Mijn verhaal over het getal 18🩵

Op 11 mei 2023 nam ik een tattoo van getal 18 op mijn pols. Waarom 18? Dat vragen mensen veel.

Even een stukje gevoelige kant uit mijn leven delen aan de moeders die ook doormaken met kind verloren door de miskraam, abortus met de reden, vroeggeboorte of stilgeboren.

24 december 2021 hadden wij de positieve zwangerschapstest in onze handen. Wij waren zo blij en dankbaar dat het gelukt is na bijna half jaar lang bezig.

28 december was echt foute boel… Opeens zag ik 1x een flinke bloedprop in de wc en ik spoelde gewoon door zonder dat ik echt goed besefte. Ik was toen bijna 5 weken zwanger. Daarna bloedde ik beetje 24 uur lang. Het was heel anders dan ongesteld… Ik belde de verloskundige en de verloskundige zei dat het wel normaal is en kan dat gebeuren. Alleen ik moest afwachten omdat het pril was van mijn zwangerschap.

Eind van december voelde ik me ineens niet meer zwanger en maakte me zorgen om. Ik belde de verloskundige en had afspraak gemaakt in januari voor echo om te kijken.

18 januari werden onze ergste nachtmerrie in de echo kamer. Ik lag op de lig-tafel. De verloskundige begon om te kijken naar een vruchtje. Wij keken ook mee. Wij zagen een witte rondje. Ik zei “kijk daar! Wat is dat?” De verloskundige zei dat zij niet wist wat dit is. Waarschijnlijk is een stukje over van vruchtzakje? De verloskundige kon niet achterhalen waarom een witte rondje in mijn baarmoeder zat. Niemand kon mijn baby meteen kloppend hartje vinden💔

Ik bleef huilen en voelde me zo eenzaam. Het leek alsof dat ik verdronk in een hele diepe zee. Ik snap niet wat mij is overkomen. Wij liepen buiten en ik zag een vrouw met haar kinderwagen lopen. Ik stapte snel in onze auto en bleef huilen. Ik zei tegen Vincent over een witte rondje in mijn buik en vroeg aan hem “is dat een laatste restje van onze 1e kind?” Vincent kon geen antwoord daarop geven. Op dit moment was ik gewoon weer zwanger van van Christian! Ik was toen 3 weken zwanger! Dit witte rondje was mijn eicel die aan het broeden. Verward hè?

Christian kwam heel snel in mijn buik na een snelle miskraam zonder wij het wisten.

26 januari kwam mijn collega/vriendin Silvia op bezoek om mij te steunen en samen geluncht. Ik voelde op die dag veel pijn in mijn borsten en onderbuik. Alleen de ongesteld kwam nog niet… ik wilde niks vertellen. Eind van de middag kwam Vincent thuis. Ik dacht op dat moment van “oké even testen om te kijken.” Binnen 30 seconden hadden wij weer de positieve zwangerschapstest!!

Ongeloof blik van onze gezichten en dachten hoe dan?! Is dat nep of echt?

Ik belde gelijk naar de verloskundige en de verloskundige zei dat ik toch moest wachten tot ik ongesteld word, want die test kan vals zijn na een miskraam.

Tussendoor bleef ik om drie dagen testen (totaal 7x testen) en allemaal waren hastikke dikke positief… ik belde opnieuw naar de verloskundige en ik zei “ik ben niet ongesteld en voel zoveel klachten in mijn lichaam zoals gevoelige borsten, buikpijn en extreem moe.” Wij maakten een nieuwe afspraak. Een datum…?

18 februari moesten wij terug komen naar de klote echokamer waar wij slechts nieuws hoorden. Ik nam 7 testen mee en de verloskundige kon amper geloven omdat het zeldzaam is om na een maand weer zwanger te worden na de miskraam. Dit gebeurt heel erg weinig bij vrouwen.

Ineens zagen wij onze mooie baby met hartkloppend. Ik barstte in huilen van geluk🍀 ik zei “eindelijk na half jaar is ons gegund om kindje te krijgen.” Wat een reis om zwanger te worden, emoties achtbanen en rouwen om mijn miskraam.

Ik kan me echt niet voorstellen voor vrouwen die jarenlang proberen om zwanger te worden of via ivf moeten ondergaan.

Tot 20 weken zwanger was ik vanbinnen erg onzeker en angstig. Ik liet niemand zien omdat ik niet wilde. Ik kon niet 100% genieten van mijn zwangerschap. Ik vond zo moeilijk toen ik al veel cadeaus kreeg van de (schoon)familie. Ondanks heb ik een sterke sociale netwerk toch voelde ik op dit moment erg eenzaam en onbegrepen gevoel. Vincent steunde mij erom❤️ ik kon alleen met hem erover praten over mijn gevoelens van mijn zwangerschap.

Tijdens genderreveal party heb ik geaccepteerd wat ik doormaakte en de plek gegeven. Ik kreeg een prachtige cadeau van mijn vriendin Ashley op die dag. Een lijstje met tekening waarop onze engelbaby en regenboog baby in onze armen liggen. Ik kon toen meteen 100% genieten van mijn zwangerschap door de lijstje. Ik kreeg ook tranen🍀

17 september brak mijn vliezen en Vincent zei dat hij in de avond zal komen. Ik zei “nee hij komt op 18 september om half 4 nacht.” Vincent vond raar en zei “oké wij gaan zien.” Het klopte ook! Christian werd geboren op 18 september om 03:28 uur en om 03:30 uur is placenta geboren. Op 28 december heb ik miskraam gehad. Christian is met de minuut 28e geboren. Hoe bizar is dat??

18 jan, 18 feb en 18 sep…. hoe kan dit toevallig zijn? Het is heel uniek en bijzonder van mijn 2 kindjes. Elke keer als ik 18 zie of iemand dat zegt, moet ik gelijk denken aan mijn kinderen. Daarom heb ik besloten om 18 laten tatoeëren.

Zwanger worden is niet vanzelfsprekend.

Ik gun niemand om dit mee te maken💔