Kindje met een megablaas vervolg 1

Google is je beste vriend, je kan er echt alles vinden. Maar internet filtert niet.... Het geeft niet aan wat waar is en wat niet. Iedereen kan de grootste onzin plaatsen, niemand die het controleert. Maar ik hield het niet meer vol dus daar ging ik, toch het grote web op om informatie vinden over kindjes waarbij met de 12 weken echo bleek dat de blaas iets te groot was (laat ik voorzichtig beginnen dacht ik). Nou, daar ging mijn hoop. Ik las geen enkel verhaal met positieve afloop en de paniek sloeg mij weer om het hart. Toch maar stoppen met zoeken en wachten...

Eindelijk was de dag van de echo aangebroken, trillend van de spanning liepen we om even voor 2 uur naar binnen. Ik meld mij bij de vriendelijke dame aan de balie en zij zegt op vrolijke toon; 'oh maar mw. Hartemink, u had om 12.00 uur een afspraak! En de echoscopiste die de echo zou maken is al naar huis! Hè wat jammer voor u, dan gaan we hem gewoon even opnieuw plannen! :)' Zij had duidelijk geen idee voor wat voor echo wij kwamen en dat neem ik haar ook niet kwalijk. Maar ik dacht alleen maar 'nee...nee nee nee nee dit meen je niet! Ik kan hier niet weg gaan zonder dat we duidelijkheid hebben. Ik trek dit niet meer!' (ondanks dat het waarschijnlijk helemaal mijn eigen schuld was dat ik er op het verkeerde tijdstip stond) Ik zakte op een stoel, de dame keek mij vreemd aan en mijn man legde het verhaal uit. 20 minuten later heeft ze een andere echoscopiste bereid gevonden om 'even snel tussendoor' de echo te maken. Ik neem plaats op de bank en hou het bijna niet meer van de spanning. 'Dit is niet goed, dit is niet goed,' kan ik alleen maar denken. Met toch af en toe een sprankje hoop tussendoor. Ik geef het aan bij de vrouw die de echo maakt; 'ik durf niet te kijken'. Zij zegt; 'dat begrijp ik. Maar dit komt echt veel vaker voor. Ik heb goede hoop. Sluit je ogen maar, ik pak zo de echo en kijk meteen naar de blaas' Ik sluit mijn ogen en pak de hand van mijn man. 'Alsjeblieft, alsjeblieft!! Dit kindje is zo gewenst, we hebben er zo lang op moeten wachten....' dat is wat ik kan denken....Ik voel de koude gel op mijn buik en ze pakt de echokop, ze zet hem op mijn buik... Ik hoor haar zucht en ik weet genoeg. Mijn gevoel werd bevestigd met de woorden; 'het spijt me, de blaas van jullie kindje is 15x zo groot als 2 weken geleden.'

Tranen rollen vanuit mijn gesloten ogen over mijn wangen, ik weet het, het is een megablaas. Ik heb daar over gelezen op internet en dat loopt niet vaak goed af. Ik noem de term megablaas op en ze geeft aan dat dat het vermoeden is, maar dat zij die diagnose in dit ziekenhuis niet mogen stellen. Dat wordt in de VU gedaan. Het was donderdag en ik kon pas maandag terecht. Vreselijk!!! Want je weet dat het niet goed is, maar de echte bevestiging heb je niet. Wat een vreselijk verdrietig en verslagen gevoel.  Ik weet ook niet hoe we die dagen door zijn gekomen, echt niet. Maar dat is het mooie aan de tijd, hij gaat vanzelf voorbij en en het werd ook vanzelf echt maandag. In de VU werd er weer een echo gemaakt; nog steeds een ongelooflijk volle blaas en na bijna een uur minuscuul kijken naar ons kindje kwam daar de bevestiging; het is inderdaad een megablaas in vergevorderd stadium.

Ik heb de hele echo niet meegekeken, ik kon het niet, het scherm is weg gedraaid. Ik vroeg of het dan ook een jongetje was (omdat het eigenlijk alleen bij jongetjes voorkomt) en dat bevestigde zij. Opeens kreeg ons kindje een identiteit; een jongen!!! Ach mijn lieve jongen....mijn kleine ventje...waarom moet jou dit nou toch overkomen? Ik gunde je een prachtig mooi en gelukkig leven bij ons...maar dat is geen realiteit meer. De realiteit is dat dit niet met het leven verenigbaar is en dat deze zwangerschap gaat eindigen. Toch? Dat is toch zo? Het bleek anders te zijn...we kregen 5 dagen bedenk tijd mee. Bedenktijd?? waar moesten we over nadenken dan? We zijn hele reële mensen en we zien aan iedereen dat dit geen kans van slagen heeft. Maar toch moeten we 5 dagen na gaan denken over of we deze zwangerschap gaan beëindigen. 

Dan volgt natuurlijk de meest logische vraag die er is; 'dan kunnen we dus ook besluiten om de zwangerschap niet te beëindigen. Wat gebeurd er dan? Wat gebeurd er dan met ons mannetje?' ...... 'Dan wordt jullie kindje geboren met een niet functionerende blaas, zonder niertjes want die zijn al afgestorven en zonder functionerende longetjes want die worden nu al verdrukt door de grote blaas. Als jullie zoon wordt geboren, zullen wij hem zo comfortabel mogelijk helpen sterven' 'Er is 0,0% kans? Niet eens 0,1??' 'Nee, het spijt me, dit is te ernstig, geen enkele kans op overleving' Ok, tot daar en niet verder, onze beslissing is daar ter plekke gemaakt. Dit gaan wij ons kindje en onszelf niet aandoen. Al het papierwerk werd geregeld en ook de opname werd alvast geregeld. Op zaterdag konden we daar terecht, dus toch naar huis met 5 dagen 'bedenktijd'. Ik was gebroken, kapot, wij zouden ons kindje gaan verliezen, het kindje wat nu nog onschuldig groeit en beweegt en leeft in mijn buik. Het is een onbeschrijfelijk verdrietig en verslagen gevoel.

De dagen daarna stonden in het teken van het regelen van een klein afscheid voor Jur. We hadden zijn naam al een tijdje klaar en hebben er voor gekozen dat we hem deze naam gewoon wilde geven. Deze naam hoorde bij hem en bij geen van onze andere kindjes voor eventueel in de toekomst. Het voelde niet goed om de naam te 'bewaren'. 

De VU gaf aan dat we verschillende mogelijkheden hadden; Jur in de VU laten en dan op een later moment met andere gestorven kindjes in 1 keer laten cremeren. Dan wordt de as uitgestrooid op een sterrenveldje en als dat gebeurd is, krijg je daar bericht van. Of Jur meenemen, hij is onder de 24 weken dus je hebt alle recht om hem ook zelf te begraven in de tuin. Of een uitvaart onderneming bellen; daar is iedereen gewoon voor verzekerd. Zij gaven ons het volgende mee om een beslissing te maken: -alle keuzes zijn goed, maar bedenk wel dat we soms ouders treffen die spijt hebben dat ze niet zelf een afscheid hebben gehad van hun kindje en dat de ouders die hun kindje meenemen of zelf laten cremeren nooit spijt hebben-. Wij kozen, op hun advies, voor het het regelen van een klein afscheid (waar sommige mensen een zeer negatieve mening over hadden/hebben) voor ons kind. Loodzwaar was het om dat te doen, met het nog levende en bewegende mannetje in mijn buik... En daarna was het weer wachten. Het afschuwelijke wachten op de dag dat onze zoon geboren zou worden en zou sterven, de dag dat ik ingeleid zou worden in de VU.