Puur en alleen omdat ze groter groeit

Het moederschap is zo dubbel en geeft me zoveel nieuwe gevoelens

Soms als ik naar haar kijk, raak ik ontroerd. Dan denk ik een fractie van een seconde ‘ach, liefje toch’. Zonder dat er een aanleiding is. Geen idee of dit een normale vorm van moederliefde is of dat het komt door het pad wat we hebben bewandeld. Geen idee of het gezond is of dat dit het litteken is wat ik draag van haar vroeggeboorte. Wel weet ik dat op zo’n moment alle herinneringen voorbij razen en ik mezelf ervan bewust maak dat alle clichés waar zijn en dat we iedere seconde moeten koesteren. Want de dag dat ik het liefste meisje op de wereld mocht zetten en dus ontmoeten lijkt gisteren maar is alweer ruim twee jaar geleden.

Bij iedere foto uit het verleden ben ik verbaasd over hoe klein ze daar nog was. Dat terwijl ik toen te druk was met roepen hoe groot ze alweer was. Het moederschap is zo dubbel en geeft me zoveel nieuwe gevoelens. Nog steeds moet ik soms leren om ze te begrijpen en leren om ermee om te gaan. Want hoe kan zo’n klein mini mensje me, in een fractie van een seconde, zo onwijs gelukkig maar ook intens verdrietig laten voelen? Puur en alleen omdat ze groter groeit…

Liefs,

Kikki