Iedere vrouw kan borstvoeding geven! Toch?

Als jong meisje droomde ik er al van om op een dag moeder te worden. Voor mij was het al vroeg heel vanzelfsprekend dat een baby borstvoeding krijgt. 

In mijn puberteit begonnen net als bij andere meisjes, mijn borsten te groeien. Ze bleven wel kleiner dan die van mijn vriendinnen. Ook mijn zusjes waren al vroeg beter bedeeld dan ik. Ik stond er nooit zo bij stil. Iedere vrouw is anders, en zo ook alle borsten. Al had ik altijd fors overgewicht, mijn borsten bleven aan de kleine kant. 'Jammer' dacht ik, maar niks aan te doen! (Oke oke, er bestaan oplossingen voor)

Op mijn 22e ontmoette ik mijn man, en al snel waren wij er samen over uit kinderen te willen. Ik maakte mijn studie af en samen gingen wij er voor. Een kindje van ons samen. Geweldig leek ons dat! Na ruim een jaar proberen ben ik naar de huisarts gegaan voor een doorverwijzing naar de gynaecoloog. We waren natuurlijk nog jong, maar de wens was zo sterk dat langer wachten niet iets was wat wij wensden. 

Bij de gynaecoloog werd al snel duidelijk waarom het zwanger worden niet lukte. Ik heb PCOS. Het kan zijn dat je met PCOS meer mannelijke hormonen aanmaakt en daardoor kleinere borsten hebt. Ik legde voor mezelf direct de link met mijn kleinere borsten. Dit terwijl bij mij die mannelijke hormonen nooit verhoogd waren.

Vanuit deze diagnose ontstond een lang fertiliteitstraject en volgden er in nog 10 jaar tijd 3 miskramen. Hierover wil ik bij interesse, later meer vertellen.

Op 17-09-2022 was het zo ver. Ik was inmiddels 34 jaar en had na jaren van proberen weer een positieve test in handen. Dit keer voelde het direct anders. Het zit goed en dit kindje zal bij ons geboren worden. Het was bijzonder en wat vond ik het spannend.

Met de eerste echo was er een sterk vruchtje met kloppend hartje te zien. Onze harten stroomde over van geluk en mijn ogen vol met tranen. uiteraard ook van geluk!

Wat waren wij trots en blij. Wij deelden met meerdere mensen het goede nieuws al vroeg in de zwangerschap. Bij het delen van het goede nieuws ging ik ook al snel in gesprek met naasten die borstvoeding geven of gegeven hebben. Ik wist dat het niet altijd makkelijk lukt, maar ik wou er helemaal voor gaan! 

Afentoe bekroop mij het gevoel dat ik het niet zou kunnen. Dan ging ik in gesprek met anderen en kreeg ik weer het vertrouwen. Keer op keer kreeg ik te horen dat iedere vrouw kan voeden. "Als je het maar echt wilt" werd er dan gezegd. Bij mij moest het wel goedkomen, want ik wou het echt!

Maar toch.... ergens in mijn achterhoofd bleef altijd dat gevoel. Een stemmetje in mij vertelde dat het misschien toch niet voor mij was weggelegd.

De zwangerschap bleef zoals gehoopt goed gaan. Ik kocht richting het einde van de zwangerschap alvast diepvrieszakjes voor het afgekolfde melk en tepelcreme. Een elektrische borstkolf kreeg ik van een van de ouders uit mijn opvang (ik werk als gastouder). Een goede voorbereiding is het halve werk, dacht ik.

Wat mij opviel was dat mijn borsten de hele zwangerschap nog niet veranderd waren. Je hoort altijd dat borsten groeien of voller worden. Dat borsten niet veranderen hoor je eigenlijk niet veel. Wanneer ik dit uitsprak naar anderen en vertelde bang te zijn niet te kunnen voeden, kreeg ik steeds opnieuw te horen dat ik mij geen zorgen hoef te maken. Dit probeerde ik dan maar te geloven.

