7 jaar geleden
Een nieuw avontuur...
Als het de eerste keer helemaal niet makkelijk gaat, durf je het dan een tweede keer aan?
Een blog van mijn hand, is al weer even geleden. Een tijd lang ben ik een soort inspiratieloos geweest. Zeker omdat ik vind dat je niet moet bloggen om het bloggen. Maar nu met een avontuur, heb ik mijn pen (of moet het toetsenbord zijn?) Weer opgepakt. Terwijl ik dit type zijn er heel weinig mensen die van dit avontuur weten (alleen mijn man en ik). Normaliter is mijn moeder mijn vertrouwenspersoon maar zelfs die weet van niets. Dat maakt het bijna nog spannender dan het al is. Maar wanneer deze blog eindelijk online komt, zijn we al weer veel verder in ons avontuur.
De weg naar Jasmijn
Omdat de weg naar Jasmijn (onze dochter voor de nieuwe lezers) erg lang en met veel verdriet gepaard is gegaan, riepen wij altijd dat het toch echt bij één kind zou blijven. Maar steeds vaker merkte ik dat ik in gedachte opzoek was naar een leuke baby naam, bezig was met een leuke kinderkamer of dat ik toch wel erg week werd van die pasgeboren baby foto's. Mijn man was altijd heel duidelijk. Een icsi traject gingen wij niet nogmaals doen. Punt uit. Langzaam begon ook zijn standpunt zachter te worden. Zeker als hij naar Jasmijn keek en zuchtte dat ze al zo groot is, pakte ik mijn kans om een klein balletje op te gooien.
Overtuiging nodig
Dus sinds december vorig jaar, hebben wij het er stiekem af en toe over gehad. En toen laatst een vriendinnetje vertelde dat ze zwanger was van de tweede, wist ik het echt zeker. Ik wil het ook (en dan eigenlijk natuurlijk zo snel mogelijk :-)). Dus steeds vaker begonnen de kleine balletjes grote ballen te worden. Mijn man die nog veel bezwaren had, moest voorzichtig wennen aan het idee. Het heeft ook echt de nodige gesprekken geduurd voordat hij volmondig ja zei. Want hoe graag ik het zelf ook wil, zijn mening is ook erg belangrijk. Dus op een willekeurige dinsdag zaten we aan tafel en gaf hij groen licht. Met die JA sprong ik direct een gat in de lucht.
En dan voelt het toch best gek. Wetende dat je misschien, als het ons nog een keer gegund is, we volgend jaar met zijn vieren zijn. De eerste afspraak in het ziekenhuis is inmiddels geweest en ik ben begonnen met de eerste dosis medicijnen. Een betere reden om het bloggen weer op te pakken, is er in mijn ogen niet. Dus welkom, bij mijn dagboek op weg naar baby 2.0.
Hoe vonden jullie het om de eerste tijd met het "geheim" rond te lopen? Ik moest soms echt mijn best doen om het niet van de daken te schreeuwen :-)
Kim - Klaar voor een nieuw avontuur
kimskijk
Dankjewel SisterSong en Vonne voor jullie reactie. We gaan er voor :-).
Sistersong
Ik wens jou en je man een snel en zorgeloos traject naar je volgende zwangerschap. En natuurlijk dat die een eitje wordt met een mooi en gezond kindje als resultaat. Gelukkig kun je hier stiekem zonder gevolgen je geheim verklappen.
Anoniem
Wij hebben ook het icsi traject doorlopen en toen was de hele familie op de hoogte waar we zaten in het traject. Toen we voor baby 2.0 gingen wist niemand het, dit was ook iets makkelijker omdat wij nog cryo's over hadden van baby 1.0. Beide opa's en oma's het op dezelfde dag verteld na de eerste echo in het ivf centrum dus met 6 weken ong.