Van Droombevalling naar rollercoaster en NICU.

Vooraf...

We hadden al een fijne zwangerschap gehad, de eerste maanden was ik niet heel lekker en toen ik net zwanger was had in partner Corona, maar ik bleef als bij wonder gespaard. Ook alle Echomomenten waren goed gegaan. Geen afwijkingen gevonden, een goede NIPT en een goede Suikertest. Op 12 juni 2021 had ik even langs geweest in het ziekenhuis aangezien ik mijn slijmprop verloren had en geen weeën kreeg. Dit kon een risico geven op infectie dus werd hier mij ontsluiting, de vruchtzak en een uitstrijkje (voor na te gaan of er iets van bacteriën of dergelijke aanwezig waren) gedaan. Ik bleek al 2 a 3cm ontsluiting te hebben maar mocht gewoon naar huis.

Echo op 38w

Op 17 Juni 2021 mocht ik bij de gynaecoloog gaan voor een echo en controle nadat ik mijn slijmprop had verloren. Ook deze echo ging helemaal prima. Bij het toucheren van de baarmoedermond gaf hij aan dat deze volledig verkort was en ik al een 3 a 3,5cm ontsluiting had. Ik moest nog wel even aan de monitor van hem, hoewel dit niet gepland was. Had hij dan toch iets opgemerkt? Na een halfuur aan de monitor vroeg de verpleegkundige om even te wachten op onze gynaecoloog. Deze kwam al snel met de vraag of ik niets voelde want monitor gaf weeën aan. Dit konden oefenweeën zijn maar met het verlies van de slijmprop en de ontsluiting dacht hij eerder aan the real deal. Aangezien ik niets voelde mochten we naar huis en 2u later terugkomen voor nog eens 30 min monitor om te kijken of ze doorzetten of niet...

2u later

Tijdens de 2u thuis werd ik onrustiger en vond ik met mezelf geen blijf. Voor mij een teken dat het toch echt begonnen was. Dus na 2u eindelijk terug naar daar en aan de monitor. Nu voelde ik ze duidelijk wel, de weeën waren ook regelmatiger en sterker dus mogen we doorrijden naar het ziekenhuis (standaardbevalling België waar ik woon). Eens aangekomen was het bijzonder druk op het bevalkwartier en was er even verwarring omdat ik samen met een andere patiënt van de praktijk was doorgestuurd en ze hadden maar 1 patiënt doorgegeven. Gelukkig waren er van de 8 units waar je kan bevallen nog net 2 vrij. Eens geïnstalleerd werd ik nog eens gecontroleerd mijn ontsluiting was nu 5cm. De weeën werden steeds heftiger en na een halfuur daar kwam ik in een storm terecht. Ik kreeg een epidurale en een infuus omdat zowel ik als onze jongen deze weeënstorm te heftig ervaarden. Na enkele remmers ging het met de baby dan wel beter maar mijn hart ging behoorlijk tekeer wat een bijwerking was van de remmers. Daarom werd besloten de vliezen te breken zodat de ontsluiting sneller zou gaan. Het was inmiddels na 2u snachts en ik was hier sinds 22.30 bij het breken van de vliezen om iets over 3u keken ze nog even hoever ik was. Mooi 6,5 a 7cm. Niet lang meer nu... nog geen kwartier later had ik plots enorme persdruk dus alle hens aan dek.

3.54

40min na de eerste perswee was onze zoon er. Hij had het wel zwaar gehad dus werd er een saturatie en hartslagmeters op zijn voetje geplaatst. 

4.00 

Even geknuffeld, moesten natuurlijk alle controles gebeuren zoals wegen meten enz. Hierbij werd het plots wat serieuzer. Mevrouw hij heeft een zeer klein kinnetje en ook een open gehemelte. We gaan vragen dat de kinderarts straks langs komt op de kamer. We maakten ons zorgen... we proberen ook om hem al even aan te leggen maar dat lijkt hij niet te kunnen, hij loopt ook wat blauw aan hierbij.... Dus helpt een stagaire-vroedvrouw me met enkele druppels afkolven. Die likt hij gretig van het lepeltje en hij kleurt mooi bij zolang we hem recht genoeg houden en niet plat op de rug.

8.00

Eens op de kamer blijken er geen eenpersoonsbedden te zijn. Dus lig ik samen met iemand anders. Dit voelt voor ons nog zwaarder, want ze bellen vrolijk rond met hun goede nieuws. En terwijl ook wij bellen hebben al onze telefoongesprekken een veel minder vrolijke noot. Ook het opnieuw aanleggen lukt niet en we stoppen al snel als hij weer blauw lijkt aan te lopen. We  maken ons erge zorgen nu...

Waar blijft de Kinderarts ook?

12.00

Het is inmiddels 8u na zijn geboorte. Telkens we hem neerleggen wordt hij blauw dus wij zijn inmiddels volledig van onze roze wolk gevallen en erg ongerust. Eindelijk is de kinderarts er. Ze gaat eerst het andere baby'tje doen zodat ze erna rustig de tijd voor ons heeft zegt ze. Wij hebben het er maar moeilijk mee want we vinden dat we al veel te lang wachten. Als ze bij onze jongen komt veranderd haar rustige toon meteen als ze ziet dat hij blauw wordt zodra ze hem neer legt en zijn kin en gehemelte bekijkt. Ze besluit onmiddellijk dat hij naar de neonatologie moet.

Op de open neonatologie.

Hier is al snel een bedje vrij voor hem en heel rustig vergeleken met de drukte van materniteit. Ze tonen ons een speciale fles die ze gaan gebruiken om hem te voeden omdat hij intussen al 10u oud is en nog niets heeft gedronken buiten enkele druppels die ik met veel moeite had eruit gekregen. We laten de verpleegkundige dit de eerts keer voor doen rond 14.45 tegen 15u heeft ze er een kleine 10 a 15ml slokje per slokje ingekregen en is onze vriend moe. Hij mag lekker in mijn armen liggen om een boertje te laten en te slapen zegt de verpleegkundige. Maar dan loopt het helemaal mis...

Bange minuten en uren

Plots ziet Mathiz erg grauw en is hij helemaal slap. Hij wordt uit mijn armen gegrist door de verpleegkundige want elke seconde telt. Het REAteam staat er nog voor ik het goed besef en beginnen hem te beademen via een masker en zuurstof... zijn tongetje dat erg hoog en ver in de mond ligt blijkt in de gehemeltespleet ge zijn geklapt en hij was aan het stikken. Al bij al duurde het 1minuut voor hij terug ademde maar het was de langste van ons leven. Meteen wordt ook alles in gereedheid gebracht. We worden vanavond nog met spoed van ons regionale ziekenhuis met open Neonatologie overgebracht naar het UZA met NICU afdeling. 

Zo is onze rollercoaster vertrokken en staan wij aan het begin van een lange weg.