En toen was alles anders…

15 juli 2024 met 39+5 weken net na middernacht braken mijn vliezen. Mijn grootste wens was om op 15 juli te bevallen, het was namelijk de verjaardag van mijn overleden oma…De weeën begonnen vrij snel daarna en ik liet mijn man de verloskundige bellen. Zij kwam onze kant op. Evenals mijn ouders die voor onze 2 jaar oude zoontje onze kant op kwamen. 

Rond 03.30u arriveerde de verloskundige en gaf aan dat ik 1cm ontsluiting had. Zij ging weer weg en kwam om 07.00u terug. 4cm. Dat ging goed. Op naar het ziekenhuis want ik wilde graag in bad “ontsluiten”. Een goede 4,5 uur later vanaf t moment dat we in t ziekenhuis aangekomen waren ben ik in bad bevallen van een prachtige, “gezonde” dochter Saar van 3962 gram en 52cm. Saar had prachtig lang donker haar en leek helemaal gezond. Om 14.00u dronk zij haar eerste flesje Tussen 15.00u en 15.30u mochten we naar huis toe. Wat een geluk ! We zijn compleet. Na een miskraam vorig jaar augustus konden we nu genieten van ons gezin ! 

We kwamen thuis aangereden. Ons zoontje was zo ontzettend blij met onze komst. Eindelijk was daar zijn langverwachte zusje. Hij was er zo vol van! Meteen gaf hij haar zijn speen en een zelf uitgezocht cadeautje die hij die ochtend met opa en oma had gekocht. Wat waren we dol blij. 

Om 17.00u mocht onze Saar weer een flesje. Deze ging er moeizaam in, maar ze dronk zo’n 10cc die er ook deels weer uit kwam. Ons meisje begon toch steeds te huilen en te mopperen, dit is niet goed zei mijn man. We bellen het Kraambureau en gaven aan dat het geen kwaad kon, dat ze voor 48 uur reserves heeft. Ze was misselijk van de bevalling en heeft waarschijnlijk daarom geen trek in een flesje. Kan allemaal….

De hele nacht getobd met de kleine meid. Ze huilde veel en dronk geen 1 flesje. Spugen, dat deed ze. Kleine beetjes spugen, slijm wat donkerder werd. We hebben haar geknuffeld en getroost zo goed als we konden. We waren al 2 nachten wakker en dommelden af en toe weg. 

Om 08.30u kwam de kraamhulp voor t eerst. Een hartelijke vrouw die ook probeerde om het Saar zo comfortabel mogelijk te maken. Ook zij kreeg er geen flesje in. Zij had wel misselijke baby’s meegemaakt, maar nooit zo erg. De verloskundige gebeld en die gaf ook aan dat het normaal kon zijn dat ze geen trek had in een flesje. Probeer er maar kleine beetjes in te krijgen. Saar hield haar lippen stijf op elkaar. Het leek wel alsof zij vergeten was hoe ze moest drinken. 

Saar sliep wat en we hoopte dat ze wat opgeknapt zou zijn. In de middag dronk ze een heel klein beetje. Wat waren we blij, de kraamhulp en ik. 

Saar ging helaas toch steeds verder achteruit. Ik ging wat slapen en de kraamhulp nam haar mee naar beneden. Ik werd wakker van het gehuil en hoorde dat mijn man en de kraamhulp wederom naar de verloskundige belde. Het zat ze niet lekker dat Saartje zo moest spugen. Het werd ook geel wat ze spuugde. Gallig….Mijn man moest een foto maken en naar de verloskundige sturen. Zij kwam direct. Dit is niet goed zei ze en belde naar het ziekenhuis. Die verwees ons direct naar de Radboud. De ambulance kwam en ik ging met de ambulance mee. Mijn man reed met onze eigen auto naar de Radboud. Ivm de vierdaagse kon het even duren voor hij daar zou arriveren. 

Met hoge hoge spoed en loeiende sirenes gingen wij richting Nijmegen. Wat was ik bang, maar had ook hoop. In de Radboud is ze in goede handen. Onderweg zag ik mijn meisje haar oogjes weg draaien. Ja ze is moe zei de ambulance broeder die mij ongetwijfeld goedbedoeld gerust wilde stellen. 

Aangekomen in de Radboud stond daar een heel team klaar. Direct kwam de kinder chirurg naar me toe en gaf aan een röntgen foto te maken, mogelijk had zij een darm draaiing en de kans zou bestaan dat onze dochter een tijdelijke stoma zou krijgen. Prima dacht ik ! Als zij maar beter wordt. De kinderarts keek Saar na en ik hoorde haar alleen maar kreunen en huilen. Het laatste beeld wat ik zag van Saar was dat het meconium haar mondje uit kwam….

Ik werd weggehaald bij Saar om bloed te prikken voor kruisbloed. Ik belde daarna mijn man om te vragen of hij al aangekomen was in het ziekenhuis. Ik ben bij Saar zei hij. Gelukkig, dan is zij niet zonder papa of mama. 

Mijn man of ik mochten mee naar de OK, maar daar is het niet van gekomen. Mijn man vertelde dat het hele team van artsen en verpleegkundigen ineens begonnen te rennen richting de OK. Ondertussen kwam mijn man mij tegemoet en we werden in een kamertje gezet waar we konden wachten. De kinderarts kwam bij ons en vroeg ons naar ons verhaal en vertelde wat zij gedaan had. Mijn man vroeg haar naar het ergste scenario….Ja dat is dat je er afscheid van moet nemen. BAM die sloeg in als een bom. Dat hadden wij niet verwacht..

We werden naar een kamer gebracht waar we de nacht door konden brengen. De operatie kon uren duren…Na zo’n 45 minuten kwam een chirurg en een chirurg in opleiding onze kamer binnen….We hebben geen goed nieuws. Saar gaat het niet redden…..Ik was in shock….Een darm atresie apple peel. Een abnormale aanleg van de bloedvaten wat heel zeldzaam is…Haar dunne darm was al helemaal afgestorven, geen redden meer aan…

Ons meisje werd kunstmatig in leven gehouden, zodat wij afscheid konden nemen…Die avond op 16 juli is zij om 23.29u in onze armen overleden….Ons prachtige, lieve meisje….

Lees ook: Voorbereiden van zijn afscheid