Na 30 uur weeën was je daar eindelijk

41 weken zwanger… de afspraken van de verloskundige die waren al gepland tot en met 42 weken, nooit gedacht dat dat werkelijkheid zou worden.

Ik herinner met ons laatste gesprek met de verloskundige rond 40 weken zwangerschap nog, als de dag van gister. “Suus, jullie hebben 2 keuzes, of je wacht de komende 2 weken af tot ze uit zichzelf komt, of we gaan alles in gang zetten om de kleine te halen als je week 41 bereikt. “Shit!, halen?? Waarom kwam ze uit haar zelf niet, ze heeft het duidelijk nog goed in mama’s buik, denk ik”.

Mijn buik lijkt nog steeds te groeien, ik kan niet meer, ben op, en alles doet zeer.

Aan tafel zitten om te eten lukt niet meer, mijn buik zit in de weg. Ook tijdens het eten koken heb ik mijn creatieve draai gevonden, met mijn heup tegen ons kookeiland aan, schuin er achter staan om eten te koken, i.p.v. recht er achter, soms zittend op een kruk want het lange staan gaat al niet meer.

Maandag ochtend 21 maart een week overtijd, ik bel de verloskundige op. “Wij hebben een keuze gemaakt hoor, we willen graag de inleiding in gang gaan zetten”. “Oke Suus, dan gaan we dat regelen, even kijken wanneer je in het ziekenhuis terecht kan”. Dan ineens ben je medisch, iets wat ik natuurlijk niet wilde is ineens realiteit. Het is dan ook zo dat het medisch personeel de taken van de verloskundige overnemen, want bij de praktijk waar ik 7 maanden lang vertrouwd naar toe ben gegaan was ineens klaar.

“Ik heb een afspraak voor jullie gepland bij de gynaecoloog op dinsdag ochtend 22 maart”. Nou, daar gaan we joehoee, een nieuw avontuur op ons pad.. Benieuwd wat ons te wachten staat, het kan nu niet lang meer duren, een kwestie van dagen, zeggen rob en ik steeds tegen elkaar. Ik reken de uren al uit tot week 42 voor we ons meisje kunnen ontmoeten, ontzettend spannend. Het kan toch echt niet lang meer duren nu!

“Misschien komt ze vannacht wel, zeg ik tegen Rob, dan hoeven we niet meer naar het ziekenhuis en krijg ik alsnog een ‘normale’ bevalling deze week.” Jaja, ergens hield ik toch stiekem de hoop.

Dinsdagochtend 22 maart, helaas nog steeds geen baby, shit! Waar blijf je nu toch? Dat wordt toch een ritje naar het ziekenhuis voor controle en een afspraak te maken voor een inleiding.

We komen aan in de wachtkamer. Ik heb mezelf een houding aangeleerd om te gaan zitten, leunend op 1 arm , en mijn andere arm om mijn buik heen laat ik zo mijn lichaam op het leren bankje vallen en ik zucht. Zo ik zit, ik voel mijn enkels al op zwellen samen met mijn rode hoofd. Deze week word het de eerste warme week van het jaar 2022, maar natuurlijk de week dat ìk moet bevallen stijgt de temperatuur ineens als een raket de lucht in.

In de wachtkamer voel ik blikken staren van jonge slanke meiden in de wachtkamer met een mooi klein rond buikje. “Wacht maar” denk ik.. ooit zat ik er ook zo bij.

“Mevrouw .. “ “Heee iemand roept mijn naam, hehe we zijn aan de beurt!”

Waar Robert al 3 meter vooruit loopt ben ik nog bezig met mijn lichaam van het warme leren plak bankje af te krijgen. “Kom eraan hoor, roep ik, pffff” ik voel me 80.

Ach alles voor het goede doel! Ik voel de blikken al weer staren, en de gedachtes worden op me afgevuurd. “Jeee, hoe ver zou zij zijn? Die staat op knappen”.

