De 2e keer een kind afgeven aan het crematorium

Deel 6...   ik zou toch graag mijn en onze dankbaarheid willen geven aan degene die alles lezen. Erkenning, fijn! Het doet me en ons oprecht goed en het is helpend te weten dat onze beide meiden gelezen worden, wellicht besproken.. En heel misschien, stiekem een herkenning voor anderen of kan ik iemand hiermee helpen.

Die avond komt Beau haar uitvaartverzorger om een koelplaatje te brengen voor in haar mandje. En ik vraag nog hoe lang ik haar uit haar gekoelde mandje mag halen. Want Vieve kon ik ongeveer 15 minuten bij mij hebben als ze alweer in haar wateropbaring terug gelegd moest worden. Ze vertelde dat dit echt wel veel langer kon. Dat was goed om te horen. 

Wanneer de uitvaarverzorger en onze vrienden zijn vertrokken, is het stil in huis behalve het koel apparaat die aanstaat. Dat geeft mij wel een prettig gevoel tot dat ie even uit gaat tussendoor. Complete stilte vult de ruimte en ik wordt overladen met gevoelens van angst. Stom, alsof haar beademingsapparatuur op de NICU uitslaat en alles piepjes uit zijn. Ik bemerk dat ik er onrustig van wordt en geef dit aan bij John. Hij moet er ook aan wennen aan de stilte. Gelukkig gaat het koel apparaat weer aan en is er weer geluid om ons heen.

Samen hebben we het over dat we graag Beau op haar kamertje willen laten slapen wanneer wij ook boven zijn. Onze kat Boris is anders misschien te nieuwsgierig en gaat bij Beau haar mandje liggen wat ook weer niet de bedoeling is. 

Het is donker op haar kamertje als we het licht uit doen. John besluit resoluut om daar wat aan te gaan doen, dat zijn dochter snachts in het pikke donker ligt, geeft hem geen prettig gevoel. En met dat hij dat zegt, voel ik trots en ontroering en zoveel liefde naar hem. Een echte papa uiting. Ik kijk nog door ons dakraam naar de sterren en hoop maar dat jullie samen zijn.

Die ochtend wakker worden.. daar gaan we weer... 
Ik hoor een heel zacht gezoem van het koel apparaat in het kamertje naast ons. Háár kamertje. Die net een paar weken klaar was na de verbouwing. Al moesten de meubels er nog verder in en de aankleding verder afgemaakt worden. Beau lag in haar mandje op de commode die er al wel staat. 
John en ik brengen haar zo elke avond en ochtend samen naar boven en naar beneden, van keukentafel naar eigen kamertje. 
We hebben het eerste gesprek met de uitvaartverzorger, wát een verademing, rust en een troost krijgen van diegene. We staan versteld van wat ze voor ons wil en gaat doen, de opties die ze ons biedt en naar onze wensen vraagt. Dit was verrassend voor ons, vanwege een andere ervaring te hebben gehad bij Vieve haar uitvaart regelen. Zóveel verschil, dat ik een intens schuldgevoel ervaar naar Vieve. Wat hebben we veel opties niet geweten en tsja toch veel verzekering geld gewoon laten liggen wat we wel hadden kunnen gebruiken om de uitvaart van Vieve veel mooier en grootser te maken. Ik ben niet boos en wil niet wijzen naar de uitvaartverzorging van Vieve, maar ze heeft ons en vooral Vieve dit wel ontnomen, dat neem ik mezelf voornamelijk kwalijk. Nóg iets wat ik niet goed heb kunnen doen voor een van onze dochters. 
Deze gevoelens, kwamen erg omhoog, gewoon puur omdat we nu een tweede keer het (moeten) ervaren en we dus verschil zien. Anders wist ik niet beter naast hoe het toen verliep wat toen niet helemaal prettig voelde maar dat nam ik voor lief.
De uitvaartverzorger van Beau deed veel regel werk en John hielp daarbij zolang hij het maar zelf aangaf, en nog vroeg diegene aan John ter bevestiging of hij het echt trok. Bij mij werden voornamelijk keuzes neer gelegd of ik het ermee eens was of iets anders wenste, ik was vrij leeg en zo emotioneel dat ik niet zo goed keuzes kon maken en het kon scheiden. Het enige was en is, is dat ik altijd weet wat ik niet wil en dat is dan een klein gelukje dat dat er nog wel zat. Zoals een illustratie van een teddybeer op de voorkant van het programmatje tijdens de dienst die ik echt niet wilde. Dit werd een zonnetje. Verwezen naar Beau, onze zonnestraal en naar het liedje die ik en ook John op een gegeven moment zong, tijdens de zwangerschap en de 10 dagen op de NICU (You are my sunshine.. My only sunshine).

