Het verhaal van Lux, deel 2

Vrijdag 4 mei: De laatste buikfoto's worden gemaakt, de spullen ingepakt en Loa naar Opa en Oma gebracht. Vannacht heb ik onrustig geslapen, het blijft zo'n gek idee om te weten dat ons meisje deze dag geboren gaat worden. Uiteraard heb ik vanochtend zelf al aan mijn buik gevoeld en weet ik dat ze nog altijd hetzelfde ligt, stiekem blijf ik toch nog hopen op een wonder, dat ze haar voeten omhoog doet en haar billen voor de uitgang parkeert.

De keizersnede staat halverwege de middag gepland en ik moet natuurlijk al die tijd nuchter blijven. Niet echt mijn hobby, maar hé, ik heb het volgehouden! Begin van de middag melden we ons op de afdeling. Daar wordt nogmaals met de echo bevestigd dat ze nog steeds hetzelfde ligt en de keizersnede dus doorgaat. Inmiddels willen we haar ook graag zien, we hebben zo naar dit moment toegeleefd afgelopen dagen, dus kom maar op!

Ik ken de procedures en ruimtes dus daar heb ik geen zenuwen voor. Wel voor de ontmoeting van ons meisje. Ze is rustig, terwijl ik eigenlijk nog even wil genieten van dat getrappel.

Alles verloopt vlot en ik lig al snel op de OK. De anesthesie verpleegkundige heeft zijn lolbroek aan en is continu aan het ouwehoeren. Gezellig die afleiding! Voor ik het weet zijn ze begonnen en binnen een paar minuten gaat het doek naar beneden en zien we eerst een paar billen. Heel makkelijk komt ze er niet uit, dus van een charmante geboorte is geen sprake. 

14.40u : eenmaal volledig geboren krijgen wij een blik op ons meisje, dit is nou Lux. Stiekem schrik ik, dit kindje herken ik niet. Ze is bovenop kaal en het opa kapsel wat ze heeft is blond (Loa was heel donker en had veel haar, vandaar de verwarring), haar hoofdje is groot en rond (lang leve stuitenkindjes). Ze zit nog helemaal dik ingepakt in het huidsmeer als ze bij me wordt gelegd. Ik zie aan haar dat ze het moeilijk heeft (Jep, mijn verloskundig oog had ik niet uitgeschakeld) en probeer haar wat te prikkelen om goed door te ademen. Ze blijft paars en ademt niet lekker door, de verpleegkundige kijkt mee en ik vraag haar Lux even mee te nemen. Eenmaal op de tafel wordt ze flink droog gewreven en begint ze goed door te huilen. Er komt een roze meisje terug op mijn buik. Oké, nu pas lig ik relaxed en begin ik te genieten. Hans en ik bekijken haar van top tot teen. Verwonderen ons dat ze daar zo ineens is. Het blijft gek dat je zonder iets te voelen, zonder het hele proces, toch een kindje hebt. Het baringsproces is een ingewikkeld proces, maar is er niet voor niets. Zowel fysiek als mentaal wordt je ingesteld op de komst van een baby en ook je baby wordt ingesteld op zijn of haar geboorte. Gelukkig blijven we continu met zijn drietjes bij elkaar en worden moeder en kind niet uit elkaar gehaald zolang alles goed gaat. Dat hielp mij ontzettend om het allemaal te accepteren en haar in mijn hart toe te kunnen laten, rustig te wennen dat ze daar ineens was en mij te laten voelen dat ik opnieuw moeder was geworden. Ik miste op dat moment echt het ontladingsproces van de bevalling, de opluchting, vreugde en blijdschap dat de bevalling voorbij is en je weer opnieuw moeder bent geworden. Misschien omdat ik deze momenten tijdens mijn vak zo ontzettend mooi en bijzonder vind.  Niet te beschrijven hoeveel emoties er in dat ene moment zitten. Ik heb al zoveel van dit soort prachtige momenten mee mogen maken en nu net bij mijn eigen kindje moest ik dit missen…

Nu ik dit zo opschrijf, denk ik dat hier mijn grootste verdriet in zit. Mijn kindje nauwelijks geboren zien worden, de blijdschap en opluchting, de oerkracht om die bevalling door te komen speciaal voor mijn baby allemaal niet gevoeld te hebben. Door de keizersnede voelde ik niet die trots en had ik niet het 'power mom' gevoel zoals na de geboorte van Loa.

Stiekem hoop ik dat 'power mom' gevoel na de bevalling, nog ooit eens te mogen voelen.