Vier je nou echt de dag dat je dochter overleed?

Het begint al de avond voor 1 oktober. Dwight en ik versieren het huis, net als dat we bij onze andere 2 kinderen (3&4 jaar) doen. Versieren met gemengde gevoelens, want waar onze zoontjes elk jaar hun eigen thema mogen uitzoeken (van dino’s tot aan spiderman) blijven we bij June elk jaar op hetzelfde thema hangen. Het thema van haar geboortekaartje en grafje; unicorns. Mooi, echt waar maar ik ben zó benieuwd wat zij had gekozen. Wat had ze leuk gevonden? Het zijn de eerste vragen en confrontaties die door mijn hoofd schieten wanneer we aan het versieren zijn.

Wanneer ik na het versieren in bed ga liggen, schieten er weer verschillende vragen door mijn hoofd. De eerste is; wie gaat er dit jaar aan haar denken? Écht aan haar denken en dus niet omdat ik haar verjaardag bekend maak. Want waar 6 jaar geleden iedereen zo erg met ons meeleefde, merk ik met het jaar steeds meer hoe de levens van andere doorgaan. Terwijl die van ons steeds weer stopt, vooral elk jaar op 1 oktober. Ik ben bang, dat er meer mensen zijn die niks van zich laten horen. Dat er weer mensen zijn die haar vergeten. Een angst die ik in de afgelopen jaren heb opgebouwd. Want van alle mensen die met ons stonden te huilen op haar begrafenis zijn er nog maar een paar die ons een kaartje/berichtje sturen of langs haar grafje gaan. En ja, dat doet pijn. Het geeft mij het gevoel dat ze vergeten wordt. Mijn hoofd zit vol, ondertussen is het 00.00 geweest en knuffel ik Dwight. Happy Junes day.

“Mama, vandaag is June toch jarig” hoor ik in mijn oor als ik wakker word. Ik doe mijn ogen open en ik zie James naar me kijken met een twinkel in zijn ogen. Ik zeg nog even niks en hij herhaalt het weer. “June is toch jarig mam, 6 jaar is ze toch? Maar voor ons is ze altijd onze kleine baby hé mama” Ik glimlach, ik heb mij gisteravond zo druk gemaakt. Maar er komt zo veel liefde van haar broertjes voor haar, ze hebben haar nog nooit ontmoet maar ze hoort er helemaal bij. We poetsen onze tanden, trekken onze kleren aan en gaan naar beneden. WOW! Een echte Junicorn droom (Junicorn is onze bijnaam voor June) roept mijn oudste. We gaan naar de keuken, versieren een taart en eten hem daarna als ontbijt. Een traditie hier in huis, op je verjaardag eet je taart als ontbijt!

 

We eten de taart en ik kijk naar mijn zoontjes. Wat is het toch oneerlijk, wat hadden ze een grote zus geweldig gevonden. Ook kijk ik naar mijn vriend, want men! Wat vind ik het bijzonder dat we hier nog samen staan. Vaak langs elkaar geleefd in ons verdriet maar elkaar altijd teruggevonden. Deze dag, met ons gezin. Dat is hoe het is en ook hoe het had moeten zijn. Voor het 5e jaar op rij gaan we met de kinderen naar het tuincentrum, stiekem staat hier namelijk al de kerstshow opgebouwd. Overtuigd dat June meegeniet van alle lampjes en glitters. We eten en spelen wat in de speeltuin en gaan daarna naar haar grafje. Versieren deze met alle cadeausen ballonnen die we voor haar hebben en zingen liedjes. We eten samen als gezin, friet. Want dat had ze vast heerlijk gevonden. We brengen samen de jongens naar bed, beseffen ons heel goed hoeveel geluk we hebben dat zij hier zijn, geven ze een kus en een extra dikke knuffel en ploffen beneden samen op de bank.

Elk jaar kiezen we er weer voor om deze dag te vieren voor haar en haar broertjes, met een lach en een traan. Elk jaar kijken we samen terug op de dag dat June overleed en haar begrafenis.

Ook hebben we het erover hoe onwetend we waren op dat moment, we hadden geen overlijdensrisicoverzekeringbijvoorbeeld. Niet gek: we waren jong, June was gezond want ze kwam goed uit alle echo’s, dan denk je daar niet over na. Tóch overkwam ons deze nachtmerrie. Dit gun ik niemand.

Deze blog is geschreven in samenwerking met Monuta. Op de site van Monuta kun je terecht voor veel informatie en kun je heel eenvoudig zien welke uitvaartverzekering het beste bij jou en je gezin past. Want goed geregeld geeft een hoop rust. 

Leestip: nachtmerrie: “Het leek alsof zijn lichaampje het opgaf”