Depressie tijdens zwangerschap

Je hoort over postnatale depressies, maar minder over depressies tijdens de zwangerschap. Zelf had ik bij mijn oudste ook een lichte postnatale depressie, maar deze zwangerschap was het tijdens de zwangerschap, waardoor ik de hele zwangerschap op een donker grijze regenwolk zat ipv een roze.

DE TEST

Wat schrok ik toen ik een streepje zag op mijn zwangerschapstest. Ik was weer zwanger. Het was niet helemaal gepland, maar ook niet ongepland... We hadden het vooral niet zo snel verwacht, aangezien het vorige keer bijna 4j duurde en het nu direct prijs was van de eerste keer. We waren blij en keken uit naar het nieuwe wondertje dat binnenkort bij ons gezin zou komen.

DE DEPRESSIE

Alles verliep goed de eerste 3 maanden. Ik was wel enorm misselijk. Bij de echo had ik dan ook enorm bang dat ik weer een tweeling zou krijgen. Tijdens de echo twijfelden ze eerst tussen 1 of 2 baby's, maar uiteindelijk bleek het er 1. Hier was ik blij mee. Een tweeling is een wonder, ben enorm dankbaar dat ik er één heb, maar genieten is moeilijk met 2 baby's. Deze baby zou mijn laatste baby worden, en vooral mijn 'geniet' baby. 

Echter na 3 maanden veranderde er iets. Ik was moe, futloos, slechtgezind en voelde mij depressief. Ik wilde de baby zelfs niet meer (wat eigenlijk heel raar was). Het werd me allemaal te veel. Ik gaf destijds fultime huisonderwijs aan mijn oudste, de tweeling zat in de peuterpuberteit, ik volgde een opleiding, moest mijn huishouden doen, we zaten met de oudste ook in een test traject, en hadden een strak drink/plas schema voor zijn blaasprobleem. Dit allemaal terwijl ik ook nog zwanger was. Het was TE veel en kon het niet meer aan. Stilaan zakte ik steeds dieper weg.

OMGEVING

Daar sta je dan. Iedereen verwacht dat je als toekomstige moeder op een roze wolk zit en enkel blij kunt zijn. Niemand verwacht dat je wel eens depressief zou kunnen zijn. Dus ik deed wat iedereen verwachte, doen alsof ik blij en gelukkig was. Vanbinnen voelde ik totaal iets anders. 

Spijtig genoeg hebben mijn kinderen wel gemerkt dat ik niet de blije mama was die ik anders was. Ik was prikkelbaar en kon niet veel meer verdragen. Had de energie niet om met hun te spelen. Ik deed mijn uiterste best zodat hun er niet onder zouden lijden, maar ik was volledig op. Ik hield mij vast aan het feit dat het na de bevalling wel zou gaan beteren. Dit hield mij recht, anders ging ik er helemaal aan onderdoor.

Tegen mijn partner ben ik wel eerlijk geweest over mijn gevoelens, maar hij begreep het niet echt. Kon soms wel klagen of mijn hart luchten, maar echt begrip tonen lukte niet. Alsook tegen de huisarts en de gynaecoloog was ik eerlijk over mijn gevoelens. Zij namen me gelukkig serieus. Deze verwezen me daarom ook door naar een psycholoog. Ik wilde ook hulp. Wilde niet deze persoon zijn, maar terug de blije en geduldige persoon die ik anders was. Ik ben blij dat ik altijd eerlijk ben geweest hierover. 

De omgeving zelf zit ook niet echt te wachten op geklaag. Voelde mij enorm alleen met mijn gevoelens. Ik kon naar mijn gevoel ook nergens ermee terecht. Dit maakte mij nog verdrietiger en enorm eenzaam. 

3DE TRIMESTER

Het 3de trimester was de zwaarste van allemaal. Dit had ik ook verwacht, aangezien je dan lichamelijk nog moeilijk kunt. Dat lichamelijk niet goed kunnen had zeker een negatief effect. Bv: Ik ga samen met mijn oudste zoon naar bed, maar op mijn rechter zij liggen om hem te knuffelen ging niet meer. Dat deed teveel pijn aan mijn rug, wat mijn zoon erg vond. Of de tweeling die in de peuterpuberteit zit, gooit express met speelgoed, eten of spullen op de grond, terwijl ze weten dat ik niet kan bukken. En dan kijken ze: wat ga je nu doen? Dit zijn enkele voorbeelden. Ik vond het erg dat ik niet de moeder kon zijn die ik wilde zijn, dat ze verdienden. 

Het huishouden werd ook een opgave. Maar je moet door, wie zorgt er anders voor het huis en de kids? Dus je bijt door en pusht jezelf tot het uiterste. Dit alles maakte het nog zwaarder om de dag door te komen, en alles gedaan te krijgen. Ik zette mezelf op overlevingsstand. Ik leefde, maar niet echt. Zo voelde het. 

Heb geen zwangerschapsshoot gedaan. Iets wat ik bij de andere kids wel deed. Ik had totaal de energie niet om mij op te maken, en de kids, en alles te organiseren. (Want als ik het zou doen, was het met de kids erbij). Achteraf gezien wel spijtig. Heb haast geen buik foto's. 

DE BEVALLING

Ik ging op 38 weken op controle en ik zag de zwangerschap totaal niet meer zitten. Ik was fysiek en mentaal volledig op. Omdat ik eerlijk was geweest tegen de gynaecoloog sinds het begin, wist ze hoe zwaar ik het had. Normaal zijn ze tegen vroegtijdig inleiden, maar in mijn geval wilde ze wel een uitzondering maken. Ik zou ingeleid worden op 39.5 weken. Eindelijk een vooruitzicht. Elke dag was er èèn te veel ondertussen.

De bevalling vertel ik in mijn volgende blog binnenkort. Maar op 17 december 2021 werd onze zoon Jorgo geboren. We zijn nu bijna 3 maanden verder en mijn depressie ging over direct na de bevalling. Het was de juiste keuze geweest om mij in te leiden. Ik begin terug meer mezelf te worden en ben helemaal verliefd op mijn nieuwe kleine wondertje. Eindelijk kan ik genieten. Maar van de zwangerschap heb ik spijtig genoeg totaal niet kunnen genieten. 

Heb jij zelf ook een depressie gehad tijdens de zwangerschap? Hoe ging jij er mee om? En krijg jij veel begrip van de omgeving? En was het bij jullie ook over direct na de bevalling?