Snap
  • Zwanger
  • Onzeker
  • blijdschap
  • klagenmag
  • verloopzwangerschap
  • ditjesendatjes

Daar ben je eindelijk deel 4

Dat weekend hebben we een verlaat etentje van mijn zus die graag haar verjaardag nog wilde vieren met een tapas diner. Alles zelf gemaakt voor het hele gezin. Tijdens dit samenzijn, kon ik eindelijk mijn gekochte cadeautjes voor de aankondiging van onze zwangerschap geven aan mijn zussen, zwager en mijn nichtjes. Ook al wisten ze het natuurlijk allemaal hoe het zat. Mijn nichtjes nog niet. Die avond hebben we het ze wel verteld, zo leuk hoe ze als kind reageren. 

De week erop weer gelijk een echo, inmiddels 11 weken in verwachting werd ik bij de verloskundige in een ander ziekenhuis begeleid. Die echo gaf een groeiachterstand aan op het termijn van waar ik nu op zou zitten. Oké.. en wat betekend dat nu weer? Ook daarop geen duidelijke antwoorden nog. Daarin zou de tijd duidelijkheid moeten geven per echo en bij de NIPT. Ik werd nog ingeschreven bij een verloskundige praktijk bij ons in de woonplaats en alles ging op een andere weg zoals dus zou horen. Maar omdat wij al een weg bewandelde die we ook al niet kende via het UMCG, wisten wij veel dat we eerst in de woonplaats een praktijk moesten zoeken. Uit eindelijk is alles geregeld en was ik overal ondergebracht waar ik moest wezen. Weer een week later twee echo's, de ene in het ziekenhuis voor de termijn echo vast stellen en de andere bij de praktijk in onze woonplaats. Bij allebei werden nieuwe acties ingezet. Ik moest naar een diabatespoli omdat ik een risico groep ben en kans heb op zwangerschaps diabetes en ik mocht starten met Ascal(lichte bloedverdunner). De week erop dus alweer naar het ziekenhuis voor de diabetespoli en naar de internist. Ook bloed geprikt voor de NIPT. Ik vertel maar niet hoe ik bij de diabetespoli heb gezeten aangezien ik daar mijn mening heel sterk naar voren heb laten komen dat ik het de grootste onzin vond om nog voor de 14e week hier al te zitten zonder klachten of enige symptomen en er voor mijn gevoel alleen werd gekeken naar mijn kilo's en een geschiedenis die zegt dat ik morbide obesitas gehad heb en een bariatrische ingreep heb gekregen. Mijn punt gemaakt en netjes geluisterd naar de adviezen en samen een plan gemaakt van wat we wel en ook juist niet gingen doen. 2 dagen een curve die week en dan pas bij week 20 weer curves doen. Tenzij klachten natuurlijk omhoog kwamen. Als verpleegkundige ben ik de vervelendste patiënt die je kan hebben, daar ben ik me bewust van gelukkig.

Ook nog even voor kerst en oud en nieuw naar Rijnstate met mijn moeder voor een gesprek vanwege de zwangerschap en wat dit kan doen na een bariatrische ingreep. Fijn en goed gesprek gehad, ik volgde al alle sop van wat er bekend is aan adviezen, toppie.

Ondertussen waren er veel corona maatregelen weer getroffen en konden John en ik steeds geen afspraken bij winkels maken om de eerste keer in een babywinkel ZWANGER rond te lopen. Dat vonden we toch erg jammer en we wilde niet spulletjes online kopen. En is John en mijn uitje naar de Orchideeënhoeve een aantal keer verplaatst. Wat jammer was natuurlijk, maar hij stond opnieuw gepland voor eind Januari.(dit is even belangrijk voor later in de blog).Met oud en nieuw bij mijn ouders en met mijn zussen, zwager en nichtjes (na allemaal getest te zijn) gevierd te hebben en op 1 Januari te worden gebeld door de verloskundig praktijk, vond ik heel eng maar kregen we een mooie uitslag van de NIPT dat alles goed was. Jeetje, wat mooi. Weer ene klein puzzelstukje is gelegd. En toch weer direct naast de blijdschap mijn onzekerheid die omhoog kwam en de vraag: is het echt wel goed?

