheid ga ik je doorverwezen naar de ginecolog. We zagen er 1 maar misschien krijg je wel een 2ling zij de verloskundige. Ze wilde wel dat we deze week gingen, dus ze belde gelijk voor een afspraak. Jammer genoeg kon mijn man niet mee vanwege zijn werk, hij zij dan is het voor mij een verassing of het er 1 of 2 zijn. We besloten om het mijn ouders en zijn ouders te vertellen, zodat mijn ouders mee konden gaan als ondersteuning. Wat waren ze blij wie weet 1 of 2 kleinkindjes.

Donderdag 16 februari: op naar de ginecolog, eerst had ik een afspraak met de echoscopie. Mijn moeder ging met mij mee naar binnen terwijl mijn vader in de wachtkamer bleef. We begonnen en de mevrouw schrok, en zij al vrij snel dat dit geen goede zwangerschap was. Ze keek verder en vertelde hoe de verloskundige bij een 2ling kwam was haar een raadsel. Verdrietig liep ik richting mijn vader en belde daar gelijk mijn man op, hij is gelijk gestopt met werken om ook richting hier te komen. Ondertussen ging ik met mijn moeder bij de ginecolog naar binnen. Ze had de echo's bekeken en vertelde dat ze aan een partiële mola zwangerschap dacht. Ze wilde daarom ook zelf nog even kijken, dus kreeg ik weer een echo. Ze bleef erbij dat het om een partiële mola zwangerschap gaat, alleen moet dit eerst getest worden, voor ze dat definitief vaststellen. Ze vertelde er wat over zoals, dat het toch wel een paar maanden zou kunnen duren, en na ik dan 3 keer met de controle goed zou staan ik terug zou mogen zwanger worden. ze gaf me verder wat informatie mee, en vroeg me om het niet op te zoeken op internet, dit kon mij bang maken en er zou verkeerde informatie over kunnen staan. Ik moest gelijk bloed gaan prikken en een afspraak maken voor de curettage. Huilend kwam ik de kamer uit, mijn man zat inmiddels naast mijn vader, en is samen met mij bloed gaan prikken. De dag erna had ik een afspraak voor intake voor de curettage. Zaterdag was het weer bloedprikken. 

Maandag 20 februari was het dan zover. Ik dacht nog vorige week hoor je 1 of 2 kindjes, en nu lig ik hier. De curettage ging goed, ook hier werd me verteld dat ze vermoede dat het om mola gaat, maar dit niet mag bevestigen tot het getest is. Ik belde de dag erna de verloskundige, om te vertellen wat er was gebeurd, en dat ik dus bij de ginecolog onder controle bleef. Zij vertelde me toen iets waar ik best wel boos over was. Ze zij, ik dacht al te zien dat het niet goed was. Ik dacht echt van en dat zeg je dan niet even. Als mijn man dat had geweten had hij mee gegaan werk of niet, hij was er bij geweest. Ik had 3 weekjes later een afspraak voor de uitslag, maar werd al een week na de curettage opgebeld. Het ging om mola, ik moest daarom gelijk starten met iedere week bloed prikken tot de waarde goed gedaald zouden zijn, gelukkig was het al meer dan de helft gezakt na de curettage. Ik kwam van iets over de 250.000 hCG af en stond nu op 11.000 hCG. Ik had meer als 10 weken last van bloedverlies, dit is niet de bedoeling dus kreeg ik regelmatig nog exstra controle met een echo.

3 maanden later op 15 mei 2017. Zoals gewoonlijk kreeg ik iedere maandag middag de uitslag via een telefoontje, in de ochtend moet ik werken en zo iets wil je niet op je werk bespreken. Toch ging die ochtend mijn telefoon, ik was druk bezig en had het eerst niet in de gaten. Tot ik ging kijken en zag dat ik 6 gemiste oproepen had en ik opnieuw werd gebeld. Ik nam op en had mijn ginecolog aan de telefoon, een beetje verbaast zij ik maar ik had toch een bel afspraak in de middag met een andere ginecolog? Klopt zij ze maar ik zag zaterdag je uitslag, en deze was niet goed. Ben nu eigelijk met vakantie maar wilde dit toch zelf vertellen, met wat je te wachten gaat staan. De tranen sprongen toen al in mijn ogen, maar ik probeerde me groot te houden en goed te luisteren. Er zouden eerst testjes worden gedaan om te kijken waarom mijn waarde terug aan het stijgen waren. De kans was groot dat ik aan een soort lichte gemo zou moeten, een methotrexaat behandeling. Ze legde me de werking, klachten en bijwerking uit, en stelde me gerust dat alles goed ging komen. Ik hierna gewoon terug zwanger kon worden, alleen dat dit wel langer gaat duren dan eerst gezegd. Ik heb daarna huilend mijn man opgebeld en die vond dat ik mijn ouders moest bellen, zodat mijn moeder met mijn auto terug zou kunnen rijden, wand hij wilde niet dat ik zo verdrietig zelf achter het stuur zou stappen. Die middag werd ik gebeld, met mijn moeder aan mij zijden hebben we geluisterd wat er verteld werd. Ik zou gelijk naar het ziekenhuis moete om een drankje op te halen, en moest de dag erna onder een CT scan, om te kijken of de mola zich aan het verplaatsen was richting de longen. Vrijdag zou ik dan de uitslag krijgen en nog een echo. 

