Deel 7: het bloed stroomt langs mijn benen

De volgende ochtend, vrijdagochtend 9 juni, sta ik op om naar de wc te gaan. Martijn ligt nog lekker te slapen. Hij is vrij en heeft een weekendje weg met vrienden gepland, naar Luik. Ik ga nietsvermoedend plassen en schrik me wezenloos. Ik zie bloed, rood bloed, in de wc. Als ik opsta zie ik dat het langs m’n benen stroomt. Ik gil. Wat ik gezegd heb weet ik niet meer. Ik loop al bloedend de gang op en Martijn is inmiddels uit bed gesprongen en loopt zowat tegen mij aan. Ik ben in paniek en hij ook zie ik. Hij kan meteen schakelen en belt het spoednummer van het ziekenhuis. Ik sta nog steeds verstijfd op de overloop. Alsof ik een black-out heb. Ik kan alleen maar denken ‘dit is foute boel, het gaat helemaal mis’. Ik ben zo bang. Bang om ons zoontje te verliezen, of misschien is dat al gebeurd. Martijn zegt dat we direct met spoed naar het ziekenhuis moeten. Hij schakelt meteen en kleedt zich snel aan. Door zijn snelle handelen lukt het mij ook om een soort van bij zinnen te komen en ook te schakelen. Ik trek snel wat aan, pak alleen mijn telefoon mee en we haasten ons naar de auto. Ik probeer snel te lopen, maar wil ook weer niet echt rennen omdat ik niet weet of dit wel verstandig is. Voorzichtig hou ik mijn buik vast, geen idee of dit überhaupt zin heeft. Onderweg ben ik bang dat ik alleen maar meer bloed aan het verliezen ben. Martijn blijft gelukkig, zoals altijd, rustig en probeert ook mij enigszins rustig te houden. Hij blijft herhalen ‘het komt goed schat, het komt goed.'

Aangekomen bij het WKZ parkeren we voor de ingang op een invalideparkeerplaats en Martijn pakt snel een rolstoel en helpt mij daarin. Ik kijk nog even naar de autostoel, maar gelukkig zie ik daar geen bloed op zitten. Vervolgens rent hij, al duwend, het ziekenhuis door naar de verlosafdeling waar we de dag ervoor nog geweest waren. Dat scheelt, want we weten nu de weg. Daar aangekomen krijg ik allereerst een CTG. Later blijkt dat dit, gezien de termijn, te voorbarig was en eerst besproken had moeten worden. We worden gerustgesteld door het horen van het hartje. Wat is dit mooi om te horen. ‘Hij is er nog ons kleine mannetje’. De eerste paniek is weg. 

Later krijg ik nog een echo en kijkt de arts met een eendenbek naar mijn baarmoedermond. Het minst erge scenario zou zijn als het bloeden van de baarmoedermond afkomt. Helaas zien ze dat dit niet het geval is. De bloeding komt uit mijn baarmoeder en is nog actief. Uren verstrijken terwijl we wachten. Martijn zegt zijn weekendje weg alvast af. Dat gaat hem helaas niet meer worden. Na een paar uur wordt besloten dat ik word opgenomen. Het bloeden moet stoppen, voordat ik naar huis zou kunnen. De artsen weten niet precies waar het bloeden precies door wordt veroorzaakt. Het kan zijn dat het van de placenta af komt. Ik heb een laagliggende placenta. Op een echo is het heel moeilijk te zien en ze zien daarop geen bijzonderheden of afwijkingen. Het zou ook een dreigende vroeggeboorte kunnen betekenen. Voor nu moet ik bedrust houden en word ik gemonitord. Ik krijg gelukkig een eigen kamer, waar ook Martijn mag blijven slapen. Later op de dag krijgen nog een uitgebreide echo, die er goed uitziet. Ons mannetje lijkt nergens last van te hebben. De echoscopiste zet het beeld nog even op 3D, zodat we hem nog beter kunnen zien. Het raakt ons om hem zo te zien, ons prachtige ventje. Voor het eerst zien we hem op deze manier in 3D. Iets wat eigenlijk onder andere omstandigheden zou moeten plaatsvinden. 

