Hier kon ik nog lachen…

Zoals ik gisteren al op Instagram vertelde hadden we gisterenmiddag een versiepoging. Ook dit dametje ligt namelijk in stuitligging, al vanaf een week of 20. Bij Lux was het idem zo. Overigens lag Loa altijd in hoofdligging en is gewoon vaginaal geboren. Extra frustrerend voor mij omdat ik weet dat ik goed kan bevallen. Bij Lux werd het een keizersnede omdat ze in stuit lag, met haar hoofd rechtsboven en haar billen linksonder (diagonaal dus) en haar voeten onderin. Ik mocht niet eens vaginaal bevallen op deze manier. Ik heb hier toen heel veel moeite mee gehad en schreef er toen ook een blog over. (die kun je hier lezen).

Ik ben zelf enigszins sceptisch over het draaien, ik hoop het uiteraard wel, maar heb niet bijster veel vertrouwen. Mede door de vorige ervaring. Daarnaast heb ik afgelopen 3 weken ook voetreflex behandelingen gehad om het draaien te bevorderen in combinatie met Moxa therapie. Na de 1e behandeling deed de baby wel een serieuze poging om te draaien (ik voelde het gewoon door al het gestommel in m’n buik en de heftigheid van de bewegingen), maar het lukte helaas niet. En hoewel de gynaecologen zeiden, de buik is soepel en ze ligt er gunstig voor, durfde ik er niet op te hopen. De vorige keer werd me die wortel ook voorgehouden en uiteindelijk slaagde het toen ook niet. Dus ook gewoon een stukje zelfbescherming.

De versiepoging

Om 12.45u moesten we ons melden op de verloskamers. Waar ik eerst aangesloten werd op het CTG om te checken hoe de conditie van de baby is. Daarnaast krijg ik een infuus met een weeënremmend middeltje zodat ik geen harde buiken/weeën krijg tijdens de versie. Hoe meer ontspannen de buik, hoe beter ze grip hebben op het kind. Met de echo werd opnieuw bevestigd dat ze nog altijd in stuit ligt. Wat ik overigens zelf heel goed voel, mijn onderkant is niet voor niets beurs van al dat getrappel en dat harde bolletje is goed te voelen bovenin mijn buik. Na het verplichte praatje en wat gezellig geklets gaan ze dan toch beginnen. Hier in de omgeving doen de gynaecoloog uit het ziekenhuis en de verloskundige uit de eerstelijn de versie. 1 pakt de billen en de ander pakt het hoofdje. Ondertussen moet ik zo rustig mogelijk blijven doorademen (gebruik ik mijn ademhalingsoefeningen in ieder geval nog ergens voor 😉).

Eerst proberen ze de korte weg, door haar achterwaarts te laten draaien (in dit geval rechtsom). Waar de stuit mee omhoog komt, wil haar hoofd niet al teveel verplaatsen. Oké, misschien dan toch linksom, hoewel ze dan een ¾ draai moet maken (hoofd ligt rechts bovenin). Wederom doen ze een poging. Dit keer lijkt ze een stuk verder te komen. Inderdaad lijkt… Haar billen komen weer goed mee omhoog en haar hoofd lijkt ook te gaan koppeltje duikelen. Echter verliezen ze grip op haar hoofdje omdat ze die de diepte in trekt en ze lijkt echt niet te willen dat haar hoofd over de onderste helft van mijn buik komt. Deze 2e poging deed me iets minder pijn en was beter te doen. Maar daarentegen draaide ze nog steeds niet.

Overigens de ervaring m.b.t. pijn is bij iedereen anders, waarbij het verloop van de versie uiteraard meespeelt. Bij mij moest er aardig druk gezet worden en nee dat voelt echt niet fijn. Zoals je bij een volgende bevalling weet dat het weer pijn zal doen, maar op het moment als het zover is je weer denkt “Shit, het deed echt veel pijn”. Dat punt had ik gisteren ook. Daarentegen ben ik me heel bewust dat dit nog de enige mogelijkheid is om haar nog te laten draaien, dus mij betreft zo rustig mogelijk doorademen en doorzetten.

In overleg gingen ze het nog een 3e keer proberen. Ditmaal wisselde ze van plaats om te zien of dat beter zou gaan. Wederom kwam de stuit goed mee omhoog en volgde het hoofdje richting halverwege mijn buik… En toen… Toen helemaal niets. Wederom bleef het hoofdje steken rond de helft van m’n buik en wilde gewoon niet verder. Precies hetzelfde beloop als bij Lux. We besloten met z’n allen dat dit geen zin lijkt te hebben. Om een of andere reden wil het hoofdje niet verder en de kleine gewoon niet draaien. Als we het gevoel hadden gehad dat een 4e poging nut zou hebben, zou ik dat zeker gedaan hebben ondanks de pijn, maar 3x op een rij voelde je haar gewoon stagneren. Het was klaar. We hebben alles geprobeerd haar te laten draaien…Nog even een half uur aan het CTG om te zien of haar conditie goed blijft en bijkomen van al het geduw in mijn lijf. De gynaecoloog komt zo terug voor een gesprekje over hoe nu verder…

En nu?

