De keuze maken...

Keuzes maken...

Wat is nou de beste keuze? En hoe weet je nou zeker dat je de beste keuze gemaakt hebt, als je dan eindelijk een beslissing gemaakt hebt?

Hier liep ik afgelopen paar weken tegen aan. Ik zal je meenemen naar het begin van deze zwangerschap.

Toen we net wisten dat ik zwanger was hebben we vrijwel meteen besloten dat we weer contact zouden opnemen met de verloskundige praktijk waar we de vorige keer ook bij zaten. Juist omdat zij wisten dat ik grote babys draag en de vreemde complicaties op het einde voelde het goed om juist met hen weer in zee te gaan omdat ze ons en de voorgeschiedenis al kenden.

Er waren met de zwangerschap en bevalling van Lewis wat dingen niet helemaal lekker gegaan en er was nogal wat verwarring en onmacht in de laatste fase van de zwangerschap. Veel van de opties die van te voren besproken waren, zoals het strippen, breken van de vliezen, eventuele inleiding in het ziekenhuis etc, bleken niet mogelijk te zijn door complicaties. Hier kon niemand wat aan doen, maar het overkwam me wel.

Ik kon met 36 weken niet meer lopen, had bekkeninstabiliteit, veel pijn. Een hele grote baby op de maar vooral bizarrrrr veel vruchtwater. Mijn buik was belachelijk zwaar en hing door de grote van de baby en al dat vruchtwater naar beneden, waardoor het onmogelijk was te zitten/liggen/staan. Als je het hebt over ‘de laatste loodjes’ dan kan ik je vertellen dat ik bij die zwangerschap echt gejankt heb om die laatste loodjes! Het was ondragelijk de laatste maand!

We zijn toen met 38.5 begonnen met strippen, in totaal hebben we dat 4 keer herhaalt in een week tijd. Toen we samen met de verloskundige besloten dat het breken van de vliezen de beste optie was om de bevalling te starten, wij ons daarop in stelden, bleek ter plekke dat Lewis helemaal niet ingedaald zat. Dat door het vele vruchtwater en de grote van zijn hoofdje hij nog helemaal uit mijn bekken terug omhoog kon. Dus het breken van de vliezen was niet mogelijk! Janken! echt janken! ik kon niet meer en niemand kon hier iets aan doen…. We zijn naar het AMC geweest voor extra controles, mogelijkheden, mijn casus werd besproken in een spoedoverleg met gynaecologen en specialisten uit verschillende ziekenhuizen in het land. Vliezen breken, bleek te gevaarlijk want er zou een armpje of beentje voor komen te liggen of de navelstreng, maar zo ook de bevalling opwekken, of een keizersnede, er was geen arts die het aandurfde en zo kregen we dagelijks te horen dat we moesten wachten tot 41 weken. De Nederlandse termijn waarop pas ingegrepen wordt. Je voelt het al… frustratie, onmacht, traumatisch… ik zie mezelf nog zitten in die rolstoel met dikke tranen en een gigantische buik terwijl John me door het AMC rolde. Uiteindelijk kreeg ik na al dat strippen, toucheren, de hoge mate van stress & pijn met 40.3 weken tóch nog een spontane bevalling en werd Lewis geboren. Ik hield er een gebroken onderkant aan over, maar hey! alles voor de bebe right? :-/

Je kunt begrijpen dat we bij deze zwangerschap van te voren alle opties wilden afwegen.

Een plan opstellen om dat grapje dit keer te kunnen voorkomen, waar mogelijk en binnen ons bereik natuurlijk. Logisch.

Dat ik heel groot zwanger ben en enorme baby's maak en veel vruchtwater heb, is een feit. Daar kunnen we niet onderuit, dit is wat mijn lichaam nou eenmaal doet, noem het sterk DNA ofzo.. maar hoe we hiermee omgaan en de bevalling in gaan is totaal anders. Je hoeft niet aan je lot overgelaten te worden. De natuur haar werk laten doen is leuk, maar niet als het ten koste gaat van het welzijn van de mama.

Dan moet je je opties bekijken en dingen tegen elkaar afstrepen. Wat weegt zwaarder, wat is er mogelijk? welke keuzes kun je vooraf maken en waar heb je wel grip op? en wat laat je los?Ik heb hier echt mee gestruggled…..

Deze baby zit op de P90/P92 en is met 34 weken zwangerschap gemeten op een gewicht van bijna 3000 gram. Hij heeft al een lekker speklaagje op z’n lichaam, ons Michelin mannetje! Waar ik eigenlijk alleen een buik heb en verder niet veel ben aangekomen, heeft dit mannetje alle vetreserves opgeslagen.

De verwachting is nu dat ie met 40 weken op een geboortegewicht van 4550 gram uit kan komen.

