Onze zoon heeft Arfid.

Ik open Facebook en zie een artikel staan over Arfid. Fijn, denk ik. Eindelijk komt er wat meer bekendheid rondom de eetstoornis, wie weet komt er dan wat meer begrip vanuit de maatschappij. Maar zodra ik de reacties lees, zakt de moed mij in de schoenen. "Dat zit tussen de oren", "verwend gedrag" of "geef dat kind maar een weekje aan mij" zijn reacties die ik voorbij zien komen. 

Het zijn reacties die ik persoonlijk ook heb gehad. Ik weet nog dat onze zoon 9 maanden oud was. Hij weigerde de fles en dronk alleen borstvoeding. Als ik stopte met de borstvoeding at hij zo dagen achtereen niet. "Geef hem maar aan mij, ik heb jarenlange ervaring in de kinderopvang en alle moeilijke kinderen drinken bij mij" was de reactie van een vriendin van mijn moeder. Na het zoveelste goedbedoelde advies, was ik er klaar mee. Ik voelde de ondertoon en wist dat ze eigenlijk bedoelde dat het aan mij zou liggen. Dus ik heb onze zoon gebracht en ben zelf weggegaan. Zo kon hij mij niet ruiken was ze alleen met hem. 

Ik wist natuurlijk dat hij niks zou drinken, we probeerden het zelf al maanden. We waren onderhand de wanhoop nabij, ik kon me er alleen nog maar bij neerleggen. Maar ik was al die 'ik weet het beter' reacties zo zat!

Dus ik bekeek het positief; ik had lekker tijd voor mezelf! 

Na 1,5 uur werd ik gebeld. Of ik mijn krijsende zoon op wilde halen, want hij was niet rustig te krijgen. Hij wilde ook niet uit de fles drinken en ze was hem liever kwijt dan rijk. De vriendin van mijn moeder heeft daarna nooit meer goedbedoelde adviezen en commentaar gegeven. 

Toen dacht ik nog dat het eten vanzelf goed zou komen. We bleven al het eten aanbieden, maar hoe ouder hij werd, hoe minder hij ging eten. Onderhand is hij vijf jaar en hij leeft op brood met chocopasta. Gisteravond aten we boontjes. Hij heeft ze zelf in de winkel gekocht, schoongemaakt en gesneden. Hij was er zeker van dat hij een sperzieboon zou eten, hij had ze tenslotte zelf gemaakt. En hij wilde ook zo graag dat mooie cadeau dat hij ermee zou verdienen. 

Toen het eten op tafel stond en er een paar boontjes op zijn bord kwamen, zag ik in zijn ogen de angst opkomen. De radertjes in zijn hoofd begonnen te draaien en zijn hele lichaam stond gespannen. "Ik wil niet meer. Ik kan het niet, ik hoef geen cadeau", zei hij angstig. Wij herinnerden hem aan het mooie cadeau en aan dat hij het echt wel kon. Ik prikte een boontje aan zijn vork en gaf deze in zijn handen. Onderhand stroomden de tranen over zijn wangen, het was een mix van spanning die eruit kwam en tranen van teleurstelling. De vork werd weer neergelegd en onderhand waren de tranen veranderd in een razernij van angst. 

Na twintig minuten hebben we de boontjes nog maar eens warm gemaakt en waren de meeste tranen wat gezakt. Hij wilde dat cadeau wel erg graag en wilde nog een poging wagen. Dit keer zou het hem lukken!

Nog altijd angstig, maar vastberaden, deed hij het boontje naar zijn mond. Tranen stroomden opnieuw over zijn wangen, maar hij wilde zo graag een boontje eten. Toen het boontje bij zijn mond kwam en zijn tong het boontje aanraakte, kwam de eerste golf. Het weinige dat hij die namiddag had gegeten kwam er al uit, zijn maaginhoud lag op zijn bord. De tranen veranderden in een waterval en hij was ontroostbaar. 

Onze zoon is goed zoals hij is. En wij zijn enorm trots op zijn wilskracht, want wat doet hij zijn best. Maar het lukt hem niet; de angst is te groot. 

Hij moet hier zelf mee leren omgaan, wat op vijfjarige leeftijd best lastig kan zijn. Maar weet je wat het nog lastiger maakt? De opmerkingen van volwassenen, die het allemaal wel beter weten. 

Arfid gaat verder dan 'een moeilijke eter',  'een fase' of 'onopgevoed'. Arfid is angst die enorm diep zit en waar het kind dagelijks mee te maken heeft. Dus denk jij het beter te weten? Houd dat maar voor je. Zolang je Arfid niet van dichtbij meemaakt, heb je geen idee waar je over oordeelt. 

Trending: "Het verlies van onze zoon kostte ons bijna onze relatie"