In de dagen daarop kregen we uit allerlei hoeken hulp en hele lieve aanbiedingen voor onze lieve en mooie Beau haar uitvaart. Van prematuren kleertjes handgemaakt regelen, tot aan invulling geven aan de dienst in liedjes. Onze geboorte fotograve die ook na de geboorte van Vieve en Beau ons heeft voorzien van dierbaar beeldwerk, bood aan om Beau haar uitvaart vast te leggen. Dit had ze nog nooit gedaan maar wilde dit heel graag voor ons doen. Dit hebben we dan ook laten doen, de fotootjes van deze blog zijn ook van haar (Sanne Withaar Fotografie). 
De optie om voor Vieve ook wat accenten mee te nemen voor de uitvaart van Beau, vond ik moeilijk en emotioneel om aan te geven, gelukkig vond John en de uitvaartverzorger niet gek of raar maar juist heel mooi. De uitvaartverzorger kwam ook met een fijn idee om een bloemstuk te bestellen, als zijnde vanuit Vieve de grote zus aan Beau. En haar urntje (wij noemen het liever haar kamertje), is mee gegaan naar de uitvaart voor Beau, dan is ze er toch echt bij. Én er werden twee kaarsen aangestoken door John en ikzelf tijdens de uitvaart, voor beide meisjes. 
Dit alles zorgde ervoor dat mijn schuldgevoel ietsje minder werd en het werd gevoed met compromis naar beide meiden, zusjes.. allebei dood en allebei erkenning.
Onze beide gezinnen en onze dierbaarste vrienden waren aanwezig bij de uitvaart van Beau.Mooie en voor ons passende liedjes werden afgespeeld. Het was erg emotioneel.

