Een week later..

Na het nieuws heb ik me een week lang terug getrokken op de bank onder een dekentje. Het leven gaat ondertussen wel gewoon door, de zorg voor de kinderen houden me op de been en dwingen me af en toe van de bank af te komen. Ik kan niet beloven dat ik de beste moeder was maar wel de liefste moeder met meer iPad, tv tijd en wat vreemdere tijdstippen voor snoepjes. Gelukkig kreeg ik ook veel liefdevolle knuffels en veel kusjes!  

Maar eens raakt de schone was op, moet er toch weer eens gestofzuigd worden en is het tijd om van de bank af te komen. Het valt me zwaar maar de afleiding helpt ook. De houdbaarheidsdatum voor depressief op de bank zitten is verstreken. Mezelf wel ruimte geven voor verdriet en verwerking maar ook de kinderen weer een stukje van hun mama van vóór het nieuws terug geven. Alleen naar buiten of boodschappen doen lukt nog niet maar aan de hand van de man voel ik me veilig. 

Ongelooflijk dat we pas een week verder zijn. Deze week voelde als een eeuwigheid en was mentaal slopend. Want naast het verwerken van het verlies van twee kindjes is er nog 1 over waar ik me elke dag, elke minuut en elke seconde zorgen om heb gemaakt. Het vertrouwen in deze zwangerschap is op zo’n nare manier verdwenen. 

Vandaag hebben we een afspraak met de gynaecoloog. Ik heb op zich best aardig geslapen, dat voelt fijn. Maar de ochtend verloopt niet helemaal zonder slag of stoot met de kinderen en de pup dat ik hier en daar ‘hormonale’ en ‘gespannen’ uitschieters maak tegenover hen. 

Ik breng de kleintjes met Romee naar het kdv, krijg een huilbui bij m’n safe-work-person en na een flinke zwaai en handkus sessie met de peuter voor het raam stappen we weer de auto in. Daarna drop ik Romee af bij de bso. Ze geeft me een dikke knuffel en zegt dat het heus allemaal goed komt. Wat een fijn zorgzaam meisje is ze toch. ❤️

Tijd is niet mijn beste vriend en kruipt langzaam voorbij. Maar dan is het toch eindelijk tijd om onderweg te gaan. Met loos in m’n schoenen stap ik de auto in. Onderweg zeggen de man en ik eigenlijk niets tegen elkaar. Er is bij ons beiden te veel spanning. 

Eerst krijg ik een bloeddruk controle, die is aanvankelijk veel te hoog. Niet heel gek aangezien de tranen me heel erg hoog zitten. Ik kijk even weg van de lieve dame die zo haar best doet om mij gerust te stellen en adem een paar keer rustig in en uit en voila! De bloeddruk is weer oké. 

Gelukkig verschijnt binnen een paar tellen de gynaecoloog om de hoek en neemt ons mee naar haar kamer. Ze vraagt nog voor ik ga zitten hoe zenuwachtig ik ben en ik schiet meteen vol. Kom zegt ze, we gaan meteen kijken! Ofcourse is het zo’n fantastisch ‘prehistorisch portable zonder scherp beeld apparaat’ maar ik doe het er voor! Als ik mijn kindje maar mag zien, en het liefst zo snel mogelijk! 

Ze heeft baby C snel gevonden en we zien godzijdank een mooi kloppend hartje. Het kindje is fijn aan het bewegen en laat ons even zien dat we ons voor dit moment geen zorgen hoeven te maken. Ook mogen we even luisteren naar het hartje. Dat blijkt wel een uitdaging want een bewegend kindje en een snikkende moeder laat de Doppler golven wat slecht in één lijn lopen. 

Ze stelt nog wat vragen die voor mij op dat moment wat nutteloos zijn want ik zit in een opgeluchte roes. Hormonen zorgen er voor dat het tranendal niet ophoudt maar dat neem ik voor lief. Er staat een afspraak over twee weken, red je dat? Vraagt ze. Ik schud nee en ze plakt er meteen een extra afspraak in voor volgende week. Ze wil niet dat ik me teveel zorgen maak. Ook drukt ze mij maar vooral de man op het hart dat als het niet goed met me gaat en ik extra geruststelling nodig heb we moeten bellen voor een tussentijdse echo. Ze vond dat ik genoeg verdriet en spanning had meegemaakt  ❤️