7 dagen over datum – 41 Weken it is !

Suuuuùùùùs… Succes vanavond met persen, het is volle maan! Is het eerste wat ik lees als ik vrijdag ochtend wakker wordt, en een blik op mijn telefoon werp.Ik ben 40 weken en 5 dagen zwanger, ik merk nu dat niet alleen mìjn geduld, maar ook het geduld in mijn omgeving op begint te raken, en op de proef wordt gesteld. Lief dat iedereen zo mee leeft, maar mijn telefoon staat nu dagelijks rood gloeiend.. “Al nieuws?!” is het meest gevraagde appje van de dag.

‘Nee, antwoord ik..

VoorstellenIk zal mezelf even voorstellen. Mijn naam is Susanne, ik ben een nuchtere vrouw van 33 jaar uit Brabant. Ik woon samen met het allerliefste vriendje Robert, en onze eigenwijze rode huiskat Jule, oftewel ons Sjuultje. Rob en ik zijn ruim 4 jaar samen en in verwachting van ons eerste kind, een meisje!We wonen in een klein dorpje, ons kent ons, zoals wij dat hier noemen, iedereen kent elkaar, daar later meer over.

Vriendin

Mijn beste vriendin, aan wie ik het, het aller eerste heb verteld. Nou ja verteld, ik kon geen woord uit brengen toen ik aan haar voordeur stond, de tranen vloeiden rijkelijk. “Ah, ik zie het al, je bent zwanger he?” “Jep!”

Mijn steun en toeverlaat, mijn gehele zwangerschap.

Ik hoor haar nog zo zeggen, later in mijn zwangerschap; “Ik vind het maar spannend Suus, alles gaat goed, ben je dan niet bang?

Aangezien ons leven vaak ineens plotseling een andere wending krijgt, en we zoveel hebben meegemaakt.

“Uhh, nee niet aan denken zeg ik, we blijven positief! Pluk de dag en geniet!” . Mijn beste vriendin is ze al ruim 16 jaar, door onze levenservaringen nog dichter naar elkaar toe gegroeid. Zij is vorig jaar plotseling haar moeder verloren, 3 maanden voor mijn zwangerschap. Net als ik mijn moeder plotseling, maar dat is iets langer geleden. Later ben ik zelf ook mijn liefste omaatje en mijn zus plotseling verloren, en zo kan ik nog even doorgaan, ook daar vertel ik later meer over.

ZwangerschapVanaf het begin af aan hebben we (gelukkig!) een goede zwangerschap, alles verloopt zoals het hoort zonder complicaties. Wat me ergens stiekem ook weer zorgen baart, ik heb een enorme rugzak, en veel mee gemaakt de afgelopen jaren. Maar alle echo foto’s zijn elke keer weer goed, ben daar enorm dankbaar voor. En elke keer steekt ze haar hand op, tijdens de echo controles, hoi Mam! Oke, een teken dat alles goed is. Ook mijn bloeddruk blijft gelukkig (tot nu toe) goed. Mijn gewicht uhhh, daar zullen we het maar even niet over hebben. Heb de cijfertjes wekelijks nog nooit zo snel zien stijgen op de weegschaal, dat blijft toch iets geks! Volgens mijn Verloskundige ziet het er allemaal prima uit, daar vertrouw ik dan maar op 😉.

3e trimesterEn gelukkig gaat alles ook goed, ik ga fluitend naar mijn werk, ik straal.Tot het derde trimester aanbrak, de zogeheten ‘zwangerschapskwalen’, ik heb ze geloof ik allemaal gezien. Toen werd het toch wel pittig. Uiteraard bij mij in een andere volgorde, waar menig vrouw het eerste trimester boven de pot hangen, misselijk zijn, niets kunnen verdragen, ging ik toen fluitend naar mijn werk. Niet wetende dat de pijn en kwalen later zouden komen…

WerkRuim 7 maanden zwanger, en nog steeds aan het werk. “Ohhhh, mijn verlof komt in zicht!”. Ik werk in de kinderopvang, mijn grootste passie en hobby, en doe dit met ontzettend veel liefde. Maar ook een pittige Job! Ik weet nog dat ik aangaf bij mijn werkgever, toen ik vertelde dat ik zwanger was, er met 36 weken uit te willen. “Nou suus, dat gaat hem niet worden, 34 weken en je bent er klaar mee, geloof mij maar”. “Ha, nou we zullen zien! Denk het niet, dacht ik nog..”