'De kans dat u te vroeg gaat bevallen is 20 tot 25 procent'

Eenmaal terug op mijn kamer krijgen we te horen dat we nog een gesprek krijgen met een neonatoloog en gynaecoloog. We hebben geen idee wat we kunnen verwachten. Het wachten duurt lang en pas rond 22 uur komen de artsen binnen. Ze zijn met z’n drieën en ook de verpleging sluit aan. Dit maakt indruk. Ik lig in bed en zij zitten met z'n allen tegenover mij. Het is een ernstig gesprek. Ondanks dat alles er voor nu goed uit ziet, blijft er toch nog steeds een kans dat ik veel te vroeg ga bevallen. Ze schatten deze kans op 20 tot 25 procent, waar ik enorm van schrik en Martijn zo te zien ook. Dit komt hard binnen, maar deels ook weer niet. Net als eerder, raak ik een soort van in shock en klap ik dicht. Ik kan het allemaal niet bevatten. Het wordt allemaal wel heel erg menens nu. 

Als ik te vroeg ga gevallen zijn er verschillende opties. Ze vragen of wij de keuzehulp vroeggeboorte hebben doorgenomen. Wij weten van niks. Blijkbaar had de verpleging ons hierop moeten attenderen, zodat we dit hadden kunnen doornemen voor dit gesprek. Nu viel alles behoorlijk rauw op ons dak. We bespreken de overlevingskansen per week. Bij 26 weken is de overlevingskans al toegenomen naar 71% en het neemt elke week toe, tot wel 95% na 28 weken. Dit klinkt hoopvol, alleen waarschuwen ze ons dat je dan nog niet weet hoe je kindje hieruit komt. Er kunnen ernstige problemen ontstaan na de geboorte en je kunt niet altijd voorspellen hoe de ontwikkeling vervolgens zal verlopen. Ik hoor dingen voorbijkomen als; verstandelijke beperking, problemen motorische ontwikkeling. Het komt zo ontzettend hard binnen allemaal. Wat is dit voor slechte film waar we in terecht zijn gekomen?! Eerst al die rollercoaster van de afwijkingen die werden gevonden en nu dit. Nooit heb ik hier rekening mee gehouden. Ik weet niet wat ons overkomt. Ik ben op dit moment 25+1 weken zwanger. Ze vertellen dat ze bij deze termijn niet automatisch de baby gaan redden, mocht ik plots gaan bevallen. Niemand weet hoe het gaat lopen, maar zij schatten de kans dat ik te vroeg ga bevallen, op zon 20-25%. Hoe vroeg is onbekend. Na één bloeding met deze termijn, volgen er vaak meerdere. Soms lukt het om de zwangerschap nog een tijd te rekken, tot misschien zelfs wel 38 weken, soms met vele bloedingen tussendoor. Het is niet te voorspellen.

Willen wij een actief beleid?

Wel moeten we nadenken en beslissen wat wij willen, als het mis dreigt te gaan. Willen we dan een spoedkeizersnede? Met deze termijn is dat wel meer ingrijpend, vanwege de baarmoeder die nog wat kleiner is. Het is niet zonder risico. En willen we een actief beleid? Dat ze er alles aan gaan doen om de baby te redden? Vanaf 26 weken doen zij dit automatisch, vanaf 24 weken moeten ouders die keuze maken. Als wij kiezen voor een actief beleid, zal ik dagelijks aan de CTG worden aangesloten, om de baby goed te kunnen monitoren. Daarnaast adviseren de artsen om te starten met de longrijpingsprikjes. Hier krijg ik dan vier keer een dosis van en helpt om de longen van de baby nog wat verder te rijpen, zodat de kansen buiten de baarmoeder beter zijn.

Zonder enige twijfel besluiten we hier voor te gaan. Als de artsen na het gesprek onze kamer verlaten, zijn we doodmoe en aangeslagen. We kunnen niet bevatten waar we nu weer in beland zijn. Hoe kan dit… Deze situatie staat weer helemaal los van de lichamelijke afwijkingen. We liggen in mijn bed en huilen om wat we allemaal te horen hebben gekregen. Ik krijg het eerste longrijpingsprikje, waar ik enorme bijwerkingen van krijg. Het voelt branderig als het door mijn aderen loopt. Ook word ik er enorm opgejaagd van, onrustig en ik krijg opvliegers. Het is heftig spul. We schuiven onze bedden tegen elkaar aan en proberen wat te slapen. Helaas doe ik die nacht geen oog dicht. Waarschijnlijk door de bijwerkingen en alles wat er die dag gebeurd is. 

De dagen die volgen zijn rustig. De CTG’s zijn goed en het bloeden stopt. Na 4 dagen mag ik naar huis. Ik krijg de boodschap mee om rustig aan te doen en er rekening mee te houden dat het nog wel vaker kan gebeuren. Dat dit zo snel weer zou gebeuren, hadden we absoluut niet verwacht. Nietsvermoedend gaan we naar huis.  

Lees ook: De datum waarop ik echt niet wilde bevallen