6 jaar geleden
Moederinstinct of houdt dat je voor de gek?
Ondertussen gaat mijn gedachtes alle kanten op. Ik lees op internet, hoe zit het met je eerste gevoel.
Hoe zit dat eigenlijk met je eerste gevoel over het geslacht? Klopt dit of kan je jezelf flink voor de gek houden?
Bij mijn jongens wist ik gewoon dat het jongens waren. Bij vriendinnen en andere vrouwen zit mijn gevoel vaak goed.
Mijn gevoel zei nu vrijwel meteen dat het een meisje is. Maar naarmate de weken verstreken dacht ik dat dat misschien ook wel een stille wens is die in mijn gedachten overheerst. Ik probeer mij voor te stellen hoe mijn leven is als ik toch drie jongens krijg. Maar dat lukt niet altijd, steeds weer dwalen de gedachten af naar twee jongens en een meisje. Ik maak mezelf soms gek; Ik ga er mee naar bed en sta er mee op. Natuurlijk denk ik ondertussen nog aan mijn jongens, wat we zullen eten en dat ik nodig mijn was moet strijken of de stofzuiger door het huis moet trekken. Maar iedere keer schieten ook de gedachtes aan het geslacht weer door mijn hoofd.
Dan komen de gedachten aan de geslachtsbepalende echo. En dan twijfel ik of ik het wel moet doen. Is het misschien beter om het te laten voor wat het is en te wachten tot de geboorte. Mijn gevoel zegt namelijk ook dat ik, als ik nu te horen krijg dat het een jongen is, ik best wel eens teleurgesteld zal kunnen zijn. En dan vraag ik mij af hoe lang dat gevoel zal blijven. Zal ik wel gelukkig worden van het kopen van spullen en kleertjes voor een jongetje? Kan ik de teleurgestelde gevoelens van mij af zetten? Als ik zou wachten tot de geboorte dan weet iedere moeder met mij, dat het geslacht op het moment van de geboorte helemaal niet belangrijk is, alleen de aanblik van je kind is al genoeg om zielsgelukkig te zijn. Dus tijd voor teleurstelling is er dan niet.
Maar wat als dat toch komt tijdens mijn kraamtijd, waar ik gewoon voor de volle honderd procent van wil gaan genieten als dat kan. Dan zit ik echt niet te wachten op teleurgestelde gevoelens omtrent het geslacht van mijn pasgeboren baby.
En echt, ik hou van mijn kind, maar een meisje zou echt anders voelen, niet meer dan een jongen, zeker niet, maar anders. Een klein zielsverwantje met dezelfde interesses? Iemand die mij iets beter begrijpt als ik weer eens een chagrijnig dagje heb?
Al speurend over het internet komen er veel babyspullen en kleding voorbij. Internet kan mijn gedachten lezen, het blijft een raar fenomeen soms. En het rare is, overal kom ik voornamelijk meisjes kleding tegen. Niet doelbewust naar gezocht, ik ga mezelf niet ZO gek maken maar wel te leuk als ik het zie. Is dat een teken of wil ik het alleen maar zo zien?
Het lijkt mij heerlijk om het winkelen voor de jongens uit te breiden met meisjes spullen. Andere kleurtjes, ander soort kleding. Ik zal, als ze wat ouder is, echt wel luisteren naar wat zij wil, maar zal voorlopig dan echt wel jurkjes, rokjes en andere meisjes gerelateerde artikelen kopen. Mocht ze als ze groter is toch liever 'jongenachtige' kleding aan willen dan mag dat zeker, een stoere meid is ook zeer welkom. Maar het blijft dan toch anders om niet altijd maar op de jongens afdelingen te kijken. Of alleen broeken met shirts te kopen. Ik ben echt niet van de truttige meisjes dingen, maar het blijft anders.
Ondertussen heb ik de knoop doorgehakt, de echo moet doorgaan. Ik tel de uurtjes af en ben, in gedachten verzonken mezelf lekker gek aan het maken.
Ben nu ook wel benieuwd hoe dat zat bij anderen; klopte het voorgevoel??
PameX
Hier al 3 keer gelijk, zoon, dochter en dochter en binnen een aantal weken weet ik of ik de vierde keer ook gelijk heb. Denk wederom een jongen. Bij andere heb ik ook vrijwel altijd het juiste voorgevoel.
Anoniem
Ik zei ook gelijk vanaf het begin af aan dat het een meisje zou worden. En met 16 weken een geslachtsbepaling gedaan en het was inderdaad een meisje.. nu al weer 2,5 maand moeder van een prachtige dochter genaamd Yara:)
Smurfje89
Mijn gevoel zat 100% goed. Bij de geslachtsbepaling echo werd er gezegd dat het een jongetje zou zijn. Ik met m'n grote mond: dan moet je een nieuwe bril kopen want ik ben zwanger van een meid. Omdat ze daarna niet meer bij het geslacht kon komen doordat de kleine zichzelf in de meest onmogelijke houdingen zette, mocht ik een week later terug komen. Met het schaamrood op haar kaken bevestigde ze wat ik al wist: het was een meisje. Zelfs de geboorte datum gaf ik al ver van te voren aan. Ik was uitgerekend op 19-3, maar wist zeker dat ze de 17e zou komen. Verjaardag van m'n opa. Uiteindelijk 16 maart rond 10 vliezen gebroken en 17 maart rond 03:45 kleine meid op m'n borst. Van verloskundige en echoscopiste hele leuke reactie gehad, en ze vonden het beiden bizar dat ik dit zo goed had aangevoeld ????
Anoniem
Ik herken mij helemaal in jouw verhaal! Ik had ook heel sterk de voorkeur voor een meisje. Toch wist ik zeker dat het een jongen was. Ik ging bij een Love & Mariage fair alleen maar naar schattige bruidsjonkerskleding kijken voor onze bruiloft en ik heb zelfs de geslachtsbepalingsecho gedroomd weken voordat hij plaats vond (met 10 weken) . En toch stroomden de tranen over mijn wangen van geluk, toen ik bij de geslachtsbepalingsecho bij 16 weken te horen kreeg dat het inderdaad een jongen was. Nog steeds hield ik vol dat ik als tweede toch graag nog een meisje zou hebben. Maar eenmaal na de geboorte was ik zo intens gelukkig! Ik kon niet geloven dat welk meisje dan ook dit mooie prachtige jongetje kon overtreffen. Nu denk ik zelfs dat jongens gewoon veel leuker zijn dan meisjes en hoop ik dat als er een tweede komt dat dit een jongen zal zijn. Maar goed, ik denk dat als ik hoor dat het dan een meisje is, ik net als toen weer heel erg gelukkig gaat zijn. Uiteindelijk is het cliché, maar oh zo waar! Als hij/zij maar gezond is!