Mijn missed abortion...

Ik nam plaats in de stoel voor wederom een vaginale echo. Het beeld van een lege vruchtzak stond nog helder op mijn netvlies. Ik zag vreselijk op tegen hetgeen wat nog moest komen en ik wilde het liefst dat het allemaal zo snel mogelijk voorbij zou zijn. 

De echoscopist begon aan de echo en riep verbaasd: nou ik zie een mooi kloppend hartje hoor! Ik kon het niet geloven! Ik pakte de hand van mijn vriendin vast en we huilden beide. Wat een geweldig nieuws!!! Mijn gevoel klopte toch! Al die kwaaltjes en de moeheid waren er dus gewoon omdat er wel degelijk een kindje in ontwikkeling was! Mijn lichaam hield me niet voor de gek!

De echoscopist was net zo verbaasd als wij. Ze bekeek de beelden nog eens van twee weken terug en daarop was écht niets te zien. Nu konden we het kindje prachtig zien en ook al zien bewegen. Het hartje klopte sterk en regelmatig. Wat was ik opgelucht en supertrots!!!!

De verloskundige dacht dat ik misschien veel minder ver zou zijn dan ik zelf dacht. Maar omdat ik natuurijk precies wist wanneer mijn eisprong was en op welke datum de inseminatie had plaatsgevonden, kon dat niet meer dan hooguit 2 dagen schelen. Ze deed een paar metingen en kwam op een termijn van 10 weken. Dat klopte exact met wat ik dacht!

Blij en opgelucht gingen we toen naar huis. De vrienden die ik hierna belde waren allemaal net zo verbaasd als ikzelf natuurlijk. De volgende echo stond gepland voor over 3 weken. Maar ik voelde en ik wist, dit zat goed en dit komt goed! 

Leestip: “Na een zeer vlotte bevalling, bleek onze roze wolk uiteen te spatten..”