Alles achter je laten om jezelf weer terug te vind

20 dagen geleden stapte ik in het vliegtuig naar de andere kant van de wereld. 9 uur om precies te zijn en liet ik alles achter. Met alles bedoel ik ook echt alles.. ik zette m’n werk on hold , ik nam een social media break en de kinderen bleven thuis in hun vertrouwde omgeving.

Hoe kwam ik tot deze beslissing?

Het overlijden van m’n oma in oktober was voor mij de druppel die mijn emmer deed overstromen. Ik moet eerlijk toegeven dat het mij in een diep dal bracht. Ik had nergens meer zin in, ik was blij als de dag voorbij was en ik kwam in een negatieve spiraal terecht. Om het verdriet niet te voelen, bleef ik doorgaan alsof er niks aan de hand is. Dagelijks had ik huilbuien, verliet Lars al maar een seconden de kamer had ik tranen in m’n ogen. Terwijl ik de schijn ophield op social media en weer begon met de podcast omdat het veel positiviteit met zich meebracht realiseerde ik me niet hoeveel ik mezelf voor de gek hield. Op instagram was ik de vrolijke moeder maar ik was opgelucht als de kinderen in de avond in bed lagen. Alsof ze als een last voelde. Naar werk ging ik met tegenzin, maar als ik daar eenmaal was viel het reuze mee. Ik werd wakker voor de kinderen, ik werkte voor de kinderen en ik kwam thuis voor de kinderen.

Ik stelde steeds meer uit, blogs lukte niet meer. Ik begon er 3 in de week en maakte geen 1 af. Toen ik week na week tijdens de therapie sessie vertelde dat het goed met me ging omdat ik er zo snel mogelijk klaar mee wou zijn en ze het wou afronden.. want ja het gaat goed dus waarom zou je nog de behoefte hebben om te praten als je nergens mee zit. Ik brak bij het laatste gesprek , alles wat er uit moest kwam eruit. Er moest wat veranderen. Niet alleen voor mezelf maar ook voor de kinderen, voor ons hele gezin.

2 februari

Ik ging van een druk gezinsleven naar helemaal niks. Geen social media , geen kinderen die je aandacht nodig hebben. Ik stond voor het eerst in 9 jaar stil. Het was nieuw, vrij maar tegelijkertijd zo eng. Wat valt er te doen als alles waar je jezelf aan vast hield stil staat. Ik besloot afleiding te zoeken en wat is de beste afleiding? Sporten. Als ik terug denk aan 10 jaar geleden. Auch ben ik al zo oud? was ik altijd sportief en als ik nu kijk naar ons gezin ben ik de enige die niet sport. Zelf Jea trapt af en toe aan een bal. ik probeer het schaamteloos weg te lachen .

Niet omdat ik er geen zin in heb, maar vooral omdat ik in m’n hoofd heb dat ik er geen tijd voor heb. Want ja , de oudste heeft haar hobby en lars sport 5/6 keer in de week en wie moest er dan bij Jea blijven. Terwijl als er een cocktail avond op de planning staat, ik daar ook tijd voor maakte

Tijd om na te denken.

Maar nu had ik tijd voor alles. Ik begon het sporten langzaam op te bouwen, maar het proefde al snel naar meer. Van 30 minuten ging het al naar 1 uur , ik ging mediteren en voerde gesprekken met een yogadocent. Het klinkt heel zweverig.. en ergens was dat ook zo. Ze stelde me keer op keer de vraag wat vind jij belangrijk? Ik gaf vaak als antwoord dat ik het belangrijk vond dat het goed ging met de kinderen. Is dat niet iets wat je hoort te zeggen als moeder? Na 10 dagen gaf ze een sneer ja het is belangrijk dat het goed gaat met de kinderen, maar is het niet belangrijker dat het goed gaat met jou? Als het niet goed gaat met jou? Hoe kan het dan goed gaan met de kinderen. Je kan dagelijks op automatische piloot leven maar is dat echt wat je wilt? Ik schrok , ze had gelijk. Ik leefde al jaren op automatische piloot , als het maar goed gaat met Jaeley dacht ik en sinds een jaar geleden als het maar goed gaat met onze kinderen. Mijn eigen problemen/behoeftes komen ooit nog wel als ze het huis uit zijn.

In de 20 dagen heb ik nagedacht, gehuild , geschreeuwd en gelachen. Het heeft me doen realiseren dat als ik door zou gaan op deze manier dat het nog veel erger had kunnen afgelopen.

Tuurlijk wil ik niet moeders aanmoedigen om de eerste en beste vliegtuig te pakken ontsnappen

Maar wat ik wel wil zeggen en vooral met de druk wat je kan voelen.

Het is oké als het niet gaat, praat erover.

Het is oké om aan de bel te trekken en hulp te vragen.

Vanavond ben ik weer thuis , de therapie gaat door en alles wat ik mee heb gemaakt neem ik mee. Mocht je willen praten, stuur mij een bericht 

Leestip: 5x tips voor het omgaan met overproductie