1 jaar geleden
Inleiden? No way, Jose.
Aanloop naar de bevalling van onze tweede mini Aussie, born down under
Mijn tweede zwangerschap verliep zo goed! We waren “team green”, en wilden het geslacht pas bij de geboorte te weten komen.
Ik had geluk en kon terecht bij de MGP van ons public hospital. MGP is waar je een vaste verloskundige in een groep van 3 verloskundigen aangewezen krijgt. Hier in Australië is dat in het publieke systeem echt zeldzaam. Ik was er vroeg bij en wist echt wat Ik wilde voor deze zwangerschap en bevalling.
Het klikte meteen met onze midwife, Melinda en ondertussen hadden we ook een (student) doula uit de duizend gevonden, Kylie. Sean had wel twijfels bij mijn wens om een badbevalling zonder pijnstilling te willen, maar was wel blij dat we een extra support person hadden voor mocht hij het zwaar krijgen. De geboorte van onze zoon (41+4) was op de dag dat Brisbane in lockdown ging en onze doula werd weggestuurd. Queue volledige paniek bij mij.
Vol vertrouwen in ons team deze keer gingen we de 40 weken in. We hadden een afspraak in het lokale community house met 40+4, waar de verloskundige voorstelde om met 41+3 te gaan inleiden. Ik weigerde ten steligste, er was helemaal geen medische indicatie en Rüfus was toch ook gewoon met 41+4 geboren?! Dus voor nu was het NO WAY, JOSE!
De verloskundige had hier begrip voor en we spraken af om te strippen en om op Zaterdag opnieuw te kijken wat de situatie was. Helaas was mijn baarmoedermond te ver naar achter en kon er niet gestript worden die maandag.
Onthutst naar huis, omdat Ik echt dacht dat het woord inleiding (induction) niet uitgesproken zou worden tot we de 41 weken bereikt hadden.
Wat er de zaterdag (41+2) gebeurde lees je binnenkort :)