Weken achter elkaar weer ziekenhuis in, verloskundige praktijk uit. Echo's, afspraken, metingen, gesprekken. Ik had geen enkele week dat ik dat niet had. En ergens, nu achteraf gezegd, heb ik niet willen klagen hierover, want ik mocht toch al dankbaar zijn dat ik nog steeds in verwachting was en dat er steeds meer signalen waren dat het goed ging met de kleine. Terwijl ik nu denk, had ik me wat meer uitgesproken want dat mocht er gewoon zijn. Wat ik wel continu hoorde is dat ik nu echt moest gaan genieten van de zwangerschap. Ik kon me dan alleen maar afvragen, hoe dan? En waar kan ik dan precies van genieten? Ik wist het oprecht niet. Ondertussen was ik ook in verwachting samen met een goede vriendin van mij. Zij was al een heel stuk verder in de zwangerschap maar dat maakte niet uit qua gespreksstof of zo. Ook een lief collegaatje en een andere vriendin waren in verwachting die verder waren als ik. Dit is niet geheel onbelangrijke informatie voor een latere blog. Ondertussen vorderde de zwangerschap en kreeg ik meer vorm, waar ik apetrots op was. Ik had mijn kraamzorg geregeld, ik had kinderdagverblijven gemaild en data gepland om erlangs te gaan en een gesprek stond gepland met de geboorte fotograve, zij was tevens onze trouwfotograve.Dat alles wat geregeld moest worden, deed ik. Echter wilde ik er niet aan geloven dat we al spulletjes mochten kopen voor bijvoorbeeld de kinderkamer of andere leuke spulletjes. Dat voelde niet goed nog. Inmiddels was ik al 16 weken in verwachting en kreeg ik steeds meer klachten van bekken en banden pijn. Hiervoor ging ik ook naar een fysiotherapeut en bij 18 weken heb ik onze kleine voor het eerst gevoeld. Ik wist het eerst niet zeker maar na dat ik zeker wist dat darmen en blaas leeg waren en ik stil lag en toen het weer voelde een paar dagen later, wist ik het zeker. Wat een genot en een mooie maar ook bizarre gebeurtenis. Ik hoopte vanaf dat moment dat John het ook kon voelen vanaf mijn buik. Zowat elke dag vroeg ik wel aan hem, of hij het ook voelde. Dit was helaas niet zo. 

De 20 weken echo was gepland en we hadden afgesproken dat als die goed was, we dan echt even een klein feestje gingen vieren. Want doordat het eerste trimester zo naar verliep, hebben we er nooit even met beide gezinnen leuk bij stil gestaan en een taartje gegeten ofzoiets. En een extra reden, we wilde het gender wel weten dus dan konden we dat ook als verrassing vertellen. Wij zijn beide van mening dat het niet uit maakt, jongen of meisje of hoe hij/zij/hen zich zal definiëren later, het is gewoon ons kind, klaar. De echo was spannend, de kleine bewoog lekker veel en liet zich niet makkelijk pakken voor de metingen. Heerlijk om de kleine weer te zien, weliswaar ALWEER na al die echo's en afspraken, maar ik kon er niet genoeg van krijgen om je te zien. Toch alles na kunnen checken en alles goed verklaard en de groei was helemaal mooi op termijn. En toen... Kregen we te horen dat je een meisje bent. Een dochter. Ik werd er emotioneel van, mooi en blij maar ook ergens heel beschermend gelijk. Stom he, opeens denkend vanuit mijn eigen leven wat zegt het een meisje op de aarde erbij? John was er zeker van dat we een zoon zouden krijgen en had even moeiten met het omschakelen, hele grappig moment. We appten iedereen de dag en tijd dat we zouden afspreken bij ons thuis en ik besprak met een schat van een vrouw die de taart zou maken, die ook onze trouwtaart gemaakt had, wat we precies wilde. Zonder kleur roze erin maar gewoon als viering en lekkernij. De dag kwam inzicht en van alles wilde ik plannen en maken aan lekkernijtjes tot corona weer om te hoek kwam kijken. Helaas, mijn zus, zwager en nichtjes hadden corona en dus testte iedereen en ja hoor andere zus en mijn ouders testte de zelftest ook positief en in afwachting met de PCR test, moesten we het wel apart vieren van John zijn ouders en familie vrienden die ook zouden komen. Op het laatste moment hebben we nog grote zwarte ballonnen gekocht bij de Hema om daarin op afstand die te laten klappen en dan kwam er roze confetti uit. Dus op de geplande dag, taart opgehaald met 4 reuze ballonnen en bordjes en vorkjes onderweg naar eerst John zijn ouders en zusje om daar stukje taart te eten en het leuke nieuws te vertellen. Ze vonden het zo leuk. En toen door naar mijn ene zus waar mijn andere zus, zwager en nichtjes en mijn ouders zich verzameld hadden als kamp positief. Achterin de tuin hebben we de spulletjes en de taart steeds overgebracht en konden we met 2 ballonnen tegelijkertijd vieren dat we een dochter kregen, mijn nichtjes helemaal blij. Terug in onze woonplaats bij familievrienden nog de laatste ballon laten klappen en daar was de leukste opmerking: "Nog één"? hahah Tsja wij zijn al met 3 dochters, mijn zus en zwager hebben 2 dochters en nu kwam er inderdaad nog één. Het was een vermoeiende maar fijne, gezellige en liefdevolle dag. We hebben erg genoten en ik kon oprecht zeggen dat ik genoot van het samenzijn om onze zwangerschap, het was leuk en positief. Daar is het gevoel.. daar ben je dan eindelijk...

Zou het dan nu toch echt tijd worden om mijn onzekerheden aan de kant te zetten??

To be continued...

Klik hier voor deel 1 van dit verhaal