Ik had te maken met zwangerschapsdiscriminatie!

Voor ik zwanger raakte van mijn eerste kindje werkte ik in de kinderopvang. Ik heb de opleiding pedagogisch werker afgerond omdat ik van jongs af aan al met kinderen wilde werken. Ik was een jaar of 15 dat ik mijn eerste oppaskindje kreeg, een paar straten achter mijn ouderlijk huis. Het was een meisje van toen 11 maanden, Lizzy. Nu ik zelf moeder ben snap ik pas hoe groot de verantwoordelijkheid was die ik kreeg, maar vooral ook hoe groot het vertrouwen in mij was. Ik had op die leeftijd oppas adresjes her en der en was buiten schooltijd eigenlijk nooit op straat of iets. Altijd aan het oppassen! Eenmaal klaar met school startte ik voor mezelf een gastouderopvang. Ik had een oppas adresje met 3 kindjes en tijdens dat ik daar oppaste werd er een 4e geboren. Zij stelde hun huis voor mij ter beschikking als gastouderopvang (incl de kinderen haha). Dit was echt een mega fijne tijd, ik kan met 100% zekerheid zeggen dat de jaren als gastouder mij gemaakt hebben tot de moeder die ik nu ben. Ik hield van deze kindjes alsof ze mijn eigen waren, en ik voelde heel erg de intentie om me enorm te verdiepen in wat er in hun koppies omging. Ik las veel opvoed boeken en vormde zo mijn eigen idee over de opvoeding die ik zou willen toepassen op mijn toekomstige kinderen.

Een van de dingen die me vaak bezighield was de vraag hoe ik het vorm zou geven op werkgebied als er kinderen zouden komen. Mijn vriend werkte toen als kok en maakte hele lange dagen. Ik werkte dus in de kinderopvang, ook 5 en best flinke dagen. Ik wist eigenlijk al snel dat ik zeker veel minder zou willen werken of zelfs (voor een periode) wilde stoppen met werken als ik een kind zou krijgen. Toen ik eenmaal zwanger raakte was ik al gestopt met mijn werk als gastouder, en werkte ik op een kinderdagverblijf in Amsterdam. De eigenaresse was een hele nare, kille en onaardige vrouw. Ik durfde haar toen ik zwanger was dat ook niet te vertellen. Tot het moment dat ik het niet meer uit kon stellen. Het voelde veel beter dat ik even gewacht had, ik was nu zelf aan het idee gewend, zeker van mezelf en stond sterker in m’n schoenen dan toen ik er net achter kwam. Maar toen ik het haar vertelde kwam het, en zei ze dingen als ‘Je vergooit je leven!’ ‘Je werkt op de babygroep je weet toch zeker wel wat het inhoudt?’ ‘Dit ga je nooit kunnen!’ Dit waren de eerste reacties, deze dingen kon ik nog enigszins handelen en tackelen. Toen ze door had dat ze me daar niet mee raakte kwamen de volgende woorden uit haar mond; ‘Kun je nog abortus plegen?’ ‘Je word straks hartstikke dik, dat wil je toch niet?’ ‘Ik wilde je net promotie geven, dat kan nu niet meer’!

En ja, hiermee raakte ze me wel degelijk. Ik rende uit kantoor naar mij groep en barstte daar in huilen uit. Huilen, echt tranen met tuiten. Ze kwam achter me aan en heeft mij uit het gebouw gezet. Ik stond buiten met mij ziel onder mij arm, ik snapte niet eens wat er zojuist gebeurd was. Ik belde Karim (mijn vriend) en vertelde wat er gebeurd was. Hij haalde me op en we reden direct naar het juridisch loket. Daar werd ik meteen geholpen en er werd van alles voor me in werking gezet. Ik meldde mij direct ziek op mij werk. De volgende dag ontving ik een mail, een mail waarin stond dat ik mezelf onverantwoordelijk heb gedragen en me nooit had mogen laten gaan op de groep. Dat de kinderen overstuur waren geraakt en dat dat mijn schuld was. Dat ze mij niet langer verantwoordelijk vond om met kinderen te werken en dat het misschien toch maar een goed idee was om mijn kindje te laten aborteren.

