Deel 1 van ons prematuur avontuur

Zoals eerder gepost: herplaatsing van mijn geschreven blogs.

Hierbij het eerste deel met één van de meest dierbare foto’s voor ons: Lize net geboren, werd gestabiliseerd en ik werd onder narcose gebracht. Ze greep gelijk Mike zijn vinger want hij was daar voor haar iedere onzekere seconde

Ik begin bij mijn zwangerschap. Eerder schreef ik wel al een blog over dat ik kort bewust zwanger ben geweest i.v.m. een eerdere miskraam van vermoedelijk Lize haar tweeling zusje of broertje. Los van de nare start had ik verder een hele fijne en normale zwangerschap! Wel met extra echo’s om alles te controleren maar dit vonden we eigenlijk alleen maar leuk! Ik voelde me prachtig en genoot van het kleine groeiende meisje in mijn buik.

Zo rond de 25 weken had ik last van wat krampen tijdens het plassen. Ik moest direct naar de huisartsenpost (timing wel: weekend) om mijn urine in te leveren zodat ze konden kijken of ik een blaasontsteking had. En voor onze geruststelling nog even het hartje luisteren.

Al snel kreeg ik bericht van het ziekenhuis. Geen blaasontsteking. De verloskundige vond het verder allemaal niet zo zorgelijk, het hoort erbij. Tevens werd mij steeds verteld dat ergens in de zwangerschap mijn buikspieren zouden scheuren omdat deze zo sterk waren (geen idee waarvan maar oké). Mijn zus heeft dit ook gehad en vertelde dat je navel een beetje ging trekken en dat het opzij zou ‘scheuren’. Ik heb daardoor nog gedacht dat dit het dan misschien was, wat ik voelde.

De weken vlogen voorbij en ik genoot nog steeds zorgeloos en volop van het zwanger zijn. De echte hardere schopjes begonnen te komen. Ondertussen was ik 29 weken + 2 dagen zwanger en thuis aan het werk. Een prima dagje had ik. Aan het einde van mijn werkdag hadden we een afspraak staan om een proefritje te doen want het werd tijd om afscheid te nemen van de fiat 500 en een grote gezinsauto te gaan rijden. We hebben een fijne proefrit gehad en besloten de auto te kopen. Op de terugweg gingen we langs mijn ouders en besloten daar eten te bestellen.

Toen braken mijn vliezen. Ik dacht eerst nog dat ik op een natte plek ging zitten maar dit bleek anders te zijn. Vervolgens dacht ik constant te plassen en incontinent te zijn geworden door de zwangerschap. Niets bleek minder waar en al snel stonden zowel Mike als mijn moeder te roepen dat ik moest bellen naar de verloskundige. Mijn moeder zei nog: ‘zal je net zien, ga je bevallen met 29 weken. Is je vruchtwater gebroken’. Dat kan helemaal niet dacht ik nog..

De verloskundige vroeg mij z.s.m. naar huis te gaan zodat ze mij daar in alle rust even kon bekijken. Ook zij was ervan overtuigd: vruchtwater. Dus nog geen 20 minuten later zette Mike mij af voor de ingang van het ziekenhuis. Donker, stil en dicht want het was ondertussen een uur of 22:00.

Liep ik dan alleen met een mondkapje onderweg naar de lift met een gigantische tena lady tussen mijn benen. Volledig volgelopen al. Nu achteraf besef ik me: als ik daar was bevallen had ik er alleen voorgestaan want er was werkelijk niemand te bekennen en alle lichten stonden uit. Mike mocht niet mee het ziekenhuis in. Te gek voor woorden maar toen dacht ik daar niet zo bij na. Ik dacht namelijk dat het allemaal wel mee viel. Eenmaal aangekomen op de juiste verdieping stond ik zo’n 5 minuten bij de balie te wachten tot er iemand kwam. Ik stond niet heel relaxed met die volgezogen tena lady. ‘Kan ik je helpen?’ ‘Ja, ik moest hier ff heen om te kijken of ik vruchtwater verlies of dat het iets anders is’. En ineens stonden daar meer mensen incl. rolstoel en mocht ik echt niet meer staan. ‘U bent mevrouw van Sikkelerus? We gaan onderzoeken bij u doen om te kijken hoe of wat’ zei de verpleegkundige.

En vanaf dat moment ging alles vrij snel. Ik kreeg een katheter omdat ze urine moesten hebben. Mijn bloed werd afgenomen en er werd een echo gemaakt. Ze maakte een uitstrijkje en binnen no time kreeg ik de bevestiging dat het om vruchtwater ging. Vanaf dit moment mocht Mike het ziekenhuis in en dus belde ik hem. Voordat hij er was kreeg ik een prik met weeënremmers en werd mij verteld dat ik overgeplaatst zou worden naar een ander ziekenhuis met een NICU. In Hoorn nemen ze namelijk alleen baby’s geboren vanaf 32 weken aan omdat deze vaak andere zorg nodig hebben. De CPAP bijvoorbeeld kan Hoorn niet bieden (hebben ze wel maar op papier mogen ze het niet….). De weeënremmers kreeg ik in opdracht van het VUMC. Ik zou hierheen gebracht worden met de spoedtaxi (ambulance). We waren opgelucht want het had zo Antwerpen kunnen worden omdat het overal zo vol lag. Lang leve corona. Maar geluk bij een ongeluk, het werd Amsterdam.

Mike kwam binnen en de ambulance broeders volgde. Ik werd overgelegd op de brancard en daar ging ik, op naar Amsterdam. De start van een, toen niet te bedenken, avontuur.. 

Leestip: Puur en alleen omdat ze groter groeit