De eerste, Yahsaiah, woog met 42 weken 4180 gram (zat op de P70) en Lewis met 40 weken rond de 4040 gram (zat op de P80)

Dit keer verwachten we dus een nóg grotere baby… jeejjj 🙈

Vanaf begin van de zwangerschap was ik heel stellig in een plan maken voor als de baby te groot zou zijn, of in ieder geval als hij minimaal net zo groot als Lewis was, dan wou ik een inleiding met 38 weken. Om te voorkomen dat mij hetzelfde te wachten zou staan als de vorige keer. Op het einde tegen de muur lopen en niemand die je kan/wilt/mag helpen.

Dit gesprek hebben we gevoerd met onze verloskundige en die kon zich er wel in vinden. Inleiden dmv een infuus met weeënopwekkers in het ziekenhuis met 38 weken. Alssss de omstandigheden zo waren zoals bedacht, veel vruchtwater, grote baby, bekkeninstabiliteit etc. Natuurlijk roept alles diep in mij om te wachten en de baby te laten komen wanneer hij zichzelf aanbiedt en er zelf helemaal klaar voor is… de natuur haar werk te laten doen en mijn lichaam de kans te geven om te doen waar het voor gemaakt is. Dat is immers het beste voor de baby zelf en de bevalling lijkt dan ook het beste te gaan, dat wijzen de onderzoeken en cijfers immers uit… Maarrrrrrr wat als je er zelf dan aan onderdoor gaat? en je lichaam moeite krijgt de laatste weken om de baby nog goed te dragen. De stress en angst dat je baby klem komt te zitten, een schouderfractuur oploopt of erger? Dat de bevalling niet lukt en je een spoed keizersnede moet ondergaan (mijn grootste angst) wacht je dan af? dat stukje zwangerschapsdiabetes dat nog kan gaan opspelen deze laatste periode, wat voor effect heeft dit op de baby? laat je dan de geboorte op zich wachten, of help je de natuur een handje?

Er zitten zoveel voors en tegens aan.

Vooraf een keuze maken voor iets dat je normaliter helemaal niet kunt plannen, is vreemd. En voelt een beetje als een handleiding lezen in een vreemde taal, zonder plaatjes. Je leest zoveel mogelijk onderzoeken, hebt gesprekken met verschillende mensen om je heen, leest beval verhalen van andere vrouwen. Vraagt adviezen aan professionals. Ik heb mijn casus aan 3 verloskundigen voorgelegd buiten mijn eigen bureau en alle 3 gaven een ander advies… whahahaha lastig! Je wordt ook een beetje bang gemaakt door alle verhalen met een slechte afloop of trauma of blogs die je leest van andere mama’s op mamaplaats en instagram waardoor je een verdrietig gevoel krijgt. Er komt zoveel voorbij en niet alles wil je lezen of zien. Stil Geboren baby’s, verhalen van vrouwen die zich de hele zwangerschap goed gevoeld hebben en toch complicaties hadden bij de bevalling waardoor het met het kindje niet goed ging. Super naar! Je leeft zo met ze mee, je voelt hun angst en verdriet ook. Ik heb wat af gejankt bij het lezen van dit soort verhalen! Helloooo hormones! Finding emoooooo

En dan hoor ik je denken.. maar waarom doe je dat dan? Je wilt jezelf voorzien van zoveel mogelijke informatie om de juiste keuzes te kunnen maken en je leeft ook mee met andere mama’s mee en hun verhalen… of mensen vertellen je ongevraagd hun bevalstorie, die dan helemaal niet zo fijn is om te horen! Whahaa terror verhalen en dan zeggen “ja maar het hoeft bij jou helemaal niet zo te gaan hoor” uhh ja thanx he! Ik heb al 2 kids gebaard, dit is niet nieuw hoor! I got this, thanx. 

Dit heeft mij de afgelopen maand best wel wat twijfels en stress opgeleverd. En bij John ook. We kwamen er niet uit! Wat moeten we nou doen, kunnen we wel een keuze maken? Hij vertrouwt op mij en mijn moederinstinct maar ik had last van twijfels. In een team van verloskundigen die je maandelijks/wekelijks ziet zijn er meerdere meningen en adviezen.. ga dan maar eens een keuze maken. En ik ook lastig vond was het gevoel dat ik niet echt een keuze meer had... eerst spraken we af met 30/32 weken overdracht ziekenhuis. En hier zit ik dan met 34.5 weken en het gesprek moest nog komen. Dat weegt zwaar. Het kan zijn dat als je met 38 weken inleidt dat ook een grote baby zich als prematuur kan gedragen en een slechte start heeft. Geelzucht krijgt, niet goed drinkt, ademhalingsproblemen.. alles is voorbij gekomen. Of als je toch afwacht tot 40 weken en kiest om de natuur z'n werk te laten doen.. dat je de baby er niet meer uitkrijgt hij een schouderfractuur oploopt of erger… dat zijn hartslag daalt met alle gevolgen (en spoed ingrepen) van dien. En het niet overleefd. Waar doe je dan het beste aan? je weet van te voren helemaal niet welke scenario’s zich kunnen afspelen.. het kan ook super goed gaan natuurlijk! Een snelle & makkelijke bevalling. Waar je met vol vertrouwen en zin in stapt en dat je er later op terug kijkt en denkt waaaarrrrr hebben we ons druk om gemaakt??? maar die garantie heb je gewoon niet!

