De paniek was zo groot dat ik hoopte op een miskraam

Vanaf het begin van de zwangerschap waren er al zorgen en problemen. Dat begon al op skivakantie. Ik werd op de laatste dag van onze vakantie per trauma helikopter naar het ziekenhuis gebracht na een lelijke val. Uiteindelijk kwam ik er goed vanaf met een hersenschudding. Er waren röntgen foto’s gemaakt en een CT scan. Dat kon, want ik was tenslotte niet zwanger.

Ongeveer 2 weken later bleef ik hoofdpijn houden. De koffie smaakte vies. Misschien toch maar een testje voor de zekerheid. Ik was te ongeduldig om nog een paar dagen te wachten, dus deed een vroege test. Er verscheen een streepje en het moest een plusje zijn. Wat een teleurstelling. Ik liep naar de prullenbak om de test weg te gooien. Snel nog een keer kijken of er echt niets te zien was. Mijn hartslag schoot omhoog, mijn hart bonkte in mijn keel, heel mijn lijf vol met adrenaline. Ik zag een plus tekentje staan! Ik was zwanger! De blijdschap maakte al heel snel plaats voor paniek. Ik was alleen thuis, Melvin was nog aan het werk. Ik wist even niet goed wat ik moest doen.

Ik belde mijn moeder, liet de telefoon 2x overgaan en hing toen op. Over de telefoon is niet handig. Melvin wist nog van niets, die was nog aan het werk. Mijn moeder belde mij terug om te vragen wat er was. Ik zei zo nonchalant mogelijk, maar met een trilling in mijn stem ‘niets hoor mam, ging per ongelijk, moest iemand anders hebben’.

Zo impulsief als ik ben stapte ik in de auto met de positieve zwangerschapstest in mijn jaszak op weg naar mijn ouders. Onze hond Norris had ik ook maar meegenomen. Vraag mij niet waarom?! Daar aangekomen liep in naar boven waar mijn moeder de was aan het ophangen was. Ik liet haar de test zien en begon kei hard te huilen. Van blijdschap, maar ook de ontlading van alle spanning en de paniek. Ik weet nog goed dat ik tegen haar zei: ‘ik ben echt super blij, maar vind het zo eng’

Haar reactie was heel fijn. Samen zijn wij wat oude babyspulletjes gaan uitzoeken om mee naar huis te nemen, aangezien ik het Melvin nog moest vertellen. De hond knoopte ik een slab om en ik nam een tasje mee met een badjasje van mij van vroeger. En zo ging ik weer naar huis om Melvin te vertellen dat hij vader werd.

Zijn reactie was niet zoals ik had gedacht. Ik dacht die springt uit de bank, omhelst mij en is mega enthousiast zoals je altijd op die filmpjes op internet altijd ziet. Maar zoals Melvin ook wel is, reageerde hij heel rustig. Dit moest hij even laten indalen. Vooral omdat hij dit niet had zien aankomen na het ski ongeval. Maar hij was er super blij mee.

Diezelfde avond zijn wij nog terug gereden naar mijn ouders om het vervolgens ook mijn vader te vertellen.

Mijn ouders en zusjes wisten het. Voor de rest gingen we het stil houden tot de 12 weken.

Ik vond het zwanger zijn eng. Maar ook de gedachte dat ik straks met een baby aan de keukentafel zou zitten, benauwde mij en zorgde dat ik onrust en paniek voelde. Op sommige momenten was de paniek zo erg, dat ik stiekem hoopte dat het mis zou gaan. Dit heb ik nooit uit durven spreken. Want terwijl ik dit dacht, voelde ik mij zo enorm schuldig en nam ik mijzelf dit erg kwalijk. Er gingen zoveel vragen door mijn hoofd. Waarom denk ik zo? Zo mag ik helemaal niet denken. Ik wilde toch zo graag moeder worden. Was het door de hormonen? Ben ik de enige die dit gevoel ervaart. Ben ik nu ondankbaar voor dit wonder? Ik kreeg dit gevoel en deze gedachtes maar niet uitgeschakeld. Ik had het zwanger zijn zo anders voorgesteld. Ik was boos, verdrietig en erg streng voor mijzelf. Dit gevoel mocht er absoluut niet zijn! Het voelde als een blok aan mijn been, zeker omdat ik dit aan niemand heb durven vertellen.

Aan de andere kant zat de angst voor een miskraam. Je leest altijd zoveel verhalen over dat het mis gaat. Dat je geen kloppend hartje ziet op de echo of dat het al een miskraam is voordat je überhaupt een echo hebt gehad. Naar het toilet gaan vond ik altijd eng, bang om ineens bloed aan te treffen. En zo gingen mijn gevoelens en gedachtes continue alle kanten uit.

Bij de 7 weken kregen wij een echo. Dit was al vrij vroeg gepland omdat ik bloot was gesteld aan straling tijdens de onderzoeken op ski vakantie. Ik was zo zenuwachtig. Die dag hoopte ik zo op een kloppend hartje. Even niet het paniek gevoel. En daar was het kloppende hartje! Wat een opluchting, blijdschap en emotioneel moment. Vanaf dat moment viel er een last van mijn schouders. De paniek en het hopen dat het mis zou gaan, verdween compleet. Het gevoel van volledige verantwoordelijkheid over een kindje hebben en er altijd voor moeten zorgen, daar bleef ik wel onrustig over. Maar dat lijkt mij niet meer dan normaal. Het is een grote verantwoordelijkheid. Tijdens de zwangerschap groei je daarin, het is een proces wat je doormaakt en een voorbereiding (voor zover kan) op het ouderschap.

Nu was er alleen nog angst om ons kindje te verliezen. Die angst is helaas heel de zwangerschap en na de bevalling ook gebleven. En daar was ook alle reden toe.

Wordt vervolgd….