Vrijdag 19 mei 2017: het was zover, ik kreeg eerst de echo, daar werd niet zoveel verteld tegen mij. Daarna bij de ginecolog kregen we de uitslag, de scan was goed gelukkig, alleen de echo niet. Ze hadden schilfertjes gezien, dit zou betekenen dat het terug aan het groeien zou zijn. We moeten starten met een methotrexaat behandeling, je start morgen met de 1ste spuit, en moet nu gelijk pilletjes ophalen om die de dag erna in te nemen, het rooster was als volgd:

Za. Spuit

Zo. Pil

Ma. Spuit

Di. Pil

Wo. Spuit

Do. Pil

Vr. Spuit

Za. Pil

Week rust

Za. Spuit

... en zo 3 keer achter elkaar.

Ik deed me groot voor tijdens heel deze ervarin, maar als ik mijn spuit ging laten zetten, voelde ik me vaak wel verdrietig. Door de week zat ik op me spuit te wachten in de zelfde wacht ruimte, al de zwangere vrouwen. En in het weekend moest ik hem bij de spoed afdeling gaan halen, die wisten dan niet goed hoe deze spuit gezet moest worden, en legde ik het voor ze uit, gelukkig had ik bij de eerst spuit (dit was op zaterdag 20 februari) een meneer en die heeft heel de gebruiksaanwijzing hardop voor gelezen, dit vond ik wel heel erg fijn wand dan weet je wat er gaat gebeuren. Hij moest handschoenen aan en een mondmasker, voor zijn eige vruchtbaarheid te beschermen en de spuit moest in me bovenbil werden gezet en traag worden ingespoten. Ik heb een flinke bil partij dus van de spuitjes merkte ik niet veel wel kreeg ik een vieze smaak in me mond en dat het even stijf aanvoelde. 5 wekjes verder stond me waarde weer helemaal goed, nu een jaar maandelijks bloedprikken en als het dan nog goed was. Zouden we groen licht krijgen om terug zwanger te mogen worden.

Wat een jaar was dat ik kreeg alergiese reacties, omdat mijn lichaam soms teveel slechte bacteriën binnen kreeg. Hierdoor kreeg ik een half jaar lang alergie pillen beginnent met 3 per dag en dan afbouwen. Ik was futloos, en moest bij de fisio terug kracht op gaan bouwen. Me knieën en scheenbenen deden zeer, toen kwamen we erachter dat ik hipermobiel ben. Met zooltjes en aangepaste training is dit ook goed gekomen. En dan hebben we het nog niet gehad over geestelijk. Ik dacht eerst steun te vinden bij me beste vriendin, tijdens de behandeling. Uiteindelijk iedere keer dat ik naar haar ging kwetste ze mij, ze had zelf een zoontje van een half jaar en was net op dat moment in een depressie gekomen. Na zij boos in mijn gezicht riep, JA MAAR JIJ WEET NIET HOE HET IS OM KINDEREN TE HEBBEN. heb ik wat afstand genomen uit eigen bescherming. Ik had meer aan mijn hartsvriendin die in Spanje woonde dan aan haar die vlak in de buurt woonde. Ik kon gelukkig ook mijn gedachte kwijt omdat we een dans uitvoering hadden in Oktober 2017, maar wanneer die achter de rug was kon ik me gedachte nergens anders meer op kwijt. Mijn man heeft mij December 2017 ten huwelijk gevraagd en zo kon ik mijn gedachte kwijt op het plannen van die grote dag. Uiteindelijk op 21 Juni 2018 kregen we groen licht en wat bleek poging 1 was gelijk raak. 25 Augustus 2018 trouwde wij en maakte wij het nieuws bekent, wat was het mooi en iedereen was zo blij voor ons.

Maart 2019 werd onze prachtige zoon Matz geboren, een halfjaar later september 2019 heb ik nog wel met een mevrouw gepraat. Omdat ik het hoofdstuk mola nog niet goed had kunnen verwerken. Nu de mola een plekje heeft gekregen en ik een pracht van een zoon heb en inmiddels ook een prachtige dochter, kan mijn geluk niet op.

Mocht er iemand zijn die dit ook mee maakt, of heeft mee gemaakt. Laat gerust een reactie achter. Door erover te kunnen praten helpt het vaak ook met het verwerken ervan.