“Goedemorgen, we gaan eerst de controles even uitvoeren” zegt de gynaecoloog. Ik mag gaan liggen op de stoel en het echo apparaat komt te voor schijn. Daar gaan we weer. Een voordeel van overtijd is dat je extra echo’s krijgt en wij ons meisje weer even kunnen zien. “Haa daar is ze weer ons kleine dotje!” “Alles ziet er keurig uit, ze groeit goed, alleen wordt het vruchtwater al iets minder. “Hè wat?!”

“Dat is normaal hoor, als je over de 40 weken heen gaat”, zegt de gynaecoloog geruststellend.

“Ik ga kijken wanneer ik een plekje kan vinden in het ziekenhuis voor de inleiding, zegt hij.” “Een plekje..?? zeg ik verbaasd, is er vandaag geen plek dan?” “Ha, nee was dat maar zo zegt hij, het moet vast ergens deze week wel kunnen hoor, even in de agenda kijken, zegt hij op een vriendelijke toon”. “Aanstaande donderdag ochtend 24 maart is er nog een plekje vrij, mits ze nog niet uit zichzelf is gekomen uiteraard”.

“Ja doe maar!” roep ik, zonder overleg met Robert. Gelukkig denken wij over alles hetzelfde en was overleg niet nodig. Maar gelukkig was hij het met me eens, ze mag onderhand wel komen.

24 Maart is trouwens de verjaardag van mijn vader. Later deze ochtend bel ik hem op, om het nieuws te vertellen. “Pa, je zou vandaag wel eens een leuk verjaardags cadeau kunnen krijgen!, ik word ingeleid op jou verjaardag”. “Wat leuk, en bijzonder! Da’s helemaal niet erg hoor Suus” .

Donderdag ochtend 24 maart, en wakker geworden zonder baby en dus gaat de afspraak voor het inleiden door. Vandaag 41+4 weken zwanger.

Nou daar gaan we dan, op naar het ziekenhuis! Niet wetende dat dit NIET mijn laatste ritje hier naar toe zal zijn.

Opeens lig ik daar op een ziekenhuis bed, in het moeder en kind Centrum. De verloskundige gaat even de spullen halen waardoor Rob en ik even alleen zijn. We kijken ons ogen uit naar al het apparatuur en slangetjes om ons heen. We moeten lachen, tegelijkertijd breekt het zweet met uit, en mijn hartslag stijgt met de minuut, het wordt nu toch wel serieus…

Ik word gemonitord en krijg banden voor de hartslagen om mijn buik.

De verloskundigen komen terug, en het ballonnetje is al snel geplaatst. “Zo, jullie mogen weer naar huis!” “Uhhhh naar huis?? Komt ze vandaag niet dan, vraag ik?” “Nee, alhoewel elk moment de weeën van start kunnen gaan, kan het ook nog 3 dagen duren, zeggen ze”. Oke, we kunnen niet anders meer doen dan afwachten. Vrolijk gaan we weer naar huis en rob en ik praatten over niets anders meer.

Thuis aangekomen genieten Rob en ik eerst van een paar zelfgemaakte tosti’s, niet wetende dat dit mijn laatste eet moment wordt voor de komende dagen.

“Uhhhh Rob, ik voel wat krampen zeg ik ineens, ik denk dat het begonnen is”. Lichte menstruatie kramp, het voelt nog aangenaam. Wat een opluchting het is begonnen, ik kan wel juichen. Nou dat juichen was maar voor korte duur. De middag begint en de pijn wordt nu toch wel serieus.

Ik heb me altijd afgevraagd hoe een wee zou voelen. Regelmatig heb ik dit ook met mijn beste vriendin besproken. Het zal wel iets van intense menstruatie/buik krampen zijn zeiden we nog. En als het echt zo zeer deed, dan nam je toch geen tweede? En zoveel vrouwen bevallen wereld wijd, het zal heus wel mee vallen. Nou daar kom ik dus op terug.

