1 jaar geleden
Ik lag uiteindelijk op een donkere kamer
Ze gaven mij een infuus met vocht om “even bij te komen”.
Wat was ik ziek. Inmiddels wisten we dat ik zwanger was van een tweeling. We moesten daarom een afspraak maken in het ziekenhuis. Want als je een tweeling verwacht, ben je “medisch” en moet je vaker op controle komen in het ziekenhuis.
Ondertussen was ik dag en nacht aan het overgeven. Alles wat een geur had, moest buiten staan. De koelkast was leeggehaald, de prullenbak stond buiten en mijn man moest zijn eten buiten de deur opeten. Ik moest overgeven van ieder geurtje en zelfs van afbeeldingen van eten of op de televisie, hing ik al boven de wc. Ik lag uiteindelijk op een donkere kamer zonder licht, geluid of geur. Iedere minuut zag ik voorbij tikken en ik moest er niet aan denken dat dit nog ongeveer 30 weken zou gaan duren…
Meerdere keren heb ik de huisarts gebeld met de vraag of hier iets tegen was. Of wat het überhaupt was. Waarom was ik zo ziek? Is dit echt normaal? Wanhopig zochten we naar een verklaring en vooral een oplossing. Telkens was het antwoord. “Dit hoort er allemaal bij”, zei de huisarts. Het was mijn eerste zwangerschap, dus ik nam dit aan en bleef de uren aftellen in bed.
Omdat mijn omgeving zich zorgen begon te maken, heeft mijn man mij toch meegenomen naar het ziekenhuis. Het was niet goed dat ik al dagen niks binnen hield. In het ziekenhuis gaven ze mij een infuus met vocht om “even bij te komen”. Hierna zou het wel beter gaan, dachten de artsen. De term HG (Hyperemesis Gravidarum) viel ook nog ergens tussendoor, maar het was zo druk.. De verpleging en artsen waren alweer weg naar de volgende patiënt, voordat wij iets konden vragen.
Na het infuus zou ik me “iets beter” moeten voelen en mocht ik weer naar huis. Het heeft niks geholpen en uiteindelijk hingen mijn man en moeder weer wanhopig aan de telefoon met de artsen. Ik moest echt nog even volhouden en doorzetten, zeiden ze. Als dit met 12 weken nog niet over was, zouden we verder kijken. Ze hadden een medicijn wat ze me konden geven na de 12 weken zwangerschap en het was fijn dat we in ieder geval een plan hadden. Nog 3 weken en dan zat ik op de 12 weken zwangerschap...
Inmiddels was het tijd voor de echo in het ziekenhuis. Hoe moesten we daar komen? Ik kon niet bewegen zonder over te geven. Laat staan lopen en in de auto helemaal naar het ziekenhuis! En dan moest ik ook nog in de wachtkamer wachten en de echo ondergaan. We hadden het goed voorbereid en we moesten wel. Dus gingen we samen op weg naar het ziekenhuis. Niet wetende wat de arts in het ziekenhuis zou gaan zien op de echo en met welke zorgen we naar huis zouden gaan.. Alsof de HG al niet erg genoeg was. Maar dit lees je in een volgende blog.
Wil je weten hoe het nu met ons gaat? Volg ons dan op Instagram of bekijk onze video’s op YouTube! Hieronder is een van de video's te zien. Er staan er meer online op ons kanaal. Bedankt voor het lezen.
Anoniem
Afschuwelijk. Ik heb 2x HG gehad en een zeer vergelijkbare ervaring bij de eerste zwangerschap. Ik moest maar gemberthee drinken. Ik heb wekenlang alleen en nog steeds spugend in bed gelegen. Bij de tweede wist ik dat er Zofran voorgeschreven kon worden en heb daar actief naar gevraagd (de andere medicijnen hielpen niet). Dit werd geweigerd in eerste instantie - terwijl recent en zeer grootschalig onderzoek laat zien dat er helemaal geen of nauwelijks verhoogde kans op schisis is bij gebruik van ondansetron onder de 12 weken. Het is een vreselijke tijd geweest waarbij ik ziek ben gebleven tot aan de bevalling. De combinatie onbegrip vanuit de omgeving, het neerkijken op HG vanuit de medische wereld zorgt voor een eenzame en deprimerende ervaring.
LotteLouise
Ik herken ieder woord uit je reactie. En het was inderdaad eenzaam en deprimerend. Hopelijk krijgt het meer bekendheid! Bedankt voor je reactie ❤️