Ja, dat is een hele lastige. Zoals jullie weten (en al vaker mee hebben kunnen lezen) heb ik deze zwangerschap bijna dagelijks angsten over het verliezen van weer een kind. De zwangerschap en bevalling voelen voor mij ontzettend kwetsbaar en fragiel (soms weet ik door mijn verloskundige achtergrond ook gewoon te veel). Door deze angsten en mijn gevoel van begin af aan dat ze met 38 weken gewoon moet komen, hebben we halverwege de zwangerschap samen met de verloskundige en gynaecoloog al besloten dat ik na 38 wk ingeleid zou worden.

Maar omdat ik een keizersnede heb gehad bij Lux, dus een litteken in mijn baarmoeder, is inleiden een risico. Ik mag bijvoorbeeld geen medicatie voor rijping van de baarmoedermond. Ze willen de baarmoeder niet over stimuleren en teveel druk op het litteken veroorzaken. (kort uitgelegd)Inleiden voor een vaginale stuitbevalling geeft nog meer risico’s, dus dat is geen optie (daar ben ik het ook mee eens).

Ik heb dus 2 opties:

- Een geplande keizersnede rond 38-39 weken

- Het spontaan beloop afwachten en hopen dat ik vanzelf begin voor een vaginale stuitbevalling

Echter, bij Loa beviel ik pas bij 41 wk. Dus een spontane baring afwachten (liefst voor 40 wk) geeft mij niet veel vertrouwen. In mijn 8 jaar ervaring als verloskundige is het maar zelden dat je bij de 2e of meerdere kinderen eerder bevalt dan bij de 1e, in ieder geval vaak geen weken verschil (gebroken vliezen daargelaten). Ik heb dus niet het gevoel dat de baby zichzelf eerder dan 40 wk zal melden. Daarnaast zal de baby dan in onvolkomen stuit moeten liggen (dus alleen stuit in bekken en voeten naar boven of naast stuit en niet eronder), deze ligging neemt ze zelden aan, ze ligt vrijwel altijd met 1 of 2 voeten onder haar stuit. Dit alles maakt voor mij de kans niet groot dat een vaginale stuitbevalling in het vooruitzicht ligt.

Daarentegen is een keizersnede ook niet echt wenselijk. Het is toch een buikoperatie en de vorige keer ging mijn herstel langzaam en pijnlijk (niet gek overigens gezien we steeds ziekenhuis in en uit moesten met Lux). En de kleine wordt ineens uit de buik geplukt zonder enige waarschuwing, dat geeft geen fijn gevoel.

Beiden opties hebben zo zijn voor en nadelen. En ondanks dat mijn gevoel zo sterk is (was?) dat ze met 38 weken moet komen, twijfel ik nu. Ik word heen en weer geslingerd tussen mijn gevoel en de feiten. Hoe ik denk als moeder en hoe ik denk als verloskundige. Ze komen overeen maar verschillen ook van elkaar. Waar doe ik goed aan? En het lastige is, dat weet je pas als het zover is of achter de rug is. Keuzes keuzes keuzes… Hans ondersteunt me er goed in, maar ook hij weet niet waar je goed aan doet. Enerzijds volg je gevoel en je eerder, met zorg, gemaakte afspraken en anderzijds wacht af en zie wat er gebeurt. Die twijfel, die onzekerheid, het is lastig.

Tijdens het gesprek met de gynaecoloog word ik emotioneel, de angsten zitten er nog steeds en andersom wil je het beste voor je kindje (en voor jezelf). We kunnen niet in de toekomst kijken.Ik wil gewoon zo graag vaginaal bevallen van een kindje in hoofdligging, maar goed dat kan dus niet. Ik baal ervan omdat ik weet dat ik gewoon goed kan bevallen.maandag heb ik weer een afspraak bij de gynaecoloog (wel wederom een andere dan mijn vaste, dat maakt het niet altijd makkelijker) en zullen we weer mijn twijfels bespreken. Ondertussen probeer ik dit weekend voor mezelf uit te vogelen wat mijn gevoel zegt…

Sidenote: Er spelen een heleboel dingen mee waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt, teveel om hier uit te leggen. Ik (met mijn verloskundige achtergrond) weet heel dat een spontaan beloop beter is etc. Dus daar graag geen opmerkingen over. Het beleid is/wordt met veel zorg en overwegingen gemaakt. Graag ook geen ervaringen of adviezen wat jij zou doen. Ik heb dit allemaal beschreven om jullie mee te laten lezen hoe het met mij is en hoe het is verlopen. Ik word liever niet nog meer aan het twijfelen gebracht door ervaringen/adviezen. Ik heb gelukkig veel lieve en kundige mensen om me heen die me helpen bij deze keuzes.