Mijn tweeling zwangerschap - deel 1

We gaan proberen zwanger te worden! We zaten op een terrasje in het voorjaarzonnetje. Ik had net een vaste aanstelling gekregen bij mijn nieuwe baan. We waren bijna klaar met de verbouwing van ons jaren 30 huis. Zo'n gevalletje "we hoeven bijna niets te doen", maar eindigen met "we trekken de hele boel eruit". We hadden het op dat moment goed voor elkaar en dachten dit is het moment!  Natuurlijk wisten we dat het misschien niet vanzelf zou gaan. En eigenlijk ben ik daar altijd juist bang voor geweest. Maar toch hoop je vanaf dat moment elke maand op een zwangerschap. 

Het heeft uiteindelijk 1,5 jaar geduurd, en achteraf hebben we daar gewoon nog echt mazzel mee gehad. Want inmiddels (5 jaar later) heb ik de diagnose endometriose. Dat verklaard nu wel wat er met mijn lijf gebeurde toen ik met de pil stopte (wil ik best een andere keer over uitwijden). Ik ben maanden ziek geweest en aan het rommelen met voeding. En toen ik het eindelijk (met een tarweloos dieet) mijn lijf weer een beetje op orde had. Kwam daar eindelijk het moment dat ik over tijd en de test positief was! 

Ik was zooo blij, ik kan mij dat extatische gevoel nog zo goed herinneren. Maar heel eerlijk gezegd duurde dat niet zo lang. Want MY God, wat werd ik misselijk. Al een paar dagen na de test kwam het meest geliefde symptoom van zwangerschap opduiken. Ik kon al snel geen hap meer door mijn keel krijgen en spuugde mij een eind in de rondte. Met kerst was ik 8 weken zwanger en ik was zoooo misselijk dat er echt geen mogelijkheid was om het voor de familie geheim te houden. Ik had alle smoesjes al gebruikt de weken daarvoor. Dus met 8 weken deelde we het misselijke maar oh zo vrolijke nieuws. 

Nou heb ik nu inmiddels, 3 kinderen en wat tegenaan gelopen lampen later, wel wat zelf kennis opgedaan. Ik dacht dat de misselijkheid normaal was, dat dit was waar iedereen het over had. Ik had vriendinnen die ook erg last hadden gehad van misselijkheid. Ik dacht zelfs dat ik mijzelf een beetje aanstelde. Maar inmiddels weet ik dat dit niet normaal was, en dat ik best eerder aan de bel had kunnen trekken en hulp had kunnen vragen. Deze goede eigenschap heeft mij later namelijk nog een paar keer op mijn benen doen wankelen. Hulp vragen en je eigen klachten niet bagatelliseren moet je leren, zeg maar. 

Maar ik maakte me wel echt zorgen om het kindje. Als ik niet eet kan dat toch nooit goed zijn voor het kind? Na wat angstige telefoontje weet ik inmiddels dat je kind jou gewoon opeet in deze fase (matter of speaking). Maar ik kon inmiddels geen gember snoepjes (krijg nog steeds kots neigingen bij het idee) gourmetgeur (tot op de dag van vandaag last van) of baklucht meer dulden. Dus de kilo's vlogen er af in plaats van eraan (dat heb ik trouwens later RUIMSCHOOTS goedgemaakt). Maar het was echt fijn geweest als iemand mij iets eerder had kunnen vertellen dat ik een pilletje tegen de misselijkheid kon krijgen. Niet misselijk, wel spugen was ECHT een gigantische verbetering. Want nu kon ik tenminste weer, soort van, werken.

Op de dag dat ik met manlief (nog steeds misselijk) net een activiteit voor onze vriendengroep aan het organiseren was, hadden we 's ochtends onze eerste echo. Ik had zo'n zin om ons kindje te zien en was ook heel zenuwachtig en hoopte dat alles goed was. Alle moeders kennen het wel denk ik. Voor het eerst in de verloskundige praktijk. In de wachtkamer, al die kaartjes met namen aan de muren, dikke buiken die af en aan waggelen. Super spannend, super nieuwsgierig naar je kindje en het voelt ineens alsof je een beetje bij de club hoort. 

Maar je moet weten, ik ben geen "Oer moeder" of "Moeke". Je kent het type wel. Van die vrouwen bij wie je het liefst zelf opschoot kruipt als je verdrietig bent. Die altijd pleisters, lolly's, boekjes en toetenpoetsers bij zich hebben. Een soort geboren moeder, dat ben ik dus niet. Ik heb wel altijd geweten dat als ik de juiste man ontmoette, ik graag een gezin wilde stichten. Maar als dit niet zo was, was het ook goed (iets met 12 katten). Al is dat natuurlijk makkelijk gezegd, omdat ik de juiste man wel heb ontmoet. Maar goed, ik had me ook nooit zo verdiept in zwangerschappen. Ik was denk ik ook nooit heel erg betrokken bij de zwangerschappen van vriendinnen (sorry girls), al waren er toen nog niet zo veel zwanger geweest. Ik was er toen nog niet aan toe en het spreekwoord "komt tijd komt raad" is ook wel op mij van toepassing. Ik droom wel altijd graag over alles wat mogelijk is (en vind kiezen daarom soms lastig). Toch had ik tot dan toe nog nooit over een tweeling nagedacht. 

Terug naar de wachtkamer. Na een shortlist met namen gemaakt te hebben op basis van alle geboortekaartjes, werden we eindelijk uit de wachtkamer geroepen. Alles liep al een beetje uit, dus we konden eigenlijk gelijk plaatsnemen op de bank. En het moment dat de verloskundige de koude gel (wist je dat die bij kinderen gewoon verwarmd wordt, leuk weetje niet?) op mijn buik had gespoten en het apparaat lichtjes op mijn buik drukte, zag ik het gelijk. Maar HAAR blik zal ik nooit meer vergeten. Ze pakte even een andere hoek en nog een keer een andere en keek ons toen angstig aan en zei: "Volgens mij zijn het er twee"....

Ik denk dat ze bij ons shock had verwacht, maar wat ik tot de dag toe van vandaag zo bijzonder vind. Is dat we beiden eigenlijk direct zoiets hadden van: Oh ok, dat is ook helemaal prima. We hadden het beiden niet bedacht (joh die misselijkheid had wel een clou kunnen zijn), niet verwacht (het zit niet in de familie, en nu dus wel) maar het was ok. De rest van de week hebben we wel echt in verwondering doorgebracht. Waar ik soms twijfelde of we wel één kindje zouden krijgen, kregen we er nu twee! Het was super spannend maar dit konden wij samen aan. We hebben plek voor twee, liefde voor twee en de middelen voor twee. Little did we know, want onze tweeling reis zou na de 20 weken echo nog heel wat intensiever worden.