Oke, daar kom ik dus even op terug. Ja ze had gelijk. Rond 16 weken zwangerschap had ik vage klachten, pijn aan het stuitje en een zere rug. Maar ach, in dit werk heeft iedereen regelmatig een zere rug, in combinatie met de zwangerschap, het zal er wel bij horen. Niet wetende dat mijn lichaam toen al aangaf het rustiger aan te moeten doen. Ruim 10 weken later kon ik niet veel meer, en heb de fysio ingeschakeld. “Ja hoor, ik zie het al , bekkeninstabiliteit zei ze.. En Ischias, een zenuwpijn, je buikspieren staan ook niet helemaal goed, dat worden dus oefeningen doen de komende maanden. “2 uur werken en plat liggen zei ze”.

Ik kreeg meer stress, kak, ik moet nog 8 weken werken, hoe dan!?

Inmiddels voelde het alsof mijn heupen en benen vanaf m’n middel los bungelden, ook werd ik steeds vermoeider. Mijn lijf was toe aan verlof.

Gelukkig in goed overleg met de Bedrijfsarts en werkgever afgesproken om het werk te minderen tot aan mijn verlof, dit gaf mij iets meer rust. Dit was afgelopen januari, en dus midden in de Tante Corrie Pandemie, het was een chaotische gekke tijd.

Ik werkte op afstand met de kinderen, en had inmiddels andere taken zodat ik de afstand kon bewaren. Ik zag ze soms nog wel, en gelukkig! Ik wilde niet volledig de ziektewet in, de gedachten om een half jaar thuis te zitten maakte me al gek, ben dol op mijn werk! Altijd actief en stil zitten is niks voor mij.

Mijn laatste werkweek was in zicht, mijn emoties gingen alle kanten op. Afscheid nemen, daar ben ik zoiezo niet goed in, alhoewel ik weet dat ik terug kom, het voelde gek. Ook bij ons is er werkdruk, en personeel te kort, ergens voelde het ook niet goed om weg te gaan, later kon ik dat gelukkig makkelijker loslaten. Het is nu Suus tijd dacht ik dan. Maandag nog gewoon gewerkt. En toen kwam dinsdag, ik weet het nog goed….

Corona

Met mijn sleutels in mijn hand, mijn te dikke rollade zwangerschaps winterjas aan gaf ik Robert een kus. “WACHT”, schreeuwde hij, als ik bij de achterdeur sta om mezelf naar buiten te laten.. Ik schrik, wat is er?

Mijn corona test… 2 streepjes . FUCK! Nee, niet nu…. In paniek bel ik meteen mijn baas op. “Tja.. thuis blijven en jezelf einde van de week laten testen Susan, zegt ze”. “Shit, waarom nu? Met mijn verlof in zicht, geen afscheid.. Er ging meteen al weer een hoop door mijn hoofd. Natuurlijk dat overkomt ons weer.

In het weekend mocht ik eindelijk testen, voelde me al wat beroerd, en ik voelde hem al aankomen. “Positief gestest”. Ik voel de woorden van mijn beste vriendin nog na galmen in mijn hoofd, uiteraard kwam er iets op ons pad.. dat net even weer anders ging dan bij anderen.

Maandag ochtend, mijn eerste verlofdag, BAM bijna 39 graden koorts. Hoe dan?! Ik heb de verloskundige en huisarts meteen gebeld, want ook de media berichten bleven me bij. Zwanger en Corona das niet best! “Hou je rustig en ziek goed uit, de koorts mag in ieder geval niet oplopen naar 40 dan bel je me meteen, zei mijn Verloskundige. 40 Graden is niet best voor de kleine. Dat had ik misschien liever niet willen horen. Ben meteen plat gegaan.