Donderdag middag 15:00 , de pijn wordt heviger, wat is dit voor gek gevoel? Is het een wee? Ik twijfel. Rob zegt nee bij twijfel is het geen wee want die voel je wel had de verloskundige gezegd. Oke, het zal wel meevallen dan. Als het zo blijft kan ik het redelijk uithouden, maar aangenaam is het absoluut niet.

De uren verstrijken en de pijn wordt meer, heftiger en langer. “Ik denk dat ik je moet gaan klokken zegt Rob, het wordt nu toch wel serieus”. De pijn is ongelofelijk intens in mijn rug, alsof al mijn zenuwen samen spannen, lopen gaat niet meer en ik zit aan mijn bank gekluisterd.

Ik heb zwangerschap Joga gehad, dus weet hoe ik de weeën op kan vangen, heen en weer lopen, en de yoga bal gebruiken. Ik loop naar mijn yoga bal heen en ik val, ineens was daar weer die steek. De eerste rug weeën zijn van start gegaan. Tijdens een wee zijn mijn benen als pudding, de kracht is er volledig uit waardoor ik steeds door mijn benen zak, ik blijf het proberen maar het lukt niet meer, rob klokt de pijn en ja hoor de weeën zijn nu echt van start gegaan.

Eten gaat niet meer, ik probeer soms wat water binnen te krijgen, mijn lichaam is volledig van slag af, en rob heeft inmiddels een emmer bij de bank gezet.

Ik weet me geen houding meer te vinden en zit op de grond met mijn armen voor mijn gezicht leunend op de bank. Ons Sjuultje snapt er niets van, zelfs zij is van slag af door het geluid wat ik maak met mijn intense pijn, ze wijkt niet van mijn zijde.Ik weet nog goed hoe ze mij aankeek met haar grote wanhopige ogen. Ik geloof echt dat dieren aanvoelen wat je mee maakt.

23:00 uur Ik wil naar het ziekenhuis de pijn is niet meer uit te houden. De verwachting van het ervaren van een wee wat ik had, is totaal niet zoals ik het in werkelijkheid ervaarde. De pijn zat in mijn rug. Zenuw pijn. Het gevoel alsof de tandarts een gaatje aan het boren is en je zenuw raakt, Dát gevoel gedurende 30 seconden oplopend, en 10 seconden afzwakkend, ik denk dat dat een goede omschrijving is, al is het bijna met geen pen te beschrijven.

“BEL HET ZIEKENHUIS NU! Schreeuw ik naar Rob, want zelf telefoneren lukt niet meer. Ik denk ook dat de vrouw aan de andere kant van de lijn dan geen leuke nachtdienst meer had gehad. Rob pakt meteen zijn telefoon en belt. Rob blijft nog aardig aan de telefoon, terwijl bij mij alle emoties voorbij komen.

“Is het al regelmatig vraagt de vrouw aan de telefoon?”. “Uhhh de ene keer wel de andere keer niet, zegt Rob”. “Oke, dan hoeven jullie niet te komen, laat ze haar weeën opvangen onder de douche, dat wil nog wel eens helpen, mochten ze regelmatiger komen kunnen jullie weer contact opnemen”.

Ik heb geloof ik daarna nog nooit zo hard geschreeuwd, de pijn werd intenser en intenser. Even onder de douche dan maar, even, dat werd een half uur voordat ik boven was, ondertussen bleven de weeën komen en regelmatiger. Rob helpt mij naar boven, 2 treden en weer zitten, 2 treden en weer zitten, het ging niet meer. Zittend in de douche hielp iets, maar ik besefte me ook dat ik geen 12uur onder de douche kon gaan staan. Na 2uur onder de douche ga ik er weer onderuit. Ik weet me werkelijk geen houding te vinden.

