met 21 weken de vruchtwaterpunctie

Daar waren we dan 21 weken zwanger en op weg naar het ziekenhuis in Maastricht voor de  vruchtwaterpunctie. Het was stil in de auto en ik was super zenuwachtig en werd er zelfs een beetje misselijk van. Ik heb het nog niet eerder verteld in mijn blog maar door mijn eigen ziekte heb ik nogal een trauma aan naalden gekregen en als er iets voor mij heel eng en bijna traumatiserend is dan zijn het naalden.( hier ga ik nog eens op terug komen)Aangekomen bij het ziekenhuis vroeg mijn man of het allemaal wel ging, ik wist niet of ik dit nog wel wilde. Het was niet even een vruchtwaterpunctie laten doen.. Er zitten helaas ook mogelijke complicaties bij waarvan een was dat je alsnog de kindjes kon verliezen en dat maakte mij extra nerveus, erop hopend dat alles daarna ook goed zou gaan. 

Aangekomen in het ziekenhuis lijkt het een hele lange weg tot het vrouw, moeder en kind centrum. Uit stress moest ik naar de wc terwijl ik eigenlijk helemaal niet hoefde.. met klamme handen kwam ik van de wc af en liepen we richting wachtkamer nr 1. Wachtend op mijn eigen gynaecoloog lijkt het wachten erg lang te duren terwijl dit maar 5 minuten was. We staan op en lopen mee richting de behandelkamer, een kamertje waar wij nog niet eerder geweest waren.. Ik barste al meteen in tranen uit voor de angst van de vruchtwaterpunctie en zei dat ik het niet meer wou. Na een gesprek met de gynaecoloog dat we dit toch echt voor onze meisjes deden ben ik overstag gegaan om de eerste stap al te nemen door op de tafel te gaan liggen. Ik had gelukkig een erg fijne gynaecoloog die mij goed op mijn gemak wist te stellen.. Waar ik heel even niet bij  had stilgestaan was omdat er toch een dun vliesje de twee kindjes deed scheiden in de baarmoeder er niet een maar twee vruchtwaterpuncties moesten plaatsvinden. Ik kreeg wel te horen doordat ik nog smal was en bijna geen buik had de punctie heel makkelijk uit te voeren werd hierdoor. Ik probeerde al mijn emoties en tranen opzij te schuiven en pakte mijn man zijn hand stevig vast en daar gingen we, de eerste punctie werd uitgevoerd en niet om mensen bang te maken maar jezus wat deed dit ontzettend veel pijn, ik probeerde de pijn weg te zuchten en hoopte dat het snel voorbij zou zijn, maar toen het voorbij was moest er dus nog een tweede keer geprikt worden en daar gingen we dan punctie nummer twee en deze leek nog wel meer pijn te doen dan de eerste punctie maar ik probeerde alle pijn weg te zuchten zodat ik niet teveel zou bewegen en alles goed zou gaan. Het was klaar, de puncties waren gedaan en ze zei dit was het en toen kwam het een lading aan tranen wat was ik opgelucht en verdrietig tegelijk. Ik wist even niet wat ik met mijzelf aan moest behalve heel hard te huilen.. Gelukkig begreep iedereen in de kamer mijn emoties het is ook niet niks in de situatie waar we in zaten. Er werd ons nog verteld dat als het ziekenhuis in Leiden dezelfde diagnose stelt als Maastricht onze dochter het niet zou redden. Maar dat ze doormiddel van deze vruchtwaterpunctie wilden uitsluiten dat er niks erfelijks aan de hand zou zijn of dat onze andere dochter ook nog ergens last van zou kunnen krijgen in de toekomst.We mochten naar huis met het advies om zeker een week rustig aan te doen en op vocht/bloed verlies te letten.Met een dubbel gevoel gingen we naar huis toe hopend dat alles goed zou gaan en de uitslag goed terug zou keren.

(Waar ik zelf in deze gebeurtenis van op keek was dat ik mij ertoe had gezet om zonder enkele verdoving de vruchtwaterpunctie uit te laten voeren nog wel twee puncties. Normaal gesproken lukte bloedprikken al niet eens, maar het leek wel alsof de kindjes ervoor zorgde dat ik dit aankon. Ik deed het meer voor hen dan voor onszelf, de kindjes komen op nummer 1 en dat zei mijn lichaam ook. Dan denk je toch weer wat een power lichaam dat het zichzelf zo aan de kant kan schuiven voor die twee kleine wondertjes, van tevoren had ik mensen voor gek verklaard dat ik dit zo had gekund.)

word vervolgt..