19 jaar en zwanger... Wat nu?

Danny en ik waren buren, ja, buurman en buurvrouw. Het klikte meteen. Nadat we in een korte tijd samen een mooie vriendschap hadden opgebouwd, merkte we dat er gevoel bij kwam kijken. Maar gaan we deze relatie aan? Danny is een stuk ouder als ik, heeft al twee kinderen uit zijn vorige relatie en ik ben een student, nog jong. Ik weet niet of ik er klaar voor ben, dacht ik. Ik sprak deze zorgen uit naar mijn moeder, maar zij wist net als ik, stiekem, dat ik mijn gevoel niet kon negeren.

Na lang erover gepraat en over nagedacht te hebben, dachten we; “we gaan dit gewoon proberen!” Het plan was om rustig alles op te bouwen, te genieten van elkaar, en dan gaan kijken naar ons toekomst perspectief. De dagen vlogen voorbij en we zagen elkaar bijna elke dag. Het is zo vertrouwd met elkaar. Alsof we elkaar al jaren kennen, alsof we altijd al bij elkaar waren.

Een maandje of 2,3 later waren we al heel erg naar elkaar gegroeid, we voelde ons gelukkig, het ging lekker zo, dit was ons juiste tempo!
Ineens begon ik me telkens niet zo lekker te voelen, er was iets niet helemaal in orde.
Omdat ik net ongesteld was geweest dacht ik dat ik vast niet zwanger was. Maar het bleef wel in mijn achterhoofd, omdat dit een gevoel was dat ik niet kende.

Na een weekje of 2, voelde ik me nog steeds niet lekker, ik kocht toch maar wel een testje, ik zei niks tegen Danny, ik dacht dat het vast wat was, dat gewoon in mijn hoofd zat. 
Negatief.
Ik voelde me verdrietig. Waarom hoopte ik zo op een positieve test? Dit was veel te vroeg, we zijn pas net samen, ik wil mijn studie afmaken, en genieten van elkaar.-Maar ik wilde ook wel wat jonger mama worden. Ik had altijd al een sterk moedergevoel.
Maar de test was negatief. Niks aan de hand, verder met mijn leven.
Het gevoel bleef aanhouden en toen vertelde ik Danny er toch maar wel over. “ik voel me gewoon niet lekker, mijn borsten doen zeer, ik ben moe, ik weet het niet”. Danny keek me aan en zei toen dat ik toch maar een test moet doen. “ik heb er al eentje gedaan, maar hij was negatief” zeg ik.
“Waarom vertel je me dit nu pas?”-Ja , weet ik veel, ik dacht dat het vast tussen mij oren zat, en wilde er eigenlijk gewoon niet meer mee bezig zijn.
tweede test: negatief.
“de test is negatief hoor” zeg ik hem. “ow” hij klonk ook verdrietig. We keken elkaar aan en hoefde eigenlijk niet veel te zeggen. Waarom waren we er allebei verdrietig over? dit was toch nog niet aan de orde?

Ik was lekker aan het sporten toen Danny nog op zijn werk was. Ik kamp al bijna heel mijn leven met mijn zelfbeeld en begon echt resultaat te zien, ik was trots. Maar de laatste weken zag ik er toch wat voller uit, opgeblazen, en het lukte me allemaal niet. Ik dacht bij mezelf, “waarom kan ik deze oefeningen nou niet, normaal doe ik nog veel intensievere workouts?- ik heb gewoon mijn dag niet, soms heb je die dagen, ik moet ook ongesteld worden , dus whatever.”

ik til mijn gewichten nog een keer op en ga door met mijn training. Maar deze keer zag ik sterretjes en ik werd echt even licht in mijn hoofd. Ik laat het hier maar bij want vandaag gaat het niet lukken.

Danny komt thuis en ik vertel hem dat het echt een kut dag was. Nadat we hebben gegeten en mijn stemming ook weer beter was, besloten we om deze avond lekker tv te kijken. Even helemaal niks.

“koop nu de vroege zwangerschapstest, zelfs voor 6 dagen voor je verwachte menstruatie” Klinkt het op de tv. “Haha het is een teken babe” zeg ik tegen Danny.
Hij kijkt me aan en serieuzer als ik had gedacht. Het was maar een grapje, maar hij weet dat er een kern van waarheid in zit voor mij. We hadden er samen over gepraat en we wilde wel een kindje, maar nog niet nu. We waren nog te druk met ons leven. 
“Wat als het écht een teken is?” Zegt Danny terug. We spraken af dat ik morgen die test zou doen, en dat we dan er klaar mee waren, dan hadden we de zoveelste test gehad, en konden we het uit ons hoofd zetten.

Ik doe de test en kom weer uit de toilet, dit was zo’n fancy ding met een schermpje en knipperende streepjes. 
“Wat zegt ‘ie?” zegt Danny. “Ja, nog niks, hij knippert” Ik leg de test neer en we kijken er samen naar. Danny pakt mijn hand vast.
Eerste streepje, knippert en stopt.
Tweede streepje, knippert en stopt. “Nee ik ben vast niet zwanger , hoor kan dat kut ding niet opschieten?” Danny is stil.

