9 jaar geleden
Eindelijk zwanger maar niet blij
Na meer dan twaalf jaar wensen eindelijk zwanger, waarom kan ik niet blij zijn?
Een beetje onzeker pak ik mijn telefoon en draai het nummer van de verloskundige. Geen idee wat ik moet zeggen of hoe dat normaal gesproken gaat. De telefoon gaat lang over, eindelijk wordt hij opgenomen maar het is het antwoordapparaat... Alleen bereikbaar tussen acht en negen... Vroeg opstaan op mijn vrije dag morgen dus.
De volgende dag bel ik weer. 'Uh.. Goedemorgen, volgens mij ben ik zwanger'. Hoe gênant, maar de verloskundige laat niet merken dat het raar is, ze heeft vast vaker 'voor het eerst zwangeren' aan de telefoon.
'Wanneer was je laatste menstruatie?' vraagt ze. Ik noem de datum. Ik hou al lang geen data meer bij wat dat betreft, maar m'n laatste menstruatie kan ik me zo goed herinneren. We waren net een uurtje terug van onze huwelijksreis.. Enfin, de verloskundige humt wat en vraagt wat mijn geboortedatum is. Als ik die noem is het even stil. Dan zegt ze: je belt wel laat. Ik vraag haar hoezo laat en ze zegt dat mijn laatste menstruatie al even geleden is en gezien mijn leeftijd is het wel belangrijk dat ik snel langs kom. "Maar ik weet hetzelfde ook nog maar twee dagen mevrouw'". Diezelfde middag mag ik komen.
Mijn man gaat mee. De verloskundige stelt een paar vragen en maakt een echo. Een heel klein puntje is te zien en in dat kleine puntje klopt een nog kleiner puntje.. Mijn man springt een gat in de lucht. Ik kijk wat verdwaasd naar het scherm. Ik voel niets. Ik zie het wel maar geloof het niet. "5,5 week bent u zwanger" zegt de verloskundige, "dat is nog maar kort". (Meteen voel ik wel iets: hoezo kort, vanmorgen vroeg je me waarom ik zo laat was met bellen!)
De verloskundige neemt ons weer mee naar de spreekkamer en zegt dat we volgende week terug mogen komen. Dan zal ze opnieuw een echo maken. Ik vind het allemaal prima, het zegt me gek genoeg niet zoveel.
Thuis probeer ik na te denken. Ik vind het toch raar dat ik niet helemaal in de wolken ben. Alles zou ik willen opgeven om een kindje en nu ben ik zwanger en het boeit me niet? Ik kom tot de conclusie dat ik gewoon nog even moet wennen. Ik had, uit zelfbescherming, al een soort van afscheid genomen van het idee om ooit moeder te worden, dat zou het wel zijn.
'S avonds belt mijn moeder. De laatste dagen belt ze drie keer per dag om te vragen hoe ik me voel. Wel heel erg lief en ik voel me daardoor ook wel speciaal. Maar het is zo vervelend om te zeggen dat ik me 'niet voel'. Zij verwacht dat ik dolgelukkig ben, en dat zou ook zo moeten zijn maar het lukt niet. Het is er gewoon niet. Ik voel me eerder een beetje boos en in de maling genomen. Alsof het een slechte grap is, een droom die straks zo voorbij is. Ik probeer het mijn moeder uit te leggen. Ze vind dat ik er niet zo over mag praten, maar ze begrijpt het wel zegt ze. Ik heb zolang gewacht... Als het straks maar goed is doorgedrongen... Diep vanbinnen voel ik dat er meer aan de hand is. Het onverwachte speelt mee maar ik ben bang dat het niet alleen dat is. Ik heb het gevoel dat er iets niet helemaal goed zit vanbinnen.
peetje80
Hoi Petra, Ik zie dat deze blog al van een tijd geleden is. Ben eigenlijk wel benieuwd hoe het nu met jou gaat. Heb je alles een beetje kunnen verwerken en hoe gaat het nu met de kleine. Groetjes Peetje80
Annemiek2
Oeps dat had ik nog niet zo snel in de gaten, sorry. Als je inderdaad in je profiel zet dat je al een dochter in je armen mag houden is het iets duidelijker. Natuurlijk kun je op deze plek schrijven over je ervaringen niks verkeerd mee en soms leidt dat tot goed bedoelde adviezen die nu niet meer op zijn plek zijn. Je schrijft zo in de huidige tijd dat het net lijkt of het nog korter geleden is dan in werkelijkheid. Zie het maar als een compliment. Gelukkig dat het nu goed gaat en dat het na een verschrikkelijke tijd de dingen zijn veranderd. Sterkte voor de komende tijd is denk ik niet meer helemaal op zijn plaats maar heel veel geluk geloof ik wel als ik je goed begrijp.
Anoniem
Wat lief allemaal... Maar misschien blog ik dit niet op de juiste plek. Ik ben ondertussen namelijk al bevallen. Het is alleen zo dat er zoveel gebeurt is en dat ik, ook om het te verwerken, het nu pas weer een beetje onder ogen durf te zien. Aangeraden is om er over te spreken en te schrijven... Dat doe ik nu dus en ik probeer voor mijzelf bij het begin te beginnen. Het is soms lastig om die dingen die ik had weg gestopt weer te schrijven en zo weer te beleven. Ik hoop dat ik jullie, de meelezers, daarmee niet op het verkeerde been zet maar daar lijkt het wel op. Ik zal kijken of ik de "inleiding' een beetje kan aanpassen zodat het duidelijker is. Ondertussen heb ik dus een dochter van 7 maanden. Het is wennen maar wat ben ik, na haar geboorte, ontzettend van haar gaan houden.. In mijn zwangerschap ben ik dus ontzettend depressief geweest/geworden en kon daar niet over spreken want er waren niet veel mensen die dat begrepen. Het gaat nu steeds beter en ik voel me bijna de oude (voor zover dat kan want ik ben nu moeder en niet meer de oude ;)). Maar om die verschrikkelijke tijd te verwerken en er een weg in te vinden schrijf ik het op. Excuus voor het misverstand!
Annemiek2
Misschien is het een idee om de verloskundige wat meer te vertellen en ook hoe lang jullie geprobeerd hebben om een kindje te krijgen. Ik neem aan dat ze dan wat meer begrip heeft voor jullie en als het niet zo is en nog mogelijk kun je misschien nog een andere opzoeken. Toen ik de na controles nodig had (ben onder begeleiding van het ziekenhuis geweest) zat het niet zo lekker met de verloskundige praktijk die ik uit had gezocht. We konden niet meer wisselen helaas. Mocht ik toch nog een keer zwanger raken dan "kies" ik de andere verloskundige praktijk. Ook hebben we veel gehad aan ziekenhuis maatschappelijk werk. De lijntjes die zij voor ons uitlegde heeft de eerste start een stukje makkelijker gemaakt. Hormonen doen ook een hoop die zorgen er straks voor dat je je wel moeder gaat voelen en tijdens je zwangerschap passen je hersenen zich ook aan. Wees niet bang dat het nog niet goed voelt. De eerste tijd is heel spannend want er kan nog heel veel gebeuren. Het is dubbel zo spannend als je extra "bagage" mee draagt. Natuurlijk mag je dit een slechte grap vinden en natuurlijk mag je dit soort dingen uitspreken, liever nu dat dat je het over een paar maanden doet. Hopelijk is die slechte grap dan een hele goede grap geworden. Heel veel sterkte en ook veel geluk.