Aan alle keuzes die je maakt zitten risico’s. Zowel voor mij als de baby. Wat is dan de juiste keuze?

Gister hebben we het beval gesprek met de verloskundige gehad. Ik kan je vertellen.. ik zat die ochtend nog jankend aan het ontbijt omdat ik de keuze maken zo moeilijk vond. Je wilt het allerbeste voor je kindje, het veiligste en je wilt hem de fijnste start kunnen geven. Ik kreeg geen hap door m’n strot en heb de hele dag een knoop in m’n maag gehad. Wikken wegen wikken en wegen…

Toen we aankwamen bij de verloskundige begon ze meteen de feiten op te noemen en zei: ‘Nou, laten we die inleiding maar plannen in het ziekenhuis, ik stuur nu meteen de doorverwijzing. Ik denk dat dat de allerbeste keuze is.’ En dat was het. The final word was out! Ik kon even heel diep uitademen.. wat fijn! als je verloskundige je goed aanvoelt en ziet en merkt dat er nu een keuze gemaakt moet worden. Dat als je zelf onrustig bent of bang bent die keuze te maken dat zij je er een handje bij helpt. We voelden ons opgelucht. Deze doorverwijzing betekent in ons geval dat we serieus genomen worden en niet aan ons lot worden overgelaten in een afwachtende houding.. niet wetende of je je kind er met 40 weken wel goed uit krijgt.

We hebben aankomende week een gesprek in het ziekenhuis over de planning voor de inleiding met 38 weken. Dit geeft rust. Zoveel rust! En hoe graag ik ook zou willen dat de bevalling natuurlijk begint en helemaal fijn verloopt, ik de controle los kan laten en mee kan gaan in het moment. De ademhalingsoefeningen kan doen die ik geoefend heb… niks is zeker. Een inleiding hoeft niet naar of extra pijnlijk te zijn. Je mindset is belangrijker. Kun jij je rust bewaren, je eraan overgeven en meevieren op de golven van de weeën. Ik ben van mening, dat als je je overgeeft aan de juiste keuze en het feit dat je in goede handen bent en je een partner hebt die jouw grenzen bewaakt en je steunt tijdens de bevalling.. dat je dit samen ook tot een mooie ervaring kunt maken. Het begin van een nieuw leven. En als je met 38 weken toch nog even wilt wachten op de baby en de inleiding wilt uitstellen, is die mogelijkheid er ook nog. Je kunt je laten strippen voor de inleiding, om een natuurlijke bevalling nog een kans te geven.

Het eten van 6 dadels per dag 4 weken voorafgaand aan de uitgerekende datum, frambozenbladthee drinken, traplopen, ananashart eten, squatten boven de bank. Wonderolie drinken, veel wandelen in en rondom het huis, sex hebben, perineum massage, oker eten, wonderolie drinken.. er zijn nog zoveel natuurlijke opties die je kunt toepassen om ervoor te zorgen dat je lichaam zich positief klaarmaakt voor de bevalling… we gaan ze gewoon allemaal toepassen..okay misschien niet allemaal hahahaha maar zeker een paar! Ik ben al begonnen met de dadels en de frambozenblad thee. Lets do this!

En wie weet komt deze grote jongen vanzelf wel met 37 weken! Omdat ie aanvoelt dat mama het liefst een natuurlijke bevalling zou willen, wie weet! Ik heb al een tijd heel sterk het gevoel dat ik eerder beval dan die 38 weken, ik weet niet wat het is.. maar het is een gevoel dat ik niet kan wegdrukken. Logisch? Nee! In mijn geval zeker niet met die laatkomers van me, hhahaha i wish! Maar het is een mogelijkheid en ik hou hem er gewoon in! Het geeft lucht en anders hebben we de inleiding nog Ik kan het nu loslaten en genieten van deze laatste weekjes.

Een beetje emo.. de laatste keer zwanger en de laatste periode dat ie lekker veilig en warm in mijn buik zit. Wij saampjes 1. Ik kan eerlijk zeggen dat ik positief uitkijk naar de bevalling, dat ik me kan verheugen op de dag dat ik die oerkracht weer voel en met alle power die ik in me heb ons kindje ter wereld kan brengen. Dit met een positieve mindset, een bewuste push elke wee weer stukje voor stukje dichterbij onze ontmoeting! Ik smacht naar het moment dat we hem gaan zien. We zijn zo benieuwd naar …… (de naam houden we nog ff geheim!) We gaan het zien!

Nu is het tijd om te cocoonen, met z’n viertjes nog even in die bubbel die strakjes een stukje groter gaat worden. ❤️

To be continued…