10 maanden geleden
Van groei echo naar mijn grootste nachtmerrie
Deel 1: Lees hier het eerste deel van mijn allergrootste nachtmerrie
Wij zijn de trotse ouders van Danny, die geboren is in 2020. Die bevalling heb ik als zeer traumatisch ervaren, omdat zijn hartslag flink daalde en hij uiteindelijk met een spoedkeizersnede ter wereld moest komen.
Door deze ervaring en alle complicaties die erbij kwamen kijken, durfde ik voor een lange tijd niet meer zwanger te worden. Ik was zo bang om die angsten weer te ervaren, zo bang om weer dat gevoel te hebben dat je kindje sterft.
Maar na 3 jaar heb ik toch weer die stap gezet. Ik was harstikke bang, maar ik wilde graag een broertje of zusje voor Danny. En ik wilde graag een kleine baby erbij.
In april 2023 was het zover en had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Wat waren wij blij! Al snel kwamen we erachter dat het een jongetje was.
Deze zwangerschap was heel anders. Totaal geen misselijkheid, maar wel heel snel ontzettende last van mijn bekken. Daardoor was ik met 27 weken al in de ziektewet. Toen ik alle vrije tijd had, ben ik alles online gaan bestellen voor de baby. Met 28-29 weken was alles in huis.
Toen bleek dat ik zwangerschapsdiabetes had, moest ik op 29+2 komen voor een groei echo. Deze echo ging helemaal goed. Hij groeide goed en alles klopte met zijn termijn, niks om me zorgen over te maken.
Echter zagen ze een beetje vocht bij de longen, wat de verloskundige nog nooit had gezien. Ze vond dit vreemd en haalde een andere verloskundige erbij, ook zij had dit nog nooit gezien. Ze stelden voor om een afspraak bij de gynaecoloog te maken, maar zeiden erbij dat ik me niet druk hoefde te maken en dat het echt niks spannends was.
Prima, ik bleef nog rustig en maakte me niet te veel zorgen. We gingen toen een afspraak maken en terwijl we aan de telefoon waren, kwam de andere verloskundige nog even binnen rennen om te zeggen dat ze vergeten was om naar het hartje te luisteren. Toen ze dat gingen doen stortte mijn hele wereld in elkaar.
Ze konden het hartje niet vinden. Ze waren beiden erg onrustig en zenuwachtig en bleven zoeken en zoeken. Toen gingen ze het nog met het echo apparaat proberen, maar ook toen bleef het lijntje recht en was er geen hartactiviteit te vinden.
Het werd zwart voor mijn ogen en had het gevoel dat ik niet meer kon ademhalen. Hoe kon zijn hartje gestopt zijn? Wat is er aan de hand? Dit kan niet kloppen!
Met spoed werd ik naar het ziekenhuis gebracht. Mijn familie wachtte me daar op en helaas bevestigde de gynaecoloog het ergste nieuws wat je ooit kan horen. Mijn kindje was overleden.
Gelijk kwam ik in een medische molen terecht. Ontzettend veel bloed werd van me afgenomen en veel testen werden gedaan. En daarna moesten we bespreken wat je nooit wil bespreken.
Hoe ga ik bevallen? Wanneer ga ik bevallen? Wil ik de baby mee naar huis? Wie gaat de begrafenis regelen en zijn we verzekerd? Mijn hoofd tolde aan alle kanten. Het was vrijdag en er werd afgesproken dat ik op zondag terug zou komen voor de inleiding.
Lees deel 2 om te lezen hoe de inleiding en bevalling verliep van mijn stilgeboren kindje.
