Gedragen met liefde, geboren om afscheid te nemen

Nadat ik woensdagavond dé pil heb ingenomen die er voor moet zorgen dat mijn lijf een seintje krijgt dat er vrijdag een inleiding staat te gebeuren, krijg ik in de loop van donderdagmiddag wat kramp in mijn buik. De arts had me nog gezegd dat deze pil niet de bevalling op wekt, dus ik dacht nog niet gelijk dat er wat gaande was. Na het avondeten veranderde de constante kramp in een golfbeweging en daarmee wist ik genoeg. We belden het ziekenhuis en ook zij wilden geen risico nemen, we mochten gelijk komen en dan zouden ze het even aankijken. Dus daar gingen we, met lood in onze schoenen. Het onvermijdelijke zou gebeuren: onze dochter werd geboren, maar we zouden geen kindje mogen zien opgroeien.

Bij aankomst in het ziekenhuis worden we opgevangen en naar een kraamsuite gebracht. Nadat we een emotioneel praatje hebben met de arts over de afgelopen dagen, vraagt ze mij of ik me al moet concentreren op de weeën. Dat is niet het geval en we bespreken dat ze ons gewoon onze gang zal laten gaan en mochten we toch hulp nodig hebben, dat we dan aan de bel trekken. Gebeurt er verder niets die nacht, dan gaan we morgenochtend starten met de inleiding. Uiteraard voelde ik zelf al aan alles dat het die nacht zou gaan gebeuren en daar was ik op zich ook heel blij mee. Vrienden en familie wisten dat morgen de inleiding zou zijn en leefden ontzettend met ons mee. Hoe fijn zou het zijn als wij in de ochtend zouden kunnen bellen met het bericht dat het achter de rug was en dat ons meisje al geboren was. Ik hoopte maar dat het allemaal door zou zetten.

Nadat de artsen waren vertrokken, werden de weeën toch al snel heftiger en moet ik mij er inderdaad op concentreren om ze op te vangen. Een bevalling van een overleden kindje verloopt anders, werd mij al verteld. Er zit niet echt een verloop in. Je begint niet met rustige weeën die steeds heftiger worden en de ontsluiting hoeft ook niet per se steeds wat op te bouwen. In principe is een kleine opening al genoeg om een baby'tje van deze termijn geboren te laten worden.

Na een tijdje weeën opvangen bellen we de arts om te vragen of er al ontsluiting is en om eventueel pijnbestrijding te bespreken. Ik ben sowieso niet tegen pijnbestrijding, maar bevallen van een kindje wat niet meer leeft, wilde ik zeker met zo min mogelijk pijn doen. De emotionele pijn was al meer dan genoeg. Er was nog geen ontsluiting en ik koos er voor om een morfinepomp te nemen zodat de pijn van de weeën verzacht werd. Het duurde eventjes voordat de anesthesist zover was, maar tegen 01:00 uur kreeg ik dan toch de pomp. In eerste instantie een kleine tegenvaller moet ik eerlijk zeggen, want ik had verwacht dat de pijn nóg minder zou zijn dan dat het uiteindelijk was. Ik moest alsnog wel goed concentreren op de weeën. Van lieverlee werd ik wel steeds suffer van de morfine en dat maakt het uiteindelijk natuurlijk wel draaglijker.

Zo ging er een paar uur voorbij. Een paar uur die ik heb ervaren als heel kalm en rustig en stil. John lag wat te doezelen, ik kon zelf ook af en toe een beetje mijn ogen sluiten. We zeiden niets, wisselden af en toe een blik, het was goed zo. De zuster kwam tegen 04:00 uur bij ons kijken en toevallig braken op dat moment mijn vliezen. Het was een en al bloed, alles zat er onder. De zuster twijfelde nog eventjes of het wel echt mijn vliezen waren dus de arts werd erbij geroepen, maar het klopte. Het bloed werd gewogen om te zien hoeveel ik verloor. De arts controleerde ondertussen de ontsluiting. Nog helemaal niets. Ik zag de bevalling van Indy weer voor me, waar er ook totaal geen vooruitgang zat in die ontsluiting. In de ochtend zouden we starten met de inleiding, dus er zou verder ook niets worden gedaan.

Niet veel later merkte ik dat de weeën anders werden. Ik kon het niet goed duiden, maar ik zei het: er verandert iets, ze komt eraan. En inderdaad, om 04:30 uur werd ze geboren. Zonder persweeën want dat lijfje was zo klein, dat gleed er zomaar uit. Ik kon haar eerst zelf ook niet eens zien, zo klein. De zuster pakte haar en toen zagen we ons piepkleine meisje, Lina. Het was zó'n rare gewaarwording. Geen baby'tje wat op de borst wordt gelegd, geen huiltjes, je hoeft haar niet aan te kleden, geen flesje te geven. Ze was geboren en dat was het. Daar lag ze. Stil, levenloos.

Omdat ze in mijn buik wat opgefrommeld had gezeten, kwam ze er ook zo uit, opgefrommeld. Ze werd netjes gelegd door de zuster, uitgevouwen als het ware, en afgedroogd. Haar huidje was heel rood en donker. Wij hadden er voor gekozen om haar na de bevalling in het water te leggen. De zwaartekracht krijgt dan geen grip op haar en ook de huid wordt er mooier van.

De placenta moest nog geboren worden. Wij waren al gewaarschuwd dat de placenta op deze termijn in de meeste gevallen niet vanzelf los zou laten en dat ik dan alsnog naar de OK zou moeten om deze operatief te laten verwijderen. Ze gaven me een uur en als de placenta er dan nog niet was, moest ik naar de OK. De arts kwam na dat uur controleren en op wat bloedstolsels na was er nog geen placenta te bekennen. Ze ging de OK bellen. Ze liep de kamer uit en ik dacht bij mezelf: nee, ik wil niet naar de OK, het moet me lukken! Dus ik probeerde nog één keer wat mee te persen en jawel, de placenta werd alsnog geboren. We belden snel de dokter weer, die echt nét de telefoon ophing met de OK. Ze ging het weer afzeggen. Ik was zo blij dat het gelukt was en achter de rug.

En toen was ik klaar. De vermoeidheid van de hele nacht en uiteraard van de emotionele afgelopen dagen, kwam er ineens uit en toen de zuster en de arts met me kwamen praten, kon ik haast mijn ogen niet meer open houden. We mochten rustig aan doen en als we zover waren, konden we naar huis met Lina. Ik heb geslapen tot 09:00 uur. Toen was ik alsnog heel erg moe, maar ik was er ook klaar mee. Ik wilde naar huis, lekker in mijn eigen bedje verder rusten. Dus dat deden we. In de rolstoel, met een kartonnen doosje op mijn schoot met daarin Lina onder een roze dekentje met koelelementen en een piepklein teddybeertje, gingen we naar de auto en naar huis.

Hoe verdrietig het ook was, ik was heel blij en trots dat mijn lijf dit keer de bevalling wel zelf had gedaan. En ik was ontzettend opgelucht, dat deze moeilijke taak achter de rug was. Dat het moeilijkste nog moest komen, had ik op dat moment niet bedacht: de crematie. Maar voor nu konden we in ieder geval fijn naar ons eigen huis, naar onze andere dochter, en nog een paar dagen met z'n viertjes zijn, totdat we afscheid zouden gaan nemen van lieve kleine Lina.

Liefs, Joyce

PS: wil je weten hoe het nu met ons gaat, dan ben ik ook te vinden op instagram: @joyce_jongeneel. 

Trending op Mamaplaats: Mama heeft kanker: "Ik mis de moeder die ik was"