“Rob, ga jij anders maar slapen, dan is tenminste 1 van ons nog fit. Ik blijf wel op de bank zitten, de weeën opvangen tot we morgen ochtend naar het ziekenhuis mogen, zeg ik.”

“Nee nee, ik blijf gewoon bij je, we doen het samen”. Lief!

De uren verstrijken het wordt nacht, tv kijken of wat lezen, gaat niet meer, er is geen afleiding, we hebben elkaar en uhh de emmer. “IK HOUD HET NIET MEER”, bel het ziekenhuis maar weer op! Inmiddels is het midden in de nacht.

04:00 uur “Goedemorgen waar kan ik jullie mee helpen?” “Mijn vriendin heeft regelmatige weeën, en kruipt over de grond het gaat ECHT NIET meer, en is al vanaf vanmiddag bezig. “Wat is de timing van de weeën? Vraagt ze. “Om de 3 minuten, maar heel soms om de 4 minuten” zegt Rob. “Okee het moet echt om de 3 minuten anders kunnen jullie niet komen”, ik zie ook dat jullie deze ochtend een afspraak hebben staan om 7:30 dus hou het nog even vol. “HOU HET NOG EVEN VOL???” Ik geloof dat ik nu in een nachtmerrie beland ben.

Ik ben geloof ik nog nooit zo kwaad geweest. Ik was totaal mezelf niet meer en de tranen vloeiden rijkelijk over mijn gezicht van de boosheid en van de pijn. Ik voel me niet gehoord, bijna onmenselijk, alsof ik een nummertje in een rij ben.

“ Oke, we gaan gewoon eerder rijden, zegt Rob dit is niet te doen. We wachten tot het 7 uur word, dan gaan we plankgas naar dat ziekenhuis. Het ziekenhuis is voor ons ongeveer 20 minuten rijden. Ik blijf op de klok kijken. De weeën blijven komen om de 3 minuten, maar heel soms is het 4 minuten.

07:00 eindelijk, 16 uren rug weeën opgevangen, ik ben dood op en kan niet meer.

Als een speer naar het ziekenhuis. Weeën opvangen in de auto, ook bizar om mee te maken, je kan geen kant op. Doordeweeks dus ‘s ochtends druk op de weg, wat moeten mijn medeweggebruikers raar op hebben gekeken toen ze mij als quasimodo hebben zien kronkelen in de auto met een gezicht samentrekkend alsof ik net een citroen had gegeten. Maar werkelijk waar, het interesseert je niet.

Ik, die altijd verzorgd met make up en gelakte nagels en mijn haren netjes gestijld de deur uit gaat. Deze ochtend wilde ik maar 1 ding, dat kind moet eruit, op welke manier dan ook, ik moet van de pijn af!

En dus met ontploft haar make-uploos de auto in richting het ziekenhuis. Nou daar gaan we!

7:20 Aangekomen in het ziekenhuis, goddank! Nou laat dat kind maar snel komen denk ik, ik heb het niet meer. Rob haalt een rolstoel en ik laat me vallen als een walrus met klungel benen de stoel in.

Ik ben nu 41 weken en 5 dagen zwanger.

De zon schijnt, er is geen wolkje aan de lucht, en een graad of 20. Het eerste warme weekend van 2022, nou dat belooft nog wat met een bevalling in zicht!

We komen aan in het ziekenhuis ik zie een wit uniform aankomen lopen in de smalle gang van het ziekenhuis, en ik heb meteen een hele heftige rug wee te pakken. Mijn gehoor sluit zich af, ook wel ‘de bubbel’ genoemd, een rare gewaarwording hoe een lichaam zich letterlijk kan afsluiten van de buitenwereld, ik hoor niks meer en knijp mijn ogen dicht, en pers er onbewust tranen mee naar buiten. Na ongeveer 40 seconden kom ik weer ‘bij’.. “Zooo, goedemorgen!” zeg ik, met een betraand en een glimlach op mijn gezicht van opluchting. We zijn er, eindelijk! Rob had al een gesprek met haar gehad waar ik niets van mee kreeg.