Derde streepje, knippert en stopt.
“zwanger”

Ik kijk naar de test, ik knipper nog even 2 keer met mijn ogen. Wat!? de test geeft zwanger aan! Danny is nog eventjes stil en begint dan als een gek door mijn kleine studiootje heen te rennen, de badkamer in, de badkamer uit. “Babe!! zwanger!! je bent zwanger!” hij begint zelfs te huilen. 
Ik kijk hem aan en ben nog steeds een beetje overrompeld. Ik lach, ik huil ook, en weet eigenlijk niet zo goed welke emoties ik voel. Ik ben heel blij, echt zo blij, maar ik ben ook geschrokken, wat nu?

Ik ben 19, ik studeer, ik ben pas net met Danny, wat gaan mijn ouders wel niet denken? We wonen in 2 studio’s, we hebben geen huis, hoe gaan we dit óóit doen?
Al deze vragen en nog veel meer schoten door mijn hoofd heen.

Maar toch was ik zo blij, we geven elkaar een lange knuffel en ik leg gelijk mijn hand op mijn buik. Niet te geloven, ik heb een kindje in mijn buik. Nog heel klein, maar het is echt zo. Dat was een enorm onwerkelijk gevoel.

De weken daarna was het niet zo gemakkelijk als ik eerst dacht, ik was enorm onzeker of ik wel de goede keuze had gemaakt. Ik was bang of ik wel steun zal krijgen van mijn omgeving. Van mijn school, mijn werk, mijn familie. Ik voelde heel sterk dat mijn leven voorbij zal zijn. Ik vond het allemaal eng en ineens heel echt.
Ik vond het lastig om toe te geven dat ik me zo voelde, ik zou toch alleen maar blij moeten zijn? ik voelde me schuldig naar mijn kindje toe, ik vond het zo erg dat ik me soms helemaal niet blij voelde.

De eerste echo kwam en Danny had Corona dus hij kon niet mee. Ik vond het heel erg spannend , en had de zenuwen voor deze afspraak.
Ik had ook het gevoel alsof iedereen me oordeelde. Waren vast de hormonen.

“Gaat u maar liggen” ze begon met het kijken naar mijn baarmoeder, ik keek mee, maar wist eigenlijk niet waar ik nou precies naar moest kijken. Het bleef erg lang stil en voor mijn gevoel kon de verloskundige zelfs mijn hart horen kloppen.
“Ik denk niet dat je zwanger bent Selena, ik zie helemaal niks".
Ik voelde mijn hart gewoon een paar slagen overslaan, ik kon bijna niet ademen en voelde alles in mijn schoenen zakken. Wat zegt ze nu?-Maar, de test zei toch van wel? Dit is mijn schuld, ík voelde me niet blij, niet gelukkig om zwanger te zijn.
Dit kan niet waar zijn.Was Danny maar bij me. Mijn ogen vulde zich met tranen. Ik keek mijn moeder aan en ze keek vragend terug.

“We gaan nog even proberen een vaginale echo te maken als dat okay is voor jou.” Zegt de Verloskundige.
Ik kreeg bijna geen woorden uit mijn mond, maar zei zachtjes “ja.”
Ze keek nogmaals, en ik wist nog steeds niet wat ik nou eigenlijk zag. Ik kijk vaak naar mijn moeder, naar de verloskundige en weer naar het beeldscherm. Ik zie mijn moeders ogen oplichten en hoor bijna tegelijk de verloskundige zeggen; ”ja, ik zie toch iets”
Ik kon mijn geluk niet op! maar was nu nog steeds bang. “Wat moet ik dan precies zien?” zeg ik.
“Zie je dit kleine stipje? dat is jou kindje, je bent nog heel vroeg in je zwangerschap.” De verloskundige wees het aan op het beeldscherm en toen zag ik het eindelijk!
één klein stipje op het beeldscherm. Dat was mijn kindje. hoe stom het ook klinkt, ik voelde me zo gelukkig, ik voelde me zo trots, over dat kleine stipje. 

Hoe blij ik was om te horen dat ik toch zwanger was, wist ik 1 ding zeker: Ik voel zeker een band, ik ben wel gelukkig en blij om zwanger te zijn, dit was het mooiste moment van mijn leven tot nu toe. Ik voelde zoveel liefde, mijn hart was vol.

Ook al was ik onzeker, ook al had ik twijfels, ook al voelde ik me angstig en wist ik niet wat ik kon gaan verwachten. En gingen er nog veel meer moeilijkere periodes komen.

Het zal goedkomen, mijn liefde is sterk en mijn gevoel is echt.
Ik twijfel niet meer aan mijn kleine stipje.

Ik ga dit doen, voor ons, voor jou.

Trending op Mamaplaats: Uitslapen: hoe tem je de vroege vogel in huis?