En nu van het begin...

Veel mensen vragen zich af hoe ik mijn tweelingzwangerschap ervaren heb... Mijn blog ben ik pas begonnen toen ik opgenomen ben in het ziekenhuis van Brugge, maar over de maanden daarvoor heb ik eigenlijk nooit echt gesproken. 

Mijn avontuur is eigenlijk al begonnen nog voordat ik zwanger was. Ik ben bewust alleenstaand, dus ben ik zwanger geworden doormiddel van een fertiliteitsbehandeling. Na 1 poging inseminatie ben ik over gegaan op IVF. De eerste keer was een last-minute IVF behandeling, omdat ik 5 rijpe follikels had en de kans op meer dan 2 kindjes gewoon te groot was. De tweede keer zijn we bewust over gegaan naar IVF en toen had ik maar liefst 18 rijpe follikels. 

De behandelingen heb ik op zich positief ervaren. Ik had geen last van de hormonen die ik moest nemen. Enkel na de laatste pick-up van de eicellen heb ik wel even afgezien. Ik had redelijk veel pijn in mijn buik en was ook wel erg misselijk. Uiteindelijk zijn er dus 2 eicellen teruggeplaatst en was ik zwanger van mijn 2 meisjes. 

Nu even over de zwangerschap zelf... 

3 dagen na de terugplaatsing van mijn meisjes, had ik al een positieve test. Ik wist dus vrijwel meteen dat ik zwanger was van twee kindjes. Normaal heb je niet zo vroeg een positieve test in handen. De eerste weken kon ik gewoon doen wat ik normaal deed. Ik ging ook nog kunstschaatsen, maar had wel op voorhand besloten om niet meer te springen op het ijs. Ik oefende dus enkel nog op pirouettes en pasjes tijdens de groep en privélessen. Ik ben wel meteen gestopt met werken, aangezien werken met kindjes niet zo veilig is tijdens de zwangerschap. 

Na 10 weken begon ik misselijk te worden en erg duizelig. Ik ging nog steeds schaatsen, maar deed enkel nog pasjes. De zetel was vanaf dan mijn beste vriend! Ook kreeg ik rond die periode Corona, dus ik moest echt wel veel rusten. Ik keek al uit naar de mijlpaal van 12 weken.

De nacht dat ik 12 weken zwanger was, heb ik een zware bloeding gekregen. Dat was erg schrikken! Op de echo was te zien dat alles oké was met de meisjes en de oorzaak van de bloedingen hebben ze nooit gevonden. Uiteindelijk hebben de bloedingen aangehouden tot 16 weken. Toen die eindelijk opgehouden waren, kreeg ik opnieuw Corona. 

Tussen de 16 weken en 24 weken was ik erg ongerust... Ik telde af naar de 24 weken, want dan waren de meisjes levensvatbaar. Toen ik eindelijk die 24 weken gehaald had, kon ik beginnen genieten. Het genieten heeft uiteindelijk 2 weken geduurd, want dan zijn dus de weeën begonnen. En het verdere verhaal kennen jullie ondertussen al. 

Of ik genoten hebben van het zwanger zijn? Nee, ik heb niet veel kunnen genieten tijdens de zwangerschap. Gelukkig kan ik dat nu allemaal inhalen en ik geniet nu dubbel zo hard van de twee meisjes! 

Of ik het opnieuw zou doen met alles wat ik nu weet? Ja, ik vind het nog steeds de beste keuze die ik had kunnen maken! Het waren moeilijke maanden, maar mijn meisjes maken dat helemaal goed!