Deel 9: thuis en angst voor een nieuwe bloeding

Eenmaal thuis durf ik weinig te ondernemen. Ik blijf altijd in de buurt van onze woonplaats, wat dichtbij het WKZ is. Elke keer als ik naar de wc ga, hou ik even mijn adem in. Zal ik weer bloed vinden? Ik merk dat ik best wel bang ben, omdat ik weet dat de kans groot is dat ik wel weer een keer een nieuwe bloeding zal krijgen. En hoe erg het dan is en wat er dan gaat gebeuren is niet te voorspellen. Er blijft nog steeds een kans dat ik veel te vroeg ga bevallen. Ergens heb ik het gevoel dat ik echt nog wel vaker terug zal komen in het ziekenhuis met een nieuwe bloeding, maar aan de andere kant kan ik me niet voorstellen dat ik veel te vroeg ga bevallen. Het lijkt nog zo ver weg. Ik ben nu de 26 weken gepasseerd en de overlevingskansen zijn al een stuk beter dan met 25 weken. Maar eigenlijk heb ik nog zo'n lange tijd te gaan. 

We proberen er thuis het beste van te maken. Ik krijg vaak bezoek, breng veel tijd door in mijn hangmat in de tuin en we zoeken samen nog een terrasje op in de buurt. Aan de ene kant kan ik er echt van genieten, want ik besef dat ik ook in het ziekenhuis had kunnen liggen. Daar lag ik vaak alleen maar in bed, kon weinig doen en het was erg saai. Het was zulk mooi weer, maar ik kon niet naar buiten en lag op een warme kamer zonder airco. Ik mocht pas naar buiten als ik geen bloedingen meer had en ik aan het mobiliseren was.  Maar aan de andere kant voelt het alsof er een donkere wolk boven mij hangt. Het voelt alsof ik in feite op de volgende bloeding aan het wachten ben. Ik ben ervan overtuigd dat die zal komen. De vraag is alleen wanneer en die vraag maakt me soms helemaal gek. Elke keer als ik naar de wc ga, of zelfs tussendoor, kan het weer zover zijn. Dan moet ik meteen in de aan-stand staan en handelen. Dit maakt mij al die tijd erg alert en gespannen. We zorgen dat er altijd iemand in mijn omgeving standby staat om mij naar het ziekenhuis te brengen.  De dagen gaan voorbij en blijven gelukkig rustig. Omdat het goed gaat, gaat Martijn nog even naar een festival. 

Op maandag 26 juni ben ik ruim 27 weken zwanger, alweer anderhalve week thuis en moet ik in het WKZ zijn voor een suikertest. Dit heeft te maken met de PCOS die ik heb en een onderzoek waar ik aan meedoe. Daarna heb ik ook nog een controle bij de gynaecoloog. Martijn komt vanuit zijn werk ook naar die controle. Ik geef aan dat ik de baby wat minder heb gevoeld en vlak voor het bezoek aan de gynaecoloog vond ik weer wat oud bloed. Dit is weer een beetje schrikken. De gynaecoloog wil het zekere voor het onzekere nemen, dus stuurt mij weer door naar de verlosafdeling. Daar krijg ik weer alle onderzoeken. Ik heb ondertussen geen bruin bloed meer, alles ziet er goed uit, dus ik mag weer naar huis. Thuis ben ik er niet helemaal gerust op. De eerste keer begon het ook met oud bloed en kreeg ik daarna een rode bloeding. Voor mijn gevoel belooft het weinig goeds.              

De volgende dag ben ik opnieuw in het WKZ, maar nu voor een gesprek met medisch maatschappelijk werk. Ik vertel dat ik het moeilijk vind om hier mee om te gaan, met het wachten, de spanning en onzekerheid. Ik voel dat er weer een nieuwe bloeding aan zal komen, alleen weet ik niet wanneer. Het is moeilijk om echt te ontspannen. Helaas heb ik niet echt een klik met de maatschappelijk werker, en ik vertrek met een onvoldaan gevoel naar huis.