Goedemorgen zegt ze, kom maar snel mee jullie kamer is gereed. We gaan kijken of de ballon zijn werking goed heeft gedaan.

“De ballon heeft zijn werking goed gedaan vannacht je zit al op 4cm ontsluiting we gaan de ballon verwijderen, en je vliezen breken”. Hormonen, hormonen, daar ga ik weer. Maar dit keer van een dikke vette opluchting, HEHE EINDELIJK! Ik kijk rob aan en die glimlacht, ook bij hem zie ik ook de opluchting op zijn gezicht. Alles was niet voor niets!

Maar de pijn blijft zo intens dat ik verder niet kan lachen dan de enige opluchting van de uitspraak van de verloskundige die ochtend.

De ene na de andere wee vang ik op. Onder de douche en weer terug op bed, onder de douche en terug op bed. Ik schreeuw het uit dit hou ik niet langer meer vol.

10:00 Mijn lichaam is op, dood op, niet geslapen, niet gegeten, en al bijna 20 uur rug weeën. Het medisch personeel adviseert een pijnstilling omdat de bevalling nog moet starten en ik al ‘te lang’ met vreselijke pijnen rond loop. Nee dat wil ik niet, dat stond niet in mijn bevalplan. Mijn beval plan die later deze ochtend nog in de prullenbak heb gegooid, alles liep anders.

Weer even onder de douche, maar het gaat niet meer.

De ontsluiting gaat als een speer maar ik trek het niet meer.

“Mocht je pijnstilling willen kan het nu nog, zegt de verloskundige, straks niet meer want je gaat naar de 8 cm”. Nu of nooit. “OKE, dan wil ik het ook NU! Spuit me maar plat, het kan me allemaal gestolen worden, ik wil van de pijn af en wel nu!”

“Oke, dan willen we eerst even de risico’s met je doornemen”. Van verlamming tot tinteling, ik weet niet meer wat er allemaal verteld werd het maakte me niets meer uit, ik moest van die vreselijke pijnen af, en dat kind moest eruit en snel, Ik ga akkoord.

“Oke, dan gaan we alles gereed maken”.

Ik moet even wachten, en dus was er even tijd om een blik te werpen op mijn telefoon. Die stond ineens rood gloeiend, een hoop appjes en belletjes op mijn scherm. Ik, die regelmatig op social media te vinden was, en altijd redelijk snel op appjes reageerde, had ik sinds gisteren mijn telefoon niet meer aangeraakt. Iedereen wist inmiddels dat ik ‘bezig’ was.

Ik herinner me een audio opname van mijn beste vriendin: “Aller liefste schat, ik weet dat je nu bezig bent, je reageert al uren niet meer en dus weet ik hoe laat het is. Ik denk aan je, jij kunt dit, zet hem op, hou van jou, en tot snel!”. Reageren kon niet meer, het personeel stond al klaar om mij gereed te maken en naar het Ok te brengen.

11:00 uur. Ik krijg nog snel een blauwe jas aan, en allerlei infusen worden geplaatst, ik lig op bed en wordt naar het OK gebracht, daarna werd het ‘zwart’ voor mijn ogen, ik word ‘wakker’ op de OK en ben Rob kwijt.

“Waar is Rob, vraag ik?”. “Die is een stuk met je mee gelopen aan je bed maar je had weeën op dat moment. Ik weet er niets meer van.