Onze nichtjes, de dochters van mijn oudste zus, op ieder hun eigen manier de dienst beleven. De jongste huilde en huilde zo erg mee. Dat ik tijdens dat moment dat ik naar ze keek, werd terug getrokken in tijd, in mijn hoofd kwamen ze langs in het ziekenhuis. Ik lag op de kraamafdeling en Beau nog levend op de NICU. Ze gingen mee met mijn zus en zwager om Beau, hun nichtje te zien. De ene  honderduit vragen stellen aan John en de ander stil observerend alles op zich binnen laten. Nadien, weer terug op de kraamafdeling, was ik een kolf attractie voor ze om te zien, aten ze een beschuit met muisjes en schreven ze een kraambezoek kaartje. Deze had mijn zus gekocht voor ons tijdens de zwangerschap en vonden we heel mooi om te gebruiken nu. De jongste schreef met haar ouders wat op wat ze wenste voor Beau en de oudste schreef dit zelf op. Toen ik het ging nalezen, kneep mijn keel dicht. De oudste had opgeschreven, een wens aan jouw Beau: "Dat je blijft leven". Auw...
En daar zitten ze, op de bank bij hun ouders, ieder op hun eigen maniertje, weer omgaan met zoveel verdriet om hun heen. Ik voel me schuldig, dat ik ze weer geen levend nichtje kan geven.. de jongste vroeg nog, een paar weken voor de geboorte, of deze wel blijft leven... zulke pure en begrijpelijke vragen, opmerkingen en wensen van allebei. Ik probeer er een glimlach uit te gooien naar ze. En de jongste komt naar me toe om te knuffelen. Mijn moeder helpt haar op mijn schoot te tillen omdat ik dit nog niet zelf mag. 
De uitvaartverzorger spreekt mooie teksten en woorden naar ons, naar Beau, naar Vieve en onze dierbaren. 
Dan ben ik... Ik heb een stuk geschreven. Over jou Beau, over hoe je in mijn buik was, jij kleine drukte maker, hoe de bevalling zo intens heftig voor ons beide was. En daarna hoe jou trotse papa niet van je zijde week. De 10 dagen die je ons hebt gegeven, kleine strijder. Jij klein eigenwijsje, spelend in je couveuze met je lijntjes van sonde en beademing tot onze grote angst. 
Trots op jou. En zo intens veel liefde voelen we, voller denk je niet te kunnen worden van liefde na een eerste kindje krijgen, maar bij Beau voelen we ook zo intens veel liefde.
Dan na mijn verhaal, speelt er een video af, met fotootjes vanaf zwangerschap tot aan de dag voor de uitvaart. Met op de achtergrond jouw hartslag en het liedje You are my sunshine. De video stopt met een filmpje met hoe jij nog levend op mijn borst ligt en ik voor je zing, je hartslag hoor je niet meer maar mij hoor je nog zeggen: "Papa en mama houden van jou". 
Huilen... intens pijn voel ik weer opkomen, en ik weet, dat hét moment steeds dichterbij komt. 
Nog een tekst en lied, de ballonnen oplaten met onze nichtjes... En dan komt het moment...
We krijgen een laatste moment met zijn drietjes. We hebben niet eens geweten of door gehad dat de fotograve er nog was. 
Dierbare en gigantische hartbrekende foto's zijn dat geworden. 
De schoonzus van mijn zus en zwager komt naar ons toe, zij heeft gezorgd bij Vieve en bij Beau voor kleine maar zulke betekenisvolle momenten. En nu... stelt ze voor of zij Beau mag mee nemen, in plaats van het personeel van het crematorium, voor een iets warmer gevoel maar met gepaste afstand. Ik ga akkoord en kijk John aan en we begrijpen ook hieruit dat het tijd is. 
Ik schreeuw nog naar John "Ik kan dit niet, ik wil dit niet"!!! We huilen en huilen, ik wil je niet loslaten, niet wéér en niet voor de laatste keer... Hand voor hand pakt ze de mand van Beau over en zie ik dat John naar haar knikt en John pakt mij in zijn armen... Ze loopt weg..
Met Beau... Daar gaat ze.. We zijn ontroostbaar en ik voel me, net als nu ik dit schrijf, zo intens gebroken. Alleen maar pijn, niet te vergelijken met lichamelijke pijn, te intens overladen.. Een druk op mijn borst, brok in mijn keel en leegte in mijn hoofd..
Wat moet ik nu, wat moeten we samen... als ouders van twee overleden kindjes. 
We worden opgevangen door de uitvaartverzorging en ze begeleid ons naar onze dierbaren die aan de koffie, thee en een beschuit met muisjes zit. Ik val in mijn moeders armen en huil.
John en ik drinken en praten nog wat na met onze dierbaren. 
Na dat er een aantal dierbare vertrekken en het tijd is, gaan we nog naar een plek vlakbij het crematorium waar we een lunch hebben geregeld voor alleen onze beide gezinnen en beste vrienden. Ik krijg geen hap door mijn keel, maar we zijn blij dat we dit onze familie kunnen bieden. Dat er niet met een zware brok in de keel voor hun naar huis gegaan word. 
We komen thuis, door vrienden gebracht. Met lege handen. Ze helpen ons met alle bloemen en cadeaus aan Beau. Bizar... En verslagen, zitten we wéér alleen die middag in huis....
Een berichtje krijgt John, dat de uitvaartverzorging met onze goedkeuring, toch een verzoek heeft ingediend bij Officier van Justitie. Om te vragen of we Beau haar as eerder mogen ophalen dan pas na de wettelijke 30 dagen. En dit klinkt misschien gek, maar ik wilde zo graag weer haar thuis hebben... Niets liever, hadden we behoefte om compleet thuis te zijn, beide dochters thuis hebben... 
Tijd... afwachten... 

Trending op Mamaplaats: Bevallen op de dag van je babyshower