Voorbereiden van zijn afscheid

De weg naar huis was zo gek, we waren nu echt ons kind verloren. De leegte die je dan ineens met je meedraagt, is zo zwaar. Gek genoeg voelde het alsof Nolan met ons mee naar huis kwam. Toen we thuis kwamen na de loodzware middag, was het alsof ik hem in de woonkamer zag staan als een klein jongetje dat blij was om eindelijk thuis te zijn. Hoewel het voelde alsof hij erbij was, fysiek moet ik hem missen. En dat is natuurlijk niet hoe het had moeten zijn. Ik heb vaak gekeken naar zijn kamer, de lege wieg, naar ons als papa en mama op de bank, me afvragend waar onze mooie kleine baby nou is. Is dit allemaal echt gebeurd of was het gewoon een slechte droom en wordt ik straks wakker met mijn 2 kinderen om me heen? Ik moet mezelf steeds vertellen dat het de realiteit is, dat hij er echt niet meer is, want het voelt nog steeds alsof het allemaal een slechte film is waar we in terecht zijn gekomen. 

Die avond vraagt m'n dochter aan mij of Nolan dan nu echt dood is. Ik vertel haar dat hij nu inderdaad dood is en naar de hemel is gegaan. Ik heb op een christelijke basisschool gezeten, maar ben verder niet gelovig opgevoed. Al is er nu niets liever dan dat ik wil dat de hemel echt bestaat. Het idee dat Nolan toch nog ergens is, dat hij niet echt definitief "weg" is. Nadat ik haar heb verteld dat Nolan dood is, begint ze weer ontroostbaar te huilen. Haar verdriet komt zo bij me binnen na deze dag, dat ik met haar mee huil. Samen zitten we in haar bed, zij ontroostbaar, ik met tranen over m'n wangen. 

De volgende dag belandt je weer in de volgende rollercoaster. Het afscheid van je eigen kind moet geregeld worden. M'n schoonzus had contact opgenomen met Monuta om een afspraak te maken en de uitvaartondernemer zou bij ons langs komen om alles door te spreken. Ik weet nog dat hij tegen ons zei dat hij ons zo rustig over vond komen terwijl we net ons kind hadden verloren. Dat gesprek en al het andere wat geregeld moest worden, hebben we gedaan op pure adrenaline. Het enige wat we nu nog voor hem kunnen doen is hem een zo mooi mogelijk afscheid geven. Ik heb geen baby die ik al mijn liefde kan toestoppen, dus gooide ik al mijn energie in het regelen van een mooi afscheid. We hebben in de week dat hij heeft geleefd wel 1000 foto's gemaakt. Vanuit elke hoek en wel 10 dezelfde foto's die op elkaar lijken met het idee dat je die foto's maar 1 keer kan nemen en nooit meer over kan doen. Dus ben ik aan de slag gegaan met het maken van een powerpoint met foto's van zijn korte leventje. 

Ik, mijn moeder en mijn man, wilden allemaal iets zeggen op het afscheid, dus heb ik er rustmomenten in verwerkt en muziek die vanaf een bepaalde slide afgespeeld moest worden. We hadden dit allemaal uit handen kunnen geven, maar dan wordt het minder persoonlijk. En juist omdat dit het enige was wat ik nog voor hem kon doen, wilde ik al mijn liefde hierin stoppen. Mijn ouders zijn naar de Ikea gereden en hebben daar allemaal spullen gekocht om zijn kamertje in het crematorium aan te kleden. En daar lag hij dan, in zijn mooie jungle kamer. Wat had hij het prachtig gevonden. Een week lang ben ik bezig geweest met regelen, en toen was het af... en dan komt er weer een klap. Dit was het dan. Het laatste wat ik voor hem kon doen. Het is nu alweer voorbij.

Lees ook: En toen was alles anders