Nadat ik een aantal dagen van de groep was kreeg ik een privé bericht van een ouder, met de vraag wat er aan de hand was waardoor ik er niet meer was. Ik heb het verhaal eerlijk verteld en daarna bekende de ouder waarmee ik contact had dat mijn bazin een brief heeft uitgestuurd naar de ouders van alle kinderen van de groep met daarin een hele nare mededeling over mij. Er bleek in te staan dat ze een grote vergissing hadden gemaakt mij aan te nemen en mij de verantwoordelijkheid over hun kinderen te geven. Dat ik labiel en onverantwoordelijk was en dat ze uit VEILIGHEIDSOVERWEGINGEN mij op non-actief hadden gezet. NIETS VAN WAAR!

We gaan nog verder, want nog voor dat ik vertelde dat ik zwanger was heb ik mezelf (achteraf gelukkig) ingedekt voor de koop van ons eerste huis, door haar alle formulieren te laten tekenen voor het huis wat wij wilde kopen op dat moment. Dat was gelukkig allemaal geregeld, want toen ik onder deze omstandigheden de ziektewet in ging hadden we dat niet meer kunnen rondwerken. Ik kreeg een mail van mijn werkgever, in deze mail stond dat ze alle ondertekende formulieren wilde nietig wilde laten verklaren en de vraag welke stappen ze daarvoor moest ondernemen. Ik was verward, waarom vraag je mij dit? Wat bleek, de mail was naar het verkeerde mailadres verzonden. Hier kon ze gelukkig niets mee bereiken want de hypotheek op onze woning was al rond. Alles wat er gebeurt, gezegd en gedaan is op mijn werk heb ik verzameld, ik heb een heel dossier opgebouwd. Alle mails, opgenomen telefoongesprekken en brieven had ik in mijn bezit, ook de brief die naar de ouders uit gegaan was. Deze situatie zorgde voor een hele trieste start van mijn zwangerschap, ik ging er al snel voor naar een psycholoog en ervaarde veel lichamelijke klachten mede door alle spanningen en stress.

Zwangerschapsdiscriminatie werd het genoemd, en het was ook zeker gedeeltelijk smaad. Ze heeft mij onterecht zwart gemaakt bij de ouders van de kinderen van mijn groep. Gelukkig was ik met alle ouders stuk voor stuk erg goed, het is stom om te zeggen over mezelf maar ik was een geliefde leidster! Dat werd me duidelijk toen ik van vele ouders lieve berichtjes kreeg via facebook. Ik heb deze hele situatie gelukkig goed af kunnen sluiten, maar ik heb hier nooit meer over gesproken en nooit over geschreven. Ik merk nu dat het zeer zeker nog wel een bepaalde woede met zich meebrengt als ik het zo gedetailleerd beschrijf!

Aan het begin van dit stuk gaf ik aan dat het me bezighield hoe ik het moederschap vorm zou geven op werkgebied als ik zelf kinderen zou hebben; na deze situatie en de slechte start besloten Karim en ik dat ik voor zo lang als dat het toe zou laten, thuis zou zijn en voor de kleine zou zorgen zodat ze voor ons gevoel niets te kort zou komen. Dat gevoel had ik namelijk wel al, dat ik haar tekort gedaan had. Waarschijnlijk omdat ik de eerste 6 maanden van mijn zwangerschap in deze crisis verkeerde en daardoor helemaal niet bewust bezig was met mijn zwangerschap. Ik heb ruim 2 jaar thuis gezeten ‘thuisblijfmoeder’ ook wel, toch? Haha. Ik was in de tussentijd ook al bevallen van Alessio en pas na zijn geboorte ben ik langzamerhand weer begonnen met werken. Niet meer in de kinderopvang, maar in een schoonheidssalon. Mijn tijd thuis met Shay heeft mij heel erg goed gedaan, ik vond het ondanks hoe het gelopen is heel erg prettig om de eerste maanden, jaren van Shay heel bewust mee te maken en haar door alle fases heen te zien groeien!

Heb jij te maken gehad met zwangerschapsdiscriminatie?