Allerlei artsen staan om me heen en ik zit op bed de pijn kei hard weg te puffen. Ik moet gaan zitten voor het infuus in mijn rug. “Ontspan je schouders anders kunnen we de spuit niet zetten, herinner ik me nog dat de anesthesioloog zei. “Ik doe mijn best maar het lukt niet, ik ben totaal verkrampt. “Duw mijn schouders maar omlaag, zeg ik”. “Ontspannen en schouders zakken anders gaat het echt niet”. “Verder dan dit lukt met niet zeg ik.” “Er is een kans dat ik je schouder kan breken ze moeten verder omlaag”! Waarop ik antwoord: “Breek maar het interesseert met niet die prik moet erin”. Ik zat voorover gebogen en de artsen duwden onwijs hard op mijn schouders, en ineens zat de naald in mijn rug. Ik krijg weer een vreselijke wee die ineens uit het niets afzwakt na een aantal seconden. “Huh, dit is gek” zeg ik.

“Mooi, die doet zijn werk al zeggen de artsen om me heen lachend”.

Langzaam begin ik bij te komen, en kijk ik in het rond waar ik ben beland. Ik zie mensen op de bedden liggen buiten westen aan allerlei apparatuur, en daar lag ik nu tussen.

Ik kon ineens weer gesprekken voeren, terwijl ik een ijsklontje op mijn benen en buik kreeg om te kijken of de verdoving niet te ver omhoog was gegaan.

De prik was gelukkig goed gezet.

Ik word terug gebracht naar mijn kamer en kijk rond waar ik terecht ben gekomen. “Het ziet er best gezellig uit hier, leuk ook al die kleurtjes op de muur zeg ik tegen rob, die in de kamer op mij aan het wachten was, dat zie je vaak niet in een ziekenhuis”. “Rob begint te lachen, kijk daar, mijn Suus is weer terug en de oude, de praatjes zijn er weer.”

Rob zegt dat ik wat moet slapen. “Slapen?” Ik zit nog steeds vol van adrenaline van wat ik allemaal mee maak, en de pijn is voor 95% afgenomen, ik begin over van alles en nog wat, terwijl Rob alleen maar wil slapen.

“WOW zegt het personeel kijkend op mijn monitor, dat was een pittige wee, een flinke piek, heb je het gevoeld?” “Uhh ja ik voelde wel iets geloof ik..” Mooi, die doet zijn werk dus goed !! Ik kan weer even op adem komen.. Gelukkig kan ik mijn onder lichaam nog bewegen, het gevoel alsof je een slapende arm hebt. Ik mag vanaf nu mijn bed niet meer uit. Da’s niet erg, ons meisje zal toch zo wel komen denk ik..

Het is 12:00 uur ‘s middag op vrijdag ochtend 25 maart. Nou laat maar komen, ik ben er nu helemaal klaar voor! De verloskundigen checken elk uur mijn ontsluiting. “Ohhh.. het is afgezwakt, de ontsluiting gaat door de ruggenprik niet zo snel meer”. “Shit, nee hé?” Ik lig op bed en mag er niet meer uit.

De klok tikt verder naar 13:00, 14:00uur, 15:00uur, 16:00.. Nog steeds geen baby. Langzaam valt de schemering van de avond. Ik slaap niet, de adrenaline en hormonen winnen het van mijn slaap. Ik bestel een boterham en eet wat.

Wat duurt het lang, ik besef me dat ik dit weekend 42 weken zwanger ben. Wie had dat ooit gedacht.

Er gebeurd niet veel meer met de ontsluiting, en ik krijg de zoveelste check up.

En onze dochter blijkt ineens in het vruchtwater gepoept te hebben, en is ineens gedraaid. Er wordt besloten samen in overleg met ons om weeën opwekkers toe te dienen, want ze moet er nu met spoed uit.

De avond valt.

Het vloeistof van de ruggenprik wordt uitgeschakeld, hierna komt de weeën storm weer terug, mijn lichaam krijgt optaters na optaters, en dat heb ik gevoeld ook! Ik voel me flauw worden waardoor ineens letterlijk alle bellen afgaan rond mijn bed. Robert en ik schrikken. Mijn hartslag daalt soms flink, en ook van ons kleine meisje. Niet niks wat er allemaal gebeurd! De verloskundigen staan snel aan mijn bed.

