In je eentje naar je afspraken. Zielig? Nee fijn!

De allereerste keer naar de verloskundige gaan vond ik spannend. Deze spanning was verdeeld.

De ene spanning heeft iedereen. “Klopt het hartje wel?” “Zou er al wat te zien zijn?” “Is het er eentje of toch meer?”

Maar als alleenstaande, jonge en studerende moeder kwam daar ook andere spanning bij. “Wat zullen ze wel niet denken?” “Zouden ze denken dat ik het niet aan kan?” “Ik hoop dat ik er uitzie en overkom als een geschikte ouder”

Stiekem is dit onwijs jammer, dat ik alleen door mijn eigen situatie zo onzeker naar deze oh zo bijzondere en mooie afspraken ging.

Voor de eerste echo heb ik wel 30 minuten voor de spiegel gestaan. “Lijk ik in deze kleding volwassen?” “Zie ik er uit als een typische tienermoeder die ongepland zwanger is?”

Ik was zo bang dat men er iets negatiefs van zou vinden. Ik was immers zelf ook enorm onzeker in de zwangerschap en alles wat mij te wachten stond.

Gelukkig had ik een lieve verloskundige, die weinig tot geen aandacht gaf aan mijn leeftijd. Natuurlijk vroegen ze naar mijn situatie, maar dit had ik ook wel verwacht.

In mijn eentje binnen wandelen voelde eigenlijk helemaal niet gek, omdat ik me nog nooit had voorgesteld dit met iemand samen te doen.

Ook toen de verloskundige het echo-apparaat op mijn buik zette, miste ik geen partner aan mijn zijde.

Nadat zij met mij deelde dat ik in verwachting was van 1 baby voelde ik een enorme opluchting. Ik had namelijk geen idee hoe ik het had willen doen met 2 baby’s als alleenstaande moeder.

Ze bewoog het apparaat nog verder over mijn buik. Ik kon helemaal zelf genieten van het wondertje dat ik op het beeldscherm aan het bewonderen was.

Een klein, boon achtig vormpje verscheen op beeld. Even kort zoeken en de verloskundige vertelde mij dat ik op een specifieke plek moest kijken.

En daar was het… Een kloppend hartje! Mijn hart vulde zich met vreugde, mijn wondertje leefde!

Nog volkomen verslagen en overdonderd ben ik naar huis gegaan en heb ik (ik overdrijf niet) misschien wel een uur naar de echo’s lopen staren.

Ik vond dit alles zo onwerkelijk en bijzonder. Vanaf de eerste echo heb ik me aangemeld bij een zwangerschapsgroep die zij aanboden bij de verloskundige praktijk.

In totaal 8 moeders, allemaal uitgerekend in mei 2022. Natuurlijk was ik veruit de jongste deelnemer, ook de enige alleenstaande.

Hoe fijn ik het ook vond om deel te nemen aan deze groep, bracht dit soms nog meer onzekerheid met zich mee. “Moet ik wel helemaal open zijn?” “Wat zullen ze allemaal van mij denken?”

Elke bijeenkomst droeg ik zulke volwassen mogelijke kleding, wat nergens op slaat want ik was gewoon volwassen. Ik was alleen zo bang voor de (onuitgesproken) meningen van anderen...

Ik zou mezelf in de tijd ook zo graag willen vertellen dat al die onzekerheid nergens voor nodig is, dat alles goed is gekomen en wij nu zo zelfverzekerd in het leven en het ouderschap staan.

De bijeenkomsten waren leuk! Ik leerde de andere moeders kennen, we kregen informatie over zwangerschap, borstvoeding en nog veel meer.

Ook was ik dankbaar, omdat ik dit stiekem ook wel heel helpend vond.

Omdat ik verhuisde met 23 weken zwangerschap en ik hierdoor moest wisselen van verloskundige moest ik de bijeenkomsten helaas vroegtijdig stoppen. Mijn volgende verloskundige bood dit helaas ook niet aan.

Bij de meeste pret echo’s heb ik wel mensen mee genomen.

Bij mijn geslachtsbepalende echo ging mijn moeder mee (al vonden wij het geslacht pas later uit)

Bij mijn 3D echo met 30 weken werd ik vergezeld door mijn zusje en ook de 20 weken echo was mijn moeder gezellig mee.

De 13 weken echo heb ik echter wel alleen gedaan!

Ik vond het heerlijk dat ik volledig in mijn eigen bubbel kon zitten. Ik hoefde mijn emoties niet met iemand te delen, de echo’s werden alleen door mij aangeraakt, dit kindje en de gehele ervaring was een en al van mij.

Wel was het erg eenzaam zodra ik de verloskundige, de echo praktijk of andere afspraken verliet in mijn eentje.

Niemand om de prachtige beelden mee te delen/bespreken, niemand om aan ge vertellen wat ik zojuist aan informatie had gekregen, niemand om mee te kunnen fantaseren.

Dit was het enige lastige voor mij als alleenstaande zwangere.

Je bent alleen, niet alleen fysiek maar ook mentaal en emotioneel.

Gelukkig heb ik een onwijs lieve moeder die altijd naar mij wilde luisteren en tijd vrij maakte om mij even te kunnen laten razen over al dit bijzondere.

Ik ben haar dan ook onwijs dankbaar, omdat dit gehele avontuur bijna ondraaglijk eenzaam zou zijn geweest als ik haar niet (op afstand) aan mijn zijde had gehad.❤️

Aankomende week zal ik met jullie delen hoe ik het geslacht van mijn kleintje bekend heb gemaakt. Mijn enige echte Gender Reveal!

Trending: Naimely stapte in het vliegtuig en liet alles achter, óók haar kinderen