8 jaar geleden
De keuze van stoppen met vruchtbaarheidsbehandeling
een update over hoe het nu is nadat ik verplicht rust kreeg van de artsen. En doe die leidde naar een keuze
Het is alweer een tijdje geleden dat ik schreef.
Er is ondertussen weer een hoop gebeurd. We gaan verhuizen. n deze verhuizing is meteen een punt van afsluiting van een nare periode.
Vanaf April geen ziekenhuis meer gehad, maar wel elke dag in mijn hoofd er mee bezig. Wil ik nog wel verder? Is dit het allemaal waard? Mijn man was er eigenlijk niet meer zo mee bezig, omdat hij nu vooral de verhuizing in zn hoofd heeft (echt een man, kan maar 1 ding tegelijk hihi).
We hebben besloten om ons meer te gaan richten op de opvang en we hebben nu een huis gekocht waarbij ik een aparte ruimte voor de oppaskids kan creëren. Allemaal heel leuk natuurlijk:D.
Maar ons nieuwe paleisje heeft geen zolder, en maar 2 slaapkamers boven..... Blijft er eigenlijk nog wel ruimte over voor ee eigen kindje?? Maar weer die vraag: wilde ik dat nog wel?
Geestelijk en emotioneel ga ik me echt weer steeds beter in mijn vel zitten en met fysio en acupunctuur lijkt er ook eindelijk sinds een paar weken verbetering te zitten in de lichamelijke klachten.........
Een paar weken gelden zijn we een weekendje weg geweest. Samen met de honden naar een Landal park. Voor het eerst sinds tijden komt het gesprek weer eens op tafel. Mijn man had het eigenlijk al naast zich neergelegd dat het er niet meer van ging komen.. Hij had er blijkbaar dus wel over nagedacht. Hij zei " Wat heb ik eraan als we een kindje krijgen en zijn/haar moeder kan niet voor hem zorgen?" "Wat heb ik eraan als we hiermee doorgaan en jij gaat letterlijk kapot?"
Hij had gelijk en op dat moment besefte ik ook dat het klaar was. En dat ik ook mijn beslissing had genomen. Het deed alleen verdomd veel pijn om dat hardop te zeggen!
'Maar wat doen we dan met de cryo's?' 'Ach de opslag is niet zo duur....' Nee de cryo's weg doen voelt nog niet goed..... Misschien dat we daar ooit aan toe zijn, maar op dit moment maar even een plekje geven dat we niet meer verder gaan..... En ik dus nooit moeder zal worden.......
essiearwen
Dank je
essiearwen
Een onvervulde kinderwens blijft naar. Ook al heb je al wel kinderen. Er blijft iets niet af denk ik..... Ik ben er nu absoluut niet aan toe om afstand te doen van mijn vriezerkindjes. Maar als er ooit een dag komt dat het wel goed voelt, wil ik niet dat ze in de prullebak terrecht komen. Dan gaan ze naar de wetenschap en misschien kunnen ze dan er nog wat van leren. Misschien dat ik op die manier een ander een beetje kan helpen. En misschien ooit.... als mijn lijf toch besluit om wel volledig te herstellen.......de tijd zal het leren. Jullie ook veel geluk ☺
Miriam68
Uit verveling ben ik blogs aan het bekijken en sommige lees ik ook. Jouw blog heb ik dus helemaal gelezen. Jeetje, wat heftig. Ik heb je eerdere blogs helemaal niet gelezen dus ik weet ook niet wat er allemaal aan de hand is en hoe erg het allemaal is. Ik heb 2 oudere kinderen en na de tweede heb ik mijzelf toen ik 31 was, laten steriliseren. Na een paar jaar gescheiden te zijn geweest van hun vader, heb ik een hele leuke man ontmoet zonder kinderen. Een hele leuke man die ook super leuk was met kinderen. In het begin wuifde ik het idee weg maar op een gegeven moment kwam het gesprek op de conclusie: het is nu of nooit. Een hersteloperatie doen ze tot 37 jaar en ik was 42. De enige mogelijkheid was dus ivf. Poging 1 was meteen raak en nu zijn wij de super gelukkige ouders van een stuiterbal van bijna 5 jaar! Daarna heb ik nog 3 ivf-pogingen gedaan maar die zijn allemaal mislukt. Onze wereld stortte in. Voor mij heel even. Ik ging op zoek naar een eiceldonor. Dat was dus niet zo makkelijk en zo kwamen we op een gegeven moment op de wachtlijst in Brussel terecht. Toen ik bericht kreeg dat het zo ver was, dat we voor gesprek mochten komen maar dat we er rekening mee moesten houden dat het nog wel 1,5 jaar zou kunnen duren, zijn we met pijn in ons hart afgehaakt. Afgezien het feit dat ik dan ongeveer 47 zou zijn als het allemaal zou lukken en ik een kindje op de wereld zou kunnen zetten, vonden wij het leeftijdsverschil met ons kindje te groot worden. Het leek ons juist voor hem heel leuk om een leeftijdsgenootje te hebben waar hij echt mee op kan groeien. Hij heeft een grote broer en zus die helemaal verliefd op onze kleine man zijn maar het is toch anders...Over 5 jaar zijn zij waarschijnlijk het huis uit. Die droom hebben we dus moeten opgeven. Ik heb het er soms heel moeilijk mee maar troost mijzelf dan met de gedachte dat wij gezegend zijn met drie gezonde kinderen! Er zijn genoeg mensen die dat helaas niet kunnen zeggen.... Ik vond het wel lastig om te lezen wat je schrijft over 'cyro's wegdoen' ... Ik zie het als 'liggend goud' .... Ik had er zo veel voor over gehad om die van je over te mogen nemen, bij wijze van spreken....Snap je wat ik bedoel? Maar je man heeft gelijk in wat hij zegt. En blijkbaar voelt het voor jou ook zo. Gelukkig zitten jullie op één lijn en kost dit ook niet nog eens je relatie! En toch heerlijk dat je toch kindjes om je heen hebt! Ik ben ook gastouder en geniet van al dat leven in de brouwerij! Veel geluk!
MamavanA
Heftig.... Sterkte.... Begrijp enigszins hoe je je voelt....