complete inzinking na weer negatieve test

Een paar maanden verplichte rust gekregen van de artsen. Na de overstimulatie van vorig jaar, heel veel ellende gekregen met mijn lichaam en geest.

Na de laatste terugplaatsing begin dit jaar heeft mijn man aangegeven een gesprek met de artsen te willen. Ik was hier heel bang voor, want als ik eerlijk was moest ik misschien wel stoppen. Want het ging alles behalve goed met me... Elke dag moest ik mezelf echt uit bed hijsen met heel veel pijn! mijn bekken deden zo ontzettend zeer en ook lopen was een hel. Ik heb best een hoge pijngrens, maar dit liep tegen het ondraaglijke aan. Maar weer een paar ibuprofen erin. vooral niemand vertellen en laten zien hoeveel pijn ik had......

2 Dagen nadat ik weer een negatieve test had stortte ik echter compleet in. 

Best lastig om dit te vertellen, want ik weet een heleboel niet eens meer. Ik heb dingen gezegd en geroepen die je normaal gesproken niet eens in je hoofd haalt. Mijn man werd er gewoon bang van. Hij vertelde later dat hij echt bang was dat hij me op moest laten nemen, zo ging ik door t lint......Ik wilde niet meer zei ik. Niet meer die pijn, niet meer dat stomme ziekenhuis en eigenlijk niet eens meer dit stomme leven......... ik was t niet waard..... Ik was toch geen vrouw.....

Het doet best pijn als ik dit nu zo opschrijf.... Ik heb altijd gezegd dat ik niet zo wilde zijn dat ik alles opgaf voor een kinderwens.

Mijn man heeft mij op de grond gelegd en is letterlijk bovenop mij gaan zitten tot ik kalmeerde ( en dat schijnt nog wel even geduurd te hebben). Hij heeft me naar bed gebracht en is bij me gebleven tot ik uiteindelijk in slap ben gevallen.

Later blijkt dat ik niet goed reageer op de progynova tabletten en mijn lichaam daar  letterlijk een gevecht mee aanging. de hormonale schommelingen, de pijn en de teleurstelling braken me uiteindelijk. Ook omdat ik er vooral niet over praatte. In iedere geval niet over hoe ik me echt voelde. Ik wilde niet zeuren en vooral niet opgeven. Maar na deze meltddown, wist ik ook dat het zo niet meer verder kon.

De arts schrok heel erg en zei dat hij dit in al die jaren nog niet zo erg had meegemaakt en was ook een beetje boos dat ik niet eerder wat gezegd had. Op deze manier kon ik toch niet eens een zwangerschap voldragen. Ik moest verplicht rust en dan nadenken of ik dit nog wel wilde en vooral mijn lichaam en hoofd rust geven!