Deel 1:  Mijn eerlijke verhaal van mijn missed abortion bij 9 weken zwangerschap. (miskraam).

In februari verloren wij onze zoon, na een zwangerschap van 6 maanden. Je kunt in mijn eerdere blogs meer hierover lezen. 

Na een zware periode van rouw en lichamelijk herstel na de spoedkeizersnede, kregen we na 6 maanden groen licht om weer zwanger te mogen worden. En jawel, na 3 cyclussen was het zo ver. Een positieve test. Een klein mini regenboog kindje op komst. Ondanks veel onzekerheid, voelde ik weer hoop en kracht om door te gaan.

Helaas bleek deze tweede zwangerschap van korte duur.

Na ongv 9 weken was er geen hartje meer te horen. Hieronder mijn tijdslijn en eerlijke proces van deze zwangerschap en miskraam. Een disclaimer, dit is mijn proces en ieder lichaam is anders dus ook iedere miskraam. Ik deel dit verhaal omdat ik zelf ook gezocht hebt heb naar soort gelijke blogjes en ik niet heel veel gedetailleerde tijdslijnen kon vinden. Wil je geen details weten dan zou ik niet verder lezen.

Op woensdag 21 september zou ik ongesteld moeten worden.

Op maandag 19 december een vroege zwangerschapstest gedaan vanwege een onderzoek wat ik deze dag zou krijgen in het MUMC (plasmavolume meting). Hiervoor is het beter niet zwanger te zijn. De test was negatief. Dus deze dag naar Maastricht geweest voor de onderzoeken.

De dagen erna wat last van een opgeblazen gevoel, maar werd niet ongesteld.

Op vrijdag 23 september een zwangerschapstest gedaan en ja hoor. Positief.. Een klein streepje. Maar een streepje is een streepje. Al moest ik mijn man overtuigen met nog enkele testen die dagen erna. Direct contact opgenomen met gynaecoloog ivm het onderzoek van de maandag ervoor. Ik hoefde me geen zorgen te maken. De radioactieve straling die bij een plasmavolume vrij komt staat gelijk aan een retourtje NY. En dat mag je ook al je net zwanger bent. Gelukkig.

Opvallend was wel dat ik ruim overtijd was en ik nog maar klein streepje had. Dit werd pas na 1 week een duidelijke streep. Enfin. Achteraf heeft de gynaecoloog verklaard dat dit al een eerste signaal ‘kan’ zijn wat vaker gezien wordt bij een miskraam. Maar nogmaals, ik ken ook verhalen die ondanks het dunne streepje gewoon goed aflopen. Dus wederom even een disclaimer.

5 oktober – (2 weken na de positieve test) een eerste echo.

Uiteraard was ik op de hoogte gebracht dat het nog te vroeg zou zijn voor een hartslag. Maar ik mocht van de gynaecoloog, gezien mijn verleden, toch even een langskomen voor een echo. 1e echo: Duidelijk een vruchtzakje zichtbaar. Wel iets kleiner dan het termijn wat ik zelf gemeten had.

18 oktober – tweede echo. +- 7 weken.

Vandaag zouden we een hartje kunnen horen. Ongv 7 weken zwanger. Spannend. En jawel hoog, goed nieuws! Een mooi hartje hoorbaar. Ondanks we door de eerste zwangerschap, stilgeboorte van onze zoon, nog een slag om de arm hielden, was dit wel het moment dat het besef echt kwam: IK WAS ZWANGER. Waaw. Gezien de onzekerheid en angst dat het mis zou gaan, sparen we af om iedere twee weken een echo in te plannen. Ook moest ik, vanwege de placentaloslating bij de eerste zwangerschap, 4x tijdens deze nieuwe zwangerschap op controle in het MUMC Maastricht. Mijn agenda werd per direct volgepland met controles en echo’s. Wat spannend allemaal.

2 november – derde echo +- 9 weken.

Samen met mijn man gingen we naar het ziekenhuis. Voor een echo. Ik voelde me op en top zwanger, misselijk, vermoeidheid. Eenmaal in het ziekenhuis mocht ik meteen liggen voor een echo. Uitwendig kon ze het niet goed zien. Bij de inwendige echo zag ze dat de baby goed gegroeid is. Meteen zei ik: dan heeft de herfstvakantie ons goed gegaan. Ik straalde. Toen het hartje. Het werd stil. Het gezicht van de gynaecoloog veranderde. Ik heb slecht nieuws, er is geen hartslag meer.

Het hartje is waarschijnlijk pas net gestopt met kloppen..

LEES OOK: Deel 2 missed abortion met 9 weken