Gelukkig was de koorts niet gestegen. Wel een week flink ziek op bed gelegen.

Hierdoor moest ik ook alle fysio en echo afspraken afzeggen. Shit! Juist nu wil ik weten hoe ons kleintje hierdoor heen is gekomen, alles zal toch nog wel goed zijn?! 4 Weken hierna eindelijk een echo, en alles was goed. Godzijdank!

Kleine sterke frummel van ons!

Verlof

Uiteindelijk herstelt na nog weken lang erg vermoeid te zijn. We kunnen weer verder met regelen, want god die uitzetlijst is ook geen lijstje van ‘dat doen we wel even’. Zoals vele zeggen, het meeste heb je niet nodig, vind ik het anders toch wel verdomd handig om alles dus wèl in huis te hebben.. Weggeven kan altijd nog, en anders is het voor de toekomst!

Nooit gedacht dat er zoveel geregeld moest worden voor een kleintje. Waar de meeste zeggen “Ahhh heerlijk eindelijk verlof, kleertjes kopen en lekker hele dagen netflixen!” Wie dat heeft bedacht? Netflix, daar heb ik geen tijd voor. De slaapkamer moet af, tijdens het werken heb ik hier amper tijd en fut voor gehad.

De winkels waren destijds voor langere tijd gesloten dus de complete baby inboedel is online gegaan.

Uiteindelijk heeft ze het aller mooiste kamertje van het huis gekregen.

De weken vlogen voorbij omdat we druk waren met regelen, waar Robert veel praktische zaken regelde, maakte ik een lijst met namen (want oeps dat moest ook nog), tientallen opzetjes van geboorte kaartjes.. De druk wordt hoger want de weken vliegen voorbij. De verloskundige herhaalde regelmatig: “Hoe staat het ervoor? Is alles al af? Vanaf week 37 kan ze komen he Suus, en vergeet je koffertje niet!. “Jaja, met week 37 weken zwangerschap zal alles af zijn”. En dat was ook zo……. Ze kon inmiddels elk moment komen…. Dachten wij …….

Week 38, 39, 40

Toen werd het rustig thuis.. Alles was af. Zelfs ons Sjuultje zat nu dagelijks in de box te wachten. Ach nu hadden we in ieder geval nog een ander kind in de box zitten, tussen de roze versiering die al weken klaar ligt.

Klein meisje, waar blijf je nu toch? Elke avond naar bed met de gedachte, dit kan wel eens dè nacht worden.. Maar geloof me na 40 weken heb ik die gedachten los gelaten. Slapen lukt niet meer,  haze slaapjes ja, zo 1 a 1,5 uur. Vaak wakker tot het licht wordt buiten. In de omgeving hoor ik vaak: “Geniet er nog van Suus, straks heb je pas slapeloze nachten met een kleintje”. Nou kom maar op, ben er klaar voor. Elke ochtend als een walrus het bed uitrollen met zenuwpijn uitstralend in de benen is ook niet alles. Mijn gezicht die samen trekt alsof ik een hap uit een citroen neem als ik mezelf s ’ochtends omdraai in mijn bed en het uitkraam van de pijn. Rob heeft met me te doen, maar is machteloos. Dat zal straks met de bevalling niet veel anders zijn. Elke ochtend denk ik nu, weer een dag dichter bij ons kind!

Ingedaald of toch niet?Met 39 weken nog even op controle bij de Verloskundige. Ja de afspraken lopen tot en met week 42, waar ik eerst nog om moest lachen, begint dat nu wel serieus te worden.Een goed gesprekje, bloeddruk goed, gewicht tjaa… ook goed. Even voelen of ze nog op haar plekske ligt. “Heee.. zegt de verloskundige stom verbaasd.” Ik hoor al aan haar stem dat er iets niet klopt, nee hè denk ik. “Wat is er” vraag ik verbaasd.