Er valt een stilte in de kamer, en geroezemoes volgt tussen de verloskundigen.. Dit hoorde ik later van Robert want ik zat volledig in mijn bubbels. We vangen iets op over een kinderarts die met spoed moet komen. “Wat is er aan de hand, vraagt Robert?”. “De kinderarts komt eraan, de bloeddruk van jullie meisje daalt en ze ligt verkeerd, hou er rekening mee dat jullie meisje opstart problemen kan krijgen als ze geboren is”. Ik weet niet wat ik hoor, dit kan toch niet waar zijn?!

9 Maanden lang ligt ze er goed voor, op het moment dat ze geboren moet worden besluit ze om te draaien, dit zal je net zien, waarom nu, denk ik.

In allerlei houdingen lig ik op het bed en word ineens kots misselijk. Ik krijg een vies drankje tegen de misselijkheid, hierna werd het erger.

“Ik voel me niet goed!”, roep ik. “Ik moet kotsen en welnee nu!”. Binnen 5 seconden had ik een bakje en alles kwam eruit, dat moeten de tosti’s van donderochtend zijn geweest. En daar ging mijn drankje.

Mijn lichaam vangt nu al 28 uur de weeën op, mijn lichaam is totaal uitgeput.

Gelukkig kan het nu niet lang meer duren. “Ik wil beginnen roep ik !, de pers weeën zijn niet tegen te houden”. “Probeer het nog even op te houden

20:00 uur, 29 uur verder, mijn ontsluiting wordt gecheckt. “Kijk aan, het duurde even, maar je hebt nu volledige ontsluiting! We gaan beginnen!”.

“Wat !???, oh god eindelijk!!”.

“Mag ik al?” roep ik. “Nee even wachten we moeten alles nog klaar gaan zetten.

“Wachten?" Een perswee valt niet op te houden!

Ondertussen blijf ik maar hopen dat ze gezond ter wereld komt en dat alles goed komt.

Ik blijf maar hopen dat ze gezond ter wereld komt en dat alles goed komt.

“Mijn lieve mama, kon je hier maar zijn, wat had ik jou NU graag naast mijn bed gehad, waar ben je toch, vraag ik hardop in mezelf”. Wat als eerste in mij opkomt is, is dat ze aan mijn bed staat”. Ik geloof ook zeker dat je er was, dit had je voor geen goud willen missen.

Mijn lieve moedertje die ik al 21 jaar moet missen. Ik was 12 jaar, en wordt nu zelf moeder.

Wat zou je het fantastisch hebben gevonden een kleindochter erbij!

Ik begin en binnen een klein uurtje hoor ik een mega harde schreeuw. Een grote opluchting in de kamer volgt, het personeel lacht. De beademing is godzijdank niet nodig geweest. Daar is ze !! Ze wordt op mijn borst gelegd met Robert aan mijn zijde. “Hallo lief klein meisje van mama, wat ben je mooi, 42 weken hebben wij op jou gewacht, ons volgende avontuur kan beginnen”. Filou Linda is haar naam. Haar tweede naam vernoemd naar mijn zus, die 7 jaar geleden plotseling het leven verliet. Ook jij had het fantastisch gevonden samen met mama om als tante door het leven te gaan van dit lieve kleine meisje. Wat zouden jullie trots naar beneden hebben gekeken! En Filou zal ik later uitleggen waar haar mooie tweede naam vandaan komt. Ik zal haar zoveel over jullie vertellen, later als ze groot is.

We genieten intens, alle emoties komen voorbij, onvoorstelbaar, zo’n klein mensje op mijn borst die mij aankijkt met haar grote open ogen en met je tere droge huidje.

“Daar ben je dan, hallo lieverd!”, een zee van tranen volgt..

En ja, alle clichés zijn waar, even..

even ben je dan toch echt alle pijn vergeten..

Welkom op de wereld lieve Filou !

Wil je ook deel 1 lezen? Klik hier!