1 jaar geleden
Een indringer in mijn buik
Deel 1
Het is 2 december 2021 wanneer ik wakker word met krampen, maagzuur en steken in mijn tepels. Die krampen heb ik altijd zo fors op de dag voordat ik ongesteld word. Alleen dit keer houden ze al de hele week aan, het wil maar niet doorzetten.
Er gaat een lampje branden wanneer ik besef dat dit mijn symptomen waren toen ik zwanger bleek te zijn van Milia; ook toen dacht ik dat ik gewoon ongesteld moest worden.
Voor dit soort gevallen - en omdat ik een absolute angsthaas ben - heb ik meestal wel een test in huis, maar dit keer niet. De hele dag merk ik dat ik mezelf er niet toe kan zetten om naar de winkel te gaan en een test te halen. Hierdoor wist ik eigenlijk al genoeg.
Halverwege de middag rijd ik naar de Kruidvat en haal met lood in mijn schoenen de 2v5 Kruidvat testen. Wederom kan ik me er niet toezetten om de test te doen.
Rond etenstijd en tijdens het koken moet ik plassen, ik dwing mezelf de test te doen om er vanaf te zijn. Ik doe de druppels op de test (de test ziet eruit als een COVID test) en stop de test weg in de zak van mijn vest.
Gedurende een kwartier durf ik niet te kijken, het vereist wat moed om de test uit mijn zak te vissen. Dan zie ik waar ik in mijn onderbewustzijn al bang voor was: 2 streepjes. Niet heel donker en duidelijk, maar als je goed keek, zeker aanwezig.
Mijn hele lijf begon te trillen, hoewel we op dit punt 3 jaar samen zijn waarvan 2 jaar samenwonend, hebben we absoluut geen kinderwens op dit moment. Hoe ga ik dit M. In godsnaam vertellen?
Ik bel mijn beste vriendin Natasja, zij geeft aan het tweede streepje te zien, van streek en compleet in de war hang ik op. Ik loop via de tussendeur naar mijn schoonouders die naast ons wonen.
Ik vraag aan mijn schoonmoeder: "Zie jij wat ik zie?" Ze antwoordt: "Ja… je hebt Corona!" "Goh", zeg ik. "Dat was niet de vraag, maar nu heb ik wel het antwoord".
Wanneer ze doorkrijgt dat het een zwangerschapstest betreft, glimlacht ze direct. Omdat ik niet weet wat ik met mezelf aan moet, loop ik door naar mijn schoonvader, ook deze krijgt een glimlach van oor tot oor.
Ik stamel: "Dit komt niet goed hoor, hoe ga ik dit M. vertellen?" Beide proberen me moed in te praten door te zeggen dat het wel goed komt.
Ik besluit het M. na het eten te vertellen zodra Milia in bed ligt.