“Ik voel haar hoofd niet goed in je bekken”. Das gek, vorige week lag ze nog goed beneden met haar hoofd en ingedaald. Waar is het hoofd heen?

Ik wil even inwendig voelen. Vooruit, dat zal de komende tijd wel vaker gebeuren, denk ik, alles voor het kind.

“Ik stuur je morgen ochtend meteen naar het ziekenhuis, want als nu je vliezen breken heb je meteen een keizersnede te pakken”. Hoppa recht voor zijn raap.

Ik heb 3 verloskundige, maar deze is niet op haar mond gevallen. Ergens fijn, ik weet meteen waar ik aan toe ben. Tegelijk denk ik Shit, waarom? Dat hadden we niet afgesproken, als het even kan graag een natuurlijke bevalling.

De andere ochtend naar het ziekenhuis. Madam weer goed gedraaid. Niks aan de hand. Flinke baby zegt de Verloskundige en de gynaecoloog nog. Het eerste wat toen in me opkwam was, okeee ze moet er ook nog uit..

“Maar goed gegroeid, mooi gewicht, vruchtwater goed, jullie kunnen weer naar huis”. En daar gingen we weer. Jaja, ze houd het spannend.

ZwangerschapscurusInmiddels stromen er steeds meer geboorte appjes binnen uit de groeps whatsapp van mijn zwangerschaps curcus. Waar onze kleine als 1 van de eerste geboren zou moeten worden, zijn we nu ver achteraan geëindigd.. Zelfs daar wordt gevraagd, ik weet het niet Suus, waar blijft jullie meisje? “Tjaaa… geen zin, denk ik!” “Maar gefeliciteerd, jullie kunnen alvast lekker genieten!”.

Lente in aantocht

Ik bedacht me laatst ook dat ik inmiddels nu een week langer geboorteverlof heb, een week langer zomer met ons Lente kind! Want dat wordt ze inmiddels.

Volgende week lopen de temperaturen op. “Dat wordt puffen in je hempje volgende week Suus, zie ik ineens op mijn telefoon schermpje voorbij komen”.

Net als vanmorgen komen er ineens sneeuwvlokken naar beneden, Maart roert duidelijk zijn staart, en April doet wat ie wil, net zoals mijn lijf trouwens ..

41 weken

Nooit gedacht, dat ik deze mijlpaal zou halen, met de pijntjes en de vermoeidheid, hoe houd mijn lijf het vol? Clichè maar waar, wat kan een vrouwen lichaam toch veel handelen, zo knap hoe een lichaam een klein mini mensje kan maken, vanuit zo’n klein klompje cellen, sta er nog steeds van te kijken.

Rob heeft vorige week al een soort van afscheid genomen op zijn werk. Hij werkt in ploegen dienst, 2 ochtenden, 2 middagen, en 2 nachten. Vorige week zondag was ik uitgerekend en de nachten heeft hij toen niet meer gewerkt. Want ja, ik was 40+ ze zal 1 deze dagen toch wel komen? En daarna ging zijn verlof in.

Vandaag zondag 20 maart 2022 precies 41 weken zwanger, een week verder, en zijn werk cyclus is weer begonnen, want de baby is er nog niet, dus vandaag weer opnieuw aan de slag, wat zullen zijn collega’s verbaast opkijken als hij aan komt lopen, daar is tie weeeeeerrrr…..Mijn telefoon staat inmiddels rood gloeiend, en schoonmoeder is inmiddels ook al 4x langs geweest deze week, die is geloof ik nog zenuwachtiger dan ik. Al 2 bossen bloemen gebracht om de moed erin te houden, ontzettend lief. En om nog wat roze versiering te brengen.

Het geboortebord staat klaar, de vlag staat al bij het raam..

Kom onderhand maar eens tevoorschijn lief klein meisje van ons!

Papa en mama zijn zooooo nieuwsgierig! En ik geloof inmiddels het hele dorp ook. We wachten af! Wordt vervolgd …..

Wil je ook deel 2 lezen? Klik hier!