Een indringer in mijn buik

- in mijn blog vertel ik mijn visie van een verhaal dat twee kanten heeft.

Ik heb ervoor gekozen niet alle details te verwerken in mijn blogs uit respect naar de vader van mijn dochtertje en mijn dochter zelf. 

Maar ook omdat ik geen intenties heb om de vader van mijn kind door het slijk te halen. - 

Ik weet niet hoe ik het precies verwoord heb maar, ik geloof dat ik het er maar gewoon uitgegooid heb.

Beide zitten we verslagen aan de eettafel.

Die avond wordt al direct duidelijk dat onze wensen 2 verschillende kanten uit gaan.

M. is er absoluut niet klaar voor en geeft aan dat dit voor ons niet het moment is.

Ik kan niet leven met het idee de zwangerschap af te breken; waar andere mensen jaren moeten vechten voor dit moment, krijgen wij het cadeau en in onze schoot geworpen. Dat is niet eerlijk.

In de dagen en weken die volgden, volgen ook gesprekken. Met elkaar, met de huisarts, Fiom, met de schoonfamilie en met vrienden.

Inmiddels is de spanning in huis goed opgevoerd en is het er alles behalve gezellig. Volop in mijn emoties en op de hormonen eist de verloskundige dat ik direct stop met werken; Het is te veel en gezien mijn eerste hoog risico/medische zwangerschap en de situatie thuis wil ze dat ik nu eerst aan mezelf en het kindje ga denken.

Uiteindelijk komen M. en ik tot het besluit dat we elkaars keuze accepteren en zonder elkaar verder zullen gaan.

We zullen de verdere details later uit zoeken en ik zal op zoek gaan naar een andere woning.

Nu ik thuis ben, we werken beide in de zorg, zien we elkaar echter veel vaker waardoor er gesprekken op gang komen en we in deze situatie toch weer naar elkaar toegroeien.

Uiteindelijk zijn we tegen de tijd dat ik 13 weken zwanger was weer wat naar elkaar toe gegroeid en besluiten we er, stap voor stap weliswaar, toch samen voor te gaan.

We komen er al snel achter dat de kleine buikbewoner een meisje is.

Voor mij volgen dan een aantal zware weken waarin ik wekenlang in een donkere slaapkamer heb moeten doorbrengen doordat ik ofwel clusterhoofdpijnen ofwel non-stop migraine aanvallen had. Ik heb me hondsberoerd gevoeld en de hele wereld verwenst.

Alles werd geprobeerd om ervan af te komen maar niets hielp, totdat iemand de osteopaat adviseerde.

Na een 2/3-tal behandelingen was ik nagenoeg verlost van mijn vreselijke hoofdpijnen toen ik weer voorzichtig begon op te bouwen met werken.

In de eerste week loop ik op de werkvloer Corona op, daar lig ik weer, wederom gestrekt en hondsberoerd in bed.

Ook de bekkeninstabiliteit steekt weer flink de kop op.

Aangepast werk is lastig op de werkvloer en door omstandigheden wordt hierdoor besloten me volledig ziek te melden.

In de weken die volgen krijgen mijn bekken steeds meer te verduren.

Op dit punt wordt mij door de fysio ook afgeraden ook maar een stofzuiger nog in handen te nemen, hierna kan ik namelijk helemaal niets meer.

Tussen M. en mij gaat het eigenlijk goed, je merkt dat er nog altijd spanningen zijn met het oog op de toekomst en hoe deze zal gaan veranderen.

Toch, hebben we het fijn samen.

Maar dan….

wordt vervolgd.