De woorden die je niet wil horen..

Eindelijk is het zo ver! Eindelijk de 13 weken echo! Na drie weken wachten heb ik zo uitgekeken naar hoe het met de kindjes is! Hoe zijn ze gegroeid! Kunnen we stiekem al zien welk geslacht ze hebben? Vol goede moed en met veel zin ga ik naar het wkz toe! 

Ik word binnen geroepen en de echoscopiste vraagt of ik alleen ben. Helaas wel, het is valentijnsdag en in het restaurant waar de man werkt wordt het druk vandaag. Daar komt bij, als die man van mij 1,5 uur naar een beeld moet staren waarvan hij van de helft niet snapt wat ie ziet is zijn aandacht snel gevlogen 😂. Ik ken hem langer dan vandaag en het is prima. Hoewel ik dinsdagavond toch ineens een onbestemd gevoel kreeg dat ik liever niet alleen wilde gaan. Heb deze gevoelens gauw weggewuifd en ben gewoon in m’n eentje gegaan. Ik vroeg de echoscopiste of ik dan wel mocht beeldbellen met de man zodat hij toch even mee kon kijken. Dit was prima en ik mocht zelfs wel een filmpje maken. Of ik wel even wilde wachten tot ze de kindjes in kaart had gebracht zodat ze oriëntatie punten had.. Dan had hij ook meteen mooi beeld. 

Na alle kindjes te zien was ik wat afgeleid en me van geen kwaad bewust. Ik was nooit zo gefocust op de kloppende hartjes want dat deden ze toch altijd? Tot ze ineens zegt: ‘ik ga even mijn collega erbij roepen, ik ben bang dat ik slecht nieuws voor u heb’. Saywhat?  Hoezo slecht nieuws?!  ‘Sorry wat zegt u?’ Ik heb dit toch zeker verkeerd verstaan? En ze antwoordt: ‘Ik kan geen hartjes vinden’. 

Terwijl ze haar collega erbij roept schieten de tranen in mijn ogen. 3 kindjes zonder hartslag! Ze zal het toch zeker verkeerd gezien hebben? Hoewel t een eeuwigheid lijkt te duren verschijnen beide echoscopisten vrij snel terug in de kamer. Eerst zoeken ze bij de 1eiige tweeling naar een hartslag maar deze zijn écht niet te vinden. Ze liggen heel dichtbij elkaar met de gezichtjes naar elkaar toe.. het ziet er vredig en liefdevol uit. 🤍🤍

Vervolgens gaan we naar baby C kijken. Na een poosje zien we ineens een beweging! Minuscuul maar het was er! Baby C ligt heel onhandig hoog en is heel slecht te echoën maar ineens zien we daar iets knipperen. Gauw wordt het geluid aangezet en horen we de hartslag!! De tranen van verdriet maken even plaats voor tranen van opluchting. Baby C leeft nog!! 

Opgelucht halen we even adem door het horen van de hartslag van baby C. Dan gaan we toch nog even goed kijken naar de tweeling. De dames zagen dat het nog maar kort geleden gebeurd is. 1 of 2 dagen geleden. Dit kunnen ze zien doordat er nog niet veel vocht ‘in’ de kindjes vloeit. Ze denken geen sporen van vroegtijdige TTS te zien (wanneer ze de placenta niet eerlijk zouden delen). Ze zien verder ook geen bijzonderheden wat het stoppen van de hartjes zou kunnen verklaren. 

De echoscopiste maakt zo goed als dat lukt wat mooie foto’s van de kindjes en vraagt me of ik nog iets wilde weten of zien. Ik hoopte dat ze misschien het geslacht konden zien om de kindjes wellicht een naam te kunnen geven. Ze hebben goed gekeken maar konden het niet met 100% zekerheid zeggen. Hun vermoeden was dat het jongetjes zouden zijn. 

Toen was het tijd om hoofdstuk 1eeige tweeling af te sluiten en gingen we door met de 13 weken echo van baby C. Ze deed heel goed haar best maar baby C lag er zeer slecht voor! 🙈 Het was een uitdaging om alles netjes af te kunnen vinken. Ik was er niet meer 100% bij.. Het werd me allemaal een beetje veel. Maar ik hoorde haar wel zeggen dat het hartje er goed uit zag met 4 mooie kamers. Dat geeft hoop! De nekplooi was mooi dun, de ruggengraat zag er mooi uit, het blaasje was mooi gevuld en alle ledematen liet baby c ook even zien. Het gezichtje lag verstopt! Die hebben we totaal niet kunnen zien dus hopelijk is daar verder niets mee aan de hand. 

Tussendoor beginnen de vragen zich op te stapelen in mijn hoofd. Hoe moet dat nu verder? Heeft baby C kans op overleven? Moet de tweeling eruit? Of blijven zitten? Is het mijn schuld? Heb ik iets verkeerds gedaan? Iets verkeerds gegeten? Niet genoeg gegeten? M’n medicijnen niet goed genoeg ingenomen? Wat is er nou toch gebeurd!! 

Tijdens het gesprek met de gynaecoloog wordt er al gauw het één en ander duidelijk. Het worden spannende weken maar de gynaecoloog drukt me op mijn hart dat het niet aan mij gelegen heeft. 

Er zijn twee scenario’s. In het meest gunstige scenario maakt baby C genoeg zwangerschapshormonen aan waardoor de baarmoeder zal blijven denken dat ze in verwachting is. Dan krijgt baby C de kans om goed door te blijven groeien. Daarbij is mijn angst nu natuurlijk wel dat ook dit hartje ‘zomaar’ kan stoppen net als bij de broertjes! 

Het tweede scenario zou zijn dat het zwangerschapshormoon te weinig is, de baarmoeder de overleden kindjes meer opmerkt dan de levende baby en dan een miskraam op gang brengt. Wanneer dit zo is dan verlies ik ook Baby C. 

Als de zwangerschap van baby C doorzet dan zullen de lichaampjes van baby A en baby B door de baarmoeder zelf ‘opgeruimd’ gaan worden, ze zullen steeds kleiner worden en uiteindelijk verdwijnen ze in de placenta. 

Iedereen zal begrijpen dat ik intens verdrietig ben.. deze woorden dekken de lading niet eens. Ik ben er voor m’n kindjes! Ik ben er voor baby C. Maar het liefst zou ik me verstoppen onder de dekens en dagen niet uit bed willen komen. 😔

🤍⭐️🤍⭐️ ❤️