7 jaar geleden
Had ik maar gezegd dat wij het geslacht niet weten
Nu ben ik er klaar mee. Mijn schoonvader heeft zelfs de naam geraden. Boos als ik ben, zet ik vanaf nu iedereen op een ander spoor!
ALS EEN KIND ZO BLIJ
Laat ik allereerst maar zeggen dat mijn schoonvader echt als een kind zo blij is dat hij opa wordt. En dat dit alles uit zijn enthousiasme is voorgevallen. M'n schoonvader is goed in mensen analyseren. Het is een goed beeldend kunstenaar, goed kunnen kijken hoort daar bij. Hij kan aan iemands uiterlijk, accent, doen en/of laten zien of horen waar diegene bijvoorbeeld vandaan komt. Vaak heeft hij het nog goed ook.
Afijn, op een middag dat we bij m'n schoonouders zijn, analyseert hij ons. Hij vertelt dat hij zeker weet dat het een jongetje is. Vervolgens noemt hij een aantal namen op die mogelijk op ons lijstje staan. Vrijwel alle namen die hij noemt, staan inderdaad op ons lijstje of zijn op z'n minst voorbij gekomen. Tot dit moment kunnen wij er nog wel om lachen. Maar zodra hij zegt: 'jullie noemen je kind E..', kijk ik mijn man verschrikt aan. Hij loopt lichtelijk rood aan en lacht het een beetje ongemakkelijk weg. Zelf voel ik intern een behoorlijke boosheid opkomen en schreeuw ik van binnen dat ik nu gelijk alles op tafel kan leggen! *zucht* Het leek ons serieus leuk om het geslacht pas bekend te maken bij te geboorte, zo raar is dat toch niet? Gelukkig houd ik mij in en besluit ik om vanaf nu af aan mij maar expres te verspreken.
BEWUST VERSPREKEN
Vanaf het moment dat ik mij hier en daar verspreek, merk ik pas hoe veel mensen mij proberen te betrappen op versprekingen. Aan hun gezichten en vragen merk ik dat zelfs één van m'n beste vriendinnen het stiekem uitlokt. 'Ze't' is zo'n verspreking die ik veel gebruik. M'n vriendin glundert en stelt - van wat zij denkt - een tactische volgende vraag. Daarna gebruik ik steeds weer 'het' of 'hij' in ons gesprek. M'n vriendin bekijkt mij bedenkelijk aan en zegt hardop 'je zegt 'hij', terwijl je daarvoor 'ze' zei'. Gelijk antwoord ik haar dat ik altijd 'het' of 'hij' zeg, maar dat 'hij' er gewoon in zit omdat de baby al - vóór dat het geslacht bekend is - bij de verloskundige als 'hij' genoemd wordt. Verwarrend en met een schuine lach, accepteert ze het en gaan we verder...
Pfoee.. had ik maar gezegd dat wij niet weten wat het geslacht is, dat had mij een hoop irritaties en gelul bespaart.
Het bewust verspreken is overigens gelukt! Mijn schoonvader herinnert zich dit moment niet eens. Hij was overtuigd van een verspreking van mij en dacht serieus dat er een meisje op komst was ;)
