Als je geen borstvoeding wilt geven

Dat ik een ziekenhuisbevalling wilde kon de kraamzorg tijdens nog wel begrijpen. Haar dochter was in hetzelfde ziekenhuis bevallen. Wat ze wel erg vond was dat ze daar meteen vroegen of ze pijnstilling wilde. Natuurlijk wilde ze dat niet. De volgende vraag op haar intakeformulier was of ik pijnstilling wilde. Euhm nou ik denk het eigenlijk wel.. Haar ogen werden zo groot als schoteltjes. En dan moest het onderwerp borstvoeding nog komen.. 

Of ik toch wel wist dat borstvoeding de beste keuze was voor mijn kindje, vroeg ze toen ik benoemde dat ik de voorkeur gaf aan kunstvoeding. Ja natuurlijk weet ik dat. Ik heb me ook gewoon ingelezen. Ik ben echter nogal een control freak en het lijkt me heel moeilijk om niet te weten hoeveel m'n kindje binnenkrijgt. Ik ben bang dat ik dan alleen maar bezig ben met de voeding en vergeet te genieten van de baby. De kraamzorg keek alsof ik haar zojuist een klap in het gezicht had gegeven. We zaten niet echt op 1 lijn. Als m'n buik niet in de weg had gezeten had ik een vreugdesprongetje gemaakt toen ik hoorde dat zij alleen de intakes deed en niet bij me thuis zou komen na de bevalling. 

Ook tijdens het bevallingsgesprek bij de verloskundige werd weer aangekaart dat borstvoeding toch echt de beste keuze was. Ik begon aan mezelf te twijfelen. Was ik een slechte moeder als ik het niet zou doen? Door alle druk van buitenaf besloot ik toen toch maar in mijn geboorteplan op te nemen dat ik direct na de geboorte toch zou proberen om borstvoeding te geven. 

Het liep allemaal echter anders. Zoals in een andere blog te lezen is werd mijn zoontje na de geboorte direct weggehaald. Toen ik hem 2 uur later zag had hij al kunstvoeding via zijn sonde gehad. Daarna zag ik hem pas de volgende ochtend weer en werd er gevraagd of ik nog wilde proberen om borstvoeding te geven. Het zou wel meer moeite kosten. Daarnaast was mijn droombeeld van een baby die na de geboorte bij me gelegd zou worden en op een gegeven moment zou gaan zoeken naar mijn borst natuurlijk weg. Het voelde niet meer fijn om het nog te proberen dus ik besloot om dit uit te spreken. Tot mijn verbazing en blijdschap werd hier niet moeilijk over gedaan en was er alleen maar begrip. 

Ik heb veel bewondering voor moeders die het wel proberen, zelfs als het veel moeite kost. Het is de beste start die je je kindje kunt geven. Wel denk ik dat dit voor mij de beste keuze was. Toch heb ik hem stiekem nog wel eens aan proberen te leggen 's nachts als hij ontroostbaar was of omdat ik toch nieuwsgierig was naar het gevoel. Dat werkte natuurlijk niet :). Mocht hij later veel ziek zijn dan zal ik misschien nog wel eens terugdenken aan het feit dat ik het niet geprobeerd heb, maar op dit moment heb ik absoluut geen spijt van mijn keuze en voel ik me gelukkig ook geen slechte moeder. Ik maak me geen zorgen over hoeveel hij binnenkrijgt, kan makkelijker weg zonder baby zonder me druk te hoeven maken over of er genoeg voeding is of dat ik moet kolven en ben uitgeruster omdat ik 's nachts niet lang bezig ben met zijn voedingen. Ik ben daardoor denk ik een betere moeder dan ik anders geweest zou zijn en geniet intens van mijn kleine mannetje.