De eerste iui en hoe het verder ging...

Na het gesprek waarin werd verteld dat we geen kindjes meer konden krijgen op natuurlijke wijze werd er al snel een afspraak gemaakt voor een intake voor de iui. Het was naar mijn idee meer een kruisverhoor betreffende de vragenlijst die we in hadden moeten vullen als wat anders....Na deze ondervraging zijn we naar de gynaecoloog doorverwezen waar alles uit werd gelegd voor de eerste iui. Ik had gelukkig een regelmatige cyclus en moest bellen op de eerste dag van de menstruatie. Zo konden hun berekenen aan de hand van mijn cyclus wanneer ik een ovulatie had. En dan zou er een afspraak gemaakt worden voor een iui behandeling. Ook kreeg ik wat hormoonpillen mee die de kans op meerdere eiblaasjes (follikels) zou bevorderen. 

En dan is het wachten op je menstruatie! Waar je eerst bang voor bent wil je dan maar al te graag! Een menstruatie! Zodat je verder kan en dat sprankje hoop meer word. 

Eindelijk brak de dag aan dat mijn menstruatie op gang kwam en ik kon gaan bellen. Ik moest een afspraak maken voor een echo zodat ze een eisprong vast konden stellen. Spannend hoor! En knap dat ze dat allemaal kunnen. Ook zou ik wat urine in moeten leveren want ook daaraan kunnen ze zien of je een eisprong hebt. 

De dag van de echo... daar zaten we dan allebei zenuwachtig. Na de echo en het inleveren van de urine moesten we even wachten. Maar goed nieuws ik had een eisprong! En de behandeling kon plaatsvinden. 

Ik had een ontzettend lieve vrouw die de behandeling deed. Ze heeft ons eerst alles uitgelegd. Zo ook dat bij het opwekken van de zaadcellen in het lab er maar echt heel weinig bruikbare zaadcellen zijn gevonden en dat onze kans haast nihil was. Ze wilde eerlijk zijn en ons geen valse hoop geven. De kans op een zwangerschap via iui is al vrij laag en voor ons dus haast onhaalbaar.  Maar zei ze nog de wonderen zijn de wereld nog niet uit! 

Via een katheter (een dun buisje) werden bij mij de zwemmertjes naar binnen gebracht voorbij de baarmoedermond zodat deze geen barrière meer vormden en ze dus meteen in de baarmoederholte komen. Na de iui moest ik even blijven liggen. De vrouw vertelde me dat ik erg ontspannen overkwam en dat ze hoopte dat het zou lukken maar de kans echt heel laag was. Ze zou pleiten voor een 2e iui behandeling binnen haar team maar zei me dat ze ons waarschijnlijk door zouden verwijzen naar een vruchtbaarheidskliniek. 

Toen we de deur uit liepen van het ziekenhuis wilde ik positief blijven maar diep in mijn hart wist ik dat het m niet ging worden. We moesten bellen over 2 wkn als ik een positieve test had en anders als mijn periode zich aankondigde. Helaas werd ik al snel ongesteld en bij het bellen gaf ze me ook het nieuws dat we doorverwezen werden naar een vruchtbaarheidskliniek. De kwaliteit was zo laag dat we waarchijnlijk ook meteen icsi zouden krijgen want ivf was volgens haar ook minimale kans.  We konden kiezen een kliniek heel dichtbij of eentje iets verder weg maar geen jaar wachttijd zoals die andere dus had. We hebben toen gekozen voor het laatste en de aanmelding was ingediend. 

Een onzekere en moeilijke tijd ging ons tegemoet..  na de wachttijd van ongeveer drie mnd die het umc had gingen we dan ook daar naar een intake...