Op 06-06-2023 om 15:50 uur was het zo ver. Onze Lieve Nola werd geboren. Ik pakte haar zelf aan en legde haar op mijn borst. De kraamhulp hielp met aanleggen en Nola hapte meteen goed aan. Wat voelde dit bijzonder. Voor het eerst kreeg ik ook zelf het vertrouwen dat dit goed zou komen.

In de eerste dagen die volgden viel Nola af maar bleef een tevreden baby. Omdat het normaal is dat baby's afvallen, werd er niet direct gedacht dat er geen voeding zou zijn. Ik legde haar aan op verzoek en ze 'dronk' goed is wat wij dachten. Afentoe zag ik ook een klein druppeltje melk en hoorde ik haar slikken. Wauw, zou het dan toch lukken?

Helaas bleek op de vierde dag, 09-06 dat Nola toch weer afgevallen was. Meer dan de 10% die acceptabel is. Ook kwamen de luiers droog te liggen. Ik ben toen gestart met bijvoeden. We maakte een flesje van 30 cc en deze was binnen enkele seconden leeg. Mijn arme kind was volledig uitgehongerd. Zo voelde het in elk geval.

Naast het bijvoeden ben ik toen ook gaan kolven. De dag bestond uit niks anders dan aanleggen, flesvoeden en kolven. Met het kolven kwamen er hooguit 3 druppeltjes tevoorschijn. Te weinig om te voeden, te weinig voor al deze moeite maar ik zette door. Ik zocht op wat kon helpen om de productie te verhogen en belde met de huisarts. De huisarts schreef mij het gevraagde medicijn voor. Het was vrijdag laat in de middag, dus het medicijn kon ik die maandag ophalen bij de apotheek. Prima dacht ik!

Een dag later was de productie nog niet verbeterd. Nog niet een druppeltje extra. Mijn kraamhulp vroeg of zij een lactatiekundige voor mij kon benaderen omdat zij dit zelf ook nog nooit had meegemaakt. Dit vond ik natuurlijk een goed idee. Ik wou er echt alles aan doen om dit te laten slagen.

Ondanks dat het een zaterdag was, kon de lactatiekundige een uurtje later al komen. Wat fijn! De lactatiekundige kwam binnen, ging met mij in gesprek. Keek naar mijn borsten en voelde er aan. Ze was direct heel duidelijk. Borstvoeding geven is geen optie. Ik heb hypoplastische borsten en geen melkklieren. (Op een kleintje in de tepels na. Vandaar die 3 druppeltjes) Mijn borsten zijn onderontwikkeld. De melkklieren zijn tijdens de puberteit niet aangelegd.

Bam! Die kwam wel even binnen. Ergens had ik het allang gevoeld, allang gedacht en wist ik het wel. Dat het nu echt was vastgesteld door een deskundige had ik nodig. Nodig om los te laten. Ik kan niet voeden, niet omdat ik het niet wil maar omdat het echt niet kan.

Ik heb de ogen uit mijn hoofd gehuild. Wat baalde ik. Het voelde als falen terwijl ik er echt niks aan kon doen. In de dagen en weken die volgde, volgden er ook nog veel tranen. Deels verdriet en teleurstelling, deels hormonen. Tijdens het typen van mijn verhaal komen deze emoties weer naar boven. Natuurlijk hebben we in Nederland de allerbeste kunstvoeding, maar ik blijf het lastig vinden.

Ergens schaam ik mij voor mijn borsten en weet ik niet goed of ik mijn verhaal hier wel moet delen. Maar ik denk dat er misschien wel vrouwen zijn die erkenning vinden in mijn verhaal. Iets wat ik zelf nog niet ergens gevonden heb. Ik hoop door mijn verhaal te delen dat er meer bekendheid komt en er misschien andere vrouwen geholpen worden.

Je bent niet alleen, ik ben niet alleen. Ik ben nog geen 'lotgenoten' tegengekomen maar weet zeker dat ze er zijn. 

Trending op Mamaplaats: Het was geen 1 april grap, ik was zwanger