​Het nieuws aan goede vrienden vertellen.

Het nieuws aan dichte vrienden vertellen.

Na het intake gesprek met mijn verloskundige krijg ik gelijk een echo. Hoever denk je te zijn? vraagt de verloskundige aan mij.

8 weken denk ik ongeveer, antwoord ik. Ben je ergens bang voor vraagt ze terwijl ze de koude gel op mijn buik aanbrengt. Ja antwoord ik, ik ben bang dat het een tweeling is.

De verloskundige schiet in de lach. Je zal het net zien zegt ze, dit is je laatste en dan zijn het er twee. Ze begint te zoeken en het boontje (baby) is al snel in beeld. Het is er een zegt ze.

Wat een pak van mijn hart is. En alles ziet er goed uit het hartje klopt. Alles is goed in ontwikkeling. Ik voel me niet misselijk of raar zoals bij mijn vorige twee zwangerschappen. behalve heeeel erg moe en soms hevige hoofdpijn.

Je bent 8+5 weken zwanger zegt de Verloskundige, iets verder dan je zelf dacht. Na de echo geeft ze mij nog wat informatie.

Ik geef aan dat ik en mijn partner Wouter, de NIPT-test willen laten uitvoeren. Hier licht mijn verloskundige mij uitgebreid over in.

Het is behoorlijk wat informatie en ik krijg ook dingen over de neven effecten te horen. Dat als er kankercellen bij mij gevonden worden door de NIPT-test dat het mij gemeld wordt. Tevens wordt het mij ook gemeld als ik foute chromosomen zou hebben.

Tevens wordt mijn baby niet alleen getest op de 3 grote afwijkingen, maar ook op een foute aanleg van eventueel de organen en ledematen.

Wij besluiten dit te doen, ik vul een formulier in, en ik zal binnenkort het geld overmaken, en over 3 weken zal de NIPT-test worden uitgevoerd.

Een paar vrienden weten vanaf het begin dat ik zwanger ben, maar twee stellen nog niet, dit ivm dat deze twee stellen al jaren bezig zijn met kinderen krijgen en ook in de medischemalemolen zitten, tot nu toe zonder succes.

Mijn beste vriendin is bezig met een vrijgezellen feest te organiseren. Voor de vrouw van een van deze twee stellen. Omdat ze binnenkort gaan trouwen.

We zoude met een groep dingen gaan bespreken. Maria wilde graag iets sportiefs op haar vrijgezellen dag. Wat ik prima vindt. Maar Marieke, mijn beste vriendin. Heeft het zo geplant dat ik, als ik 35 weken zwanger ben dat ik dan mee moet doen met touw klimmen en sporten. En een bepaald parkoer moet afleggen, Ik ben bij 35 weken zwangerschap alles behalve sportief.

Ze was dit even vergeten, eigenlijk leek het er meer op dat ik haar hiermee tot last was, van shit nu wordt het extra moeilijk iets te vinden met jou erbij.

We hadden ook in het geheim een bespreking achter Maria om, om haar te verassen met dit evenement. Ik kon hier niet bij aanwezig zijn ivm hoofdpijn en vermoeidheid. Ook Oceana kotste alles onder en was ziek.

Toen ik dit Marieke vertelde kreeg ik de reactie van, als je niet wil komen hoeft het niet hoor. Het is alleen voor mensen die het echt graag willen....

Ik antwoorde dat ik graag wilde maar gezien ik mij niet goed voelde en Oceana ook griep heeft ik niet aanwezig kon zijn. Anders kon ik er wel bij zijn via skype.

Nee zegt Marieke, skype is er al voor een andere vriendin tijdens de bespreking, want die vriendin wilde er wel heel graag bij zijn, maar omdat ze 50 km verder op woonde en een kind heeft kon dat niet.

Nu heb ik eigenlijk er helemaal geen zin meer in. Het voelt als een verplichting waar ik nu aan mee moet gaan betalen, omdat ik anders een trut lijk die niks voor ander over heeft. Ik wilde ook heel graag komen antwoord ik tegen Marieke...

Marieke en ik zijn al 13 jaar dik bevriend, en met Jack en Maria 5 jaar ondertussen.

Maria en haar vriend Jack heb ik ook verteld over mijn zwangerschap. Maar sinds ik het verteld heb hoor ik ook niks meer van ze. Ze feliciteerde mij en dat was het....

Ik heb het gevoel dat ik nu allemaal dingen moet, maar er wordt niet echt rekening gehouden met mijn situatie. Marieke heeft altijd een schijt hekel aan kinderen gehad, en komt dan ook altijd alleen langs als mijn kinderen al slapen. Als ze huilen loopt ze snel naar buiten. Of neemt snel afscheid van ons. Ze is er altijd open over geweesr, van kinderen moet ze niks hebben.

Maria daar in tegen met Jack staan al jaren te springen om kinderen. Maar het is ze helaas nog niet gegeven, terwijl het bij ons in 3/4 jaar tijd, ons bijna 3 prachtige kindjes gegeven zijn.

Het andere stel waar ik bevriend mee ben, die ook al jaren bezig zijn, heb ik nog niks gezegt, hoe zullen hun wel niet gaan reageren.

Het is net een beetje alsof ik me moet schamen hiervoor. Het laatste berichtje wat ik van Marieke kreeg was, je ziet maar of je komt of niet....

Ik ben zo blij met mijn 3e zwangerschap en tevens onze laatste, het is bijna alsof ik dat niet mag zijn, of ik het weg moet cijferen, voor een andere.

Mijn vader en mijn oma vinden het heel leuk. Jullie worden bijna dood gegooit met kinderen zegt mijn vader, ook al was dit ook niet altijd zo....

Ik vindt het gewoon lastig om hiermee om te gaan. En het is niet dat ik zwanger ben geworden om mensen jaloers te maken. Nee totaal niet, wij hadden een intense verlangen naar een 3e baby. En ik ben blij dat dit ons gegeven mocht zijn.

Ik heb niet express last van hoofdpijn en extreme vermoeidheid en daar boven op heb ik ook aambeien gekregen die heeel erg zeer doen. Ik zit er echt even doorheen.

Ik vraag Maria en Jack eigenlijk elke week heel beleeft hoe het met ze gaat. Maar er wordt eigenlijk nooit meer gevraagt hoe het met ons gaat, er is een afstand ontstaan.

Wouter is binnenkort jarig en iedereen komt, behalve van Maria en Jack en Marieke hebben wij nog geen antwoord.

Iedereen lijkt opeens soort van gebruik van ons te willen maken, hey willen jullie even gratis rijden voor ons om wat weg te brengen etc. Want wij zijn wel zo goed dat wij dat voor andere over hebben.

Nee ik zit er even door heen, er zijn meer mensen in onze omgeving die mij vermoeien waar ik zo kwaad om kan worden, ik hou Wouter nu ook kort zodat ze geen misbruik van zijn goedheid kunnen maken. Zodra iemand anders wat wil moet het meteen, willen wij iets kunnen bepaalde mensen nooit.

Nee het is even klaar met de goedheid van mijn kant. Ik wil echt dat we meer aan ons zelf gaan denken.

Nee het huilen staat mij nader dan het lachen momenteel.

Mensen die het weten:

Mijn oma, mijn vader, Mijn nichtje en mijn Oom en Tante, Maria en Jack, en Marieke.

Nog acht vrienden in te lichten ongeveer....

Ondertussen druk ik een roze naamdekentje die ik bestelt heb voor mijn 3e babytje even tegen mijn gezicht, ik laat de tranen even stromen. En de naam van onze 3e dochtertje staat al op het dekentje gedrukt. Het ontspant even, ik heb iets tastbaars vast. Iets wat van mijn prachtige 3e baby is. Ik fantaseer graag over mijn 3e kleine baby. Dat maakt mij weer even blij.

Veel zullen nu denken, je weet niet wat het wordt! Maar dat weten we al wel. In